Συλλογικό κείμενο των Οικολόγων-Εναλλακτικών
Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, αξιοποιώντας αυτή την ιστορική ευκαιρία, οφείλουν να αντιληφθούν ότι για ν’ αποβεί αυτή η σύγκρουση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο, είναι υποχρεωμένες να κινηθούν στο δρόμο της κοινής δράσης. Θα παραμείνουν διασπασμένες, ακόμη και σε αντίθεση μεταξύ τους ή θα αντιληφθούν το αυτονόητο; Ταυτόχρονα πρέπει να παρουσιάσουν το κοινό τους πρόγραμμα για την απόκρουση και την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων.
Ειδικότερα το κοινό πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον στην αρχή: Πρώτο, την έξοδο από την ΕΕ και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με αίτημα τη μερική ή ολική διαγραφή του (κι όχι την αναδιάρθρωση που θέλουν να επιβάλουν οι τραπεζίτες). Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία το χρέος δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί, ακόμη και με δάνεια χαμηλότατων επιτοκίων. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι να το αναχρηματοδοτεί. Δεύτερο, την εθνικοποίηση μεγάλων τραπεζών, την αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου με συντελεστή 45% και τη δραστική μείωση των κερδών του, προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνίας γενικότερα (τομείς υγείας - παιδείας - περιβάλλοντος). Τρίτο, την αύξηση των μισθών των εργαζομένων και των συντάξεων και τη μείωση του χρόνου εργασίας. Τέταρτο, την υπεράσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Όσες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς δεν αποδέχονται αυτό το πρόγραμμα είναι αυτονόητο ότι μένουν εκτός της συμπαράταξης. Το πιθανότερο, εάν δεν αλλάξουν τις πολιτικές τους θέσεις είναι να αυτο-αποκλειστούν, η λεγόμενη ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ (που εκπροσωπείται στη Βουλή από 4-5 βουλευτές, υπόθεση που ενισχύεται ακόμη περισσότερο μετά το Συνέδριό του) και οι Οικολόγοι - