Η ουσία της περιόδου που διανύουμε για την αντικαπιταλιστική - επαναστατική Αριστερά συνίσταται στην προετομασία και την ανάπτυξη ενός νέου γύρου όξυνσης της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την τρόικα, τη βαρβαρότητα του μνημονίου και συνολικά την κυρίαρχη πολιτική. Ενός νέου γύρου αγώνων που δεν μπορεί παρά να έχουν ως πολιτικό τους στόχο την άμεση έξοδο από το μνημόνιο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου, την ανατροπή της επίθεσης, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ, συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής της εκμετάλλευσης, του κέρδους, των αγορών. Την ήττα του αστικού πολιτικού συστήματος που στηρίζει αυτήν την πολιτική, με ή χωρίς τρόικα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΑΓΑΝΙΓΟΣ
Μετά τον πρώτο γύρο των αγώνων το κίνημα και η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή: Ή θα συνεχίσουμε «να κάνουμε τα γνωστά», αναπαράγοντας τις ανεπάρκειές μας και θα οδηγηθούμε σε στρατηγική ήττα ή θα κάνουμε το αναγκαίο άλμα στο μέλλον, στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος και στην αντικαπιταλιστική και επαναστατική ανασυγκρότησή της Αριστεράς.
Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία, που στενάζουν κάτω από τη σιδερένια φτέρνα της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου, συνειδητοποιούν όλο και πιο μαζικά το «μη συνηθισμένο», στρατηγικό χαρακτήρα της επίθεσης. Συνειδητοποιούν ότι οι αγώνες της περιόδου για να είναι αποτελεσματικοί δεν μπορεί να είναι «αγώνες διαπραγμάτευσης» και «πίεσης» πάνω σε μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα που έχουν ταυτίσει ολοκληρωτικά την ύπαρξή τους με την πολιτική της βαρβαρότητας. Ότι πρέπει να μετασχηματίζονται σε πολιτικό αγώνα για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, να κατακτούν μια εξαιρετικά ανώτερη πολιτική βάση, που θα συγκρούεται με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, θα αμφισβητεί τις «ιερές παραδοχές της» το κέρδος, την αγορά, την ΕΕ και τελικά την ίδια τη σημερινή κοινωνία και εξουσία. Ότι χρειαζόμαστε ένα άλλο κίνημα και μια άλλη Αριστερά.
Απ’ τη σκοπιά αυτής της τομής στο κίνημα και την Αριστερά αντιμετωπίζει η αντικαπιταλιστική - επαναστατική Αριστερά την πολιτική της παρέμβαση αυτήν την περίοδο μέσα στους εργαζόμενους, σε αυτήν υποτάσσουμε την παρέμβασή μας στις περιφερειακές εκλογές, με αυτό το κριτήριο κρίνουμε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και πάνω από όλα τον εαυτό μας.
Πράγματι αν θέλουμε να συμβάλουμε στην ανάπτυξη των πολιτικών προϋποθέσεων ενός νέου, ανώτερου γύρου ταξικών αγώνων, πρέπει με μια τιτάνια προσπάθεια να μετατρέψουμε αυτό το διάστημα μέχρι τις εκλογές σε μια τεράστια συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, τη νεολαία γύρω από το σημερινό «τι να κάνουμε;», που βασανίζει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και εργαζόμενους στους οποίους πρέπει να φτάσουμε.
Να αποκαλύψουμε με όλη μας τη δύναμη ότι τα «μέτρα δεν είναι μονόδρομος», αλλά στυγνή ταξική επιλογή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο για να φορτώσει τη δική του κρίση στις πλάτες μας. Ότι μέσα στην κρίση και τη φτώχια οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Ότι η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα είναι ορκισμένοι εχθροί των εργαζόμενων. Ότι η ΕΕ, μαζί με το ΔΝΤ, είναι το διεθνές πολεμικό κέντρο των τραπεζιτών και των πολυεθνικών ενάντια στους λαούς και κανένας «όρος παραμονής» και φτιασίδωμα δεν θα την κάνουν φιλολαϊκή. Ότι ο περιβόητος «Καλλικράτης» δεν είναι «αποκέντρωση», αλλά συγκέντρωση και έλεγχος των αποφάσεων στους μηχανισμούς του «κεντρικού κράτους» και της ΕΕ και «αποκέντρωση» των κοινωνικών παροχών για να περάσει πιο εύκολα η άγρια φορομπηξία, η ανταποδοτικότητα και το ξεπούλημα στου ιδιώτες.
Να δείξουμε ότι υπάρχει λύση για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Ότι το μόνο «φως στο βάθος του τούνελ» είναι η ανατροπή του μνημονίου, της κυβέρνησης, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Ότι αν θέλουμε όχι απλά να περισώσουμε τα κουρέλια των κατακτήσεων του «παλιού» 20ου αιώνα, αλλά να κατακτήσουμε μια ζωή που μας αξίζει πρέπει να παλέψουμε ενάντια στο βάρβαρο καπιταλισμό της εποχής μας. Ότι ο δρόμος αυτός περνάει σήμερα μέσα από την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ΕΕ - ΟΝΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με λαϊκό κοινωνικό έλεγχο, τη ριζική αναδιανομή του πλούτου με αυξήσεις και όχι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με πάλη ενάντια σε μια «ανάπτυξη» που γεννάει φτώχεια και ανισότητα, κοινωνίες ελέγχου και ολοκληρωτισμού, οικολογική καταστροφή.
Να πείσουμε ότι αυτή η πολιτική μπορεί να παλευτεί στα σοβαρά μόνο από ένα άλλο εργατικό κίνημα, ταξικά ανασυγροτημένο που θα ξεπερνάει στην πράξη την εκφυλισμένη συνδικαλιστική γραφεικρατία και θα μπορεί να παλεύει έξω και ενάντια στην πολιτική υποταγή της στην αστική τάξη, με ανεξάρτητους, πολιτικοποιημένους, μαζικούς αγώνες διάρκειας, με κέντρο τους ίδιους τους εργαζόμενους. Να καλέσουμε κάθε αγωνιστή και εργαζόμενο και κάθε δύναμη της Αριστεράς σε μια ανατρεπτική κοινή δράση που θα στοχεύει και θα υπηρετεί τα παραπάνω. Να κριτικάρουμε πειστικά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που δεν συμβάλουν σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Η λογική αυτή δεν απευθύνεται σε κάποιο «στενό ακροατήριο». Δεν έχει στόχο την «αναπαραγωγή μας». Απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και την κοινωνία για την απονομοποίηση και καταδίκη της κυρίαρχης πολιτικής και το δυνάμωμα των προϋποθέσεων της λαϊκής πάλης. Στοχεύει να συμβάλει στη αναγέννηση του κινήματος και την οικοδόμηση ενός ρεύματος μέσα στο λαό, που με τρόπο συνειδητό και συγκροτημένο θα αποτελέσει την ατμομηχανή, την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική πρωτοπορία που θα μπει μπροστά στις σκληρές μάχες της επόμενης περιόδου.
Με τον τρόπο αυτό υποτάσσουμε την επερχόμενη εκλογική μάχη στις πολιτικές ανάγκες της ταξικής πάλης. Οι πρόσκαιρες εκλογικές συμμαχίες, η χωρίς αρχές συμπόρευση με άλλα ρεύματα «για να παρέμβουμε», οι αγχωτικές προεκλογικές συγκολλήσεις που δεν βασίζονται σε καμιά προϊστορία κοινής προσπάθειας (δεν μιλάμε για τη χυδαία προσπάθεια οικειοποίησης κινήσεων και κινηματικών πρσπαθειών, που γίνεται στις γειτονιές από δυνάμεις του ΣΥΝ) εντείνουν την αναξιοπιστία, τη φθορά και την απόσταση του αριστερού κόσμου.
Γιατί πράγματι τι άλλο από στοιχείο κρίσης και φθοράς είναι η εκκωφαντική εκδήλωση των αντιθέσεων στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε μια «προσωπική βάση», με πλατφόρμες που δεν υπερβαίνουν εκείνη του ΣΥΝ, πράγμα που εντείνει την απόσταση και την απογοήτευση του κόσμου από όλες τις «συνιστώσες» της αντιπαράθεσης; Τι άλλο εκφράζει η αντιμετώπιση των αγωνιζόμενων δυνάμεων από το ΚΚΕ σαν «ψηφοφόρων» για την επιβεβαίωση «της γραμμής»; Όχι, ο κόσμος της Αριστεράς δεν έχει καθόλου, μα καθόλου ανάγκη από την αναπαραγωγή –και από την αντικαπιταλιστική Αριστερά– τέτοιων λογικών. Έχει (έχουμε) ανάγκη να υπερβούμε τiς ανεπαρκείς και σε τελική ανάλυση διαχειριστικές λογικές του «αντινεοφιλελεύθερου - αντιμνημονιακού μετώπου» και της «λαϊκής οικονομίας», με ανώτερο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και προοπτική εργατικής εξουσίας. Τις φθοροποιές αντιπαραθέσεις προσώπων και παραγόντων με την ανοιχτή και συντροφική πολιτική συζήτηση. Τις εκλογικές και καιροσκοπικές συγκολλήσεις με την πολιτική αρχών που υποτάσσει τις εκλογές στις ανάγκες του αντικαπιταλιστικού πολιτικού αγώνα. Τη μετατροπή του αριστερού κόσμου από αντικείμενο κατεργασίας (δείτε π.χ το χειρισμό της Ανοιχτής Πόλης από τον πρόεδρο της «ανανεωτικής Αριστεράς και της αυτονομίας των κινημάτων», που έψαχνε επικεφαλής για λογαριασμό της) σε υποκείμενο της μάχης.
Από αυτές τις αφετηρίες εκτιμάμε ότι δεν υπάρχει σήμερα κανένα περιθώριο εκλογικών συγκολλήσεων με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιπαρατιθέμενες συνιστώσες του ή με το ΚΚΕ. Περισσότερο, δεν απευθύνεται σήμερα μαζικά η αντικαπιταλιστική Αριστερά στον κόσμο του αγώνα «διαμέσου» της «απεύθυνσης» στις «αριστερές» ή άλλες «τάσεις» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η λογική «στενεύει» απελπιστικά την απεύθυνσή μας. Δεν είναι αυτός ο δρόμος, αλλά εκείνος των ελπιδοφόρων διεργασιών στη βάση του κόσμου της Αριστεράς που λαμβάνουν χώρα την περίοδο αυτή σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και της περιφέρειας. Διεργασίες στις οποίες συμμετέχουν κόσμος του κινήματος, της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εργαζόμενοι και νέοι προερχόμενοι από την ευρύτερη Αριστερά, που αναζητούν όμως μια άλλη, νικηφόρα αριστερή απάντηση στην εποχή μας.
Η αντικαπιταλιστική και επαναστατική «ανασύνθεση της Αριστεράς» δεν θα γίνει με τα παλιά υλικά. Θα γίνει πάνω στη βάση μιας ισχυρής προγραμματικής τομής στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής κριτικής και πάλης και της επαναθεμελίωσης του κομμουνισμού, των αγώνων και της ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Μιας νέας σχέσης με τον κόσμο της δουλειάς και το κίνημά του. Σε αυτόν το δρόμο η σημερινή αντικαπιταλιστική Αριστερά θα «βρεθεί» αναμφίβολα με χιλιάδες νέους συντρόφους. Το ζητούμενο σήμερα είναι, με επίγνωση πάντα των δυσκολιών μας, η συμβολή της στο «σπάσιμο των ορίων» της σημερινής Αριστεράς. Όχι στην αναπαραγωγή τους.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου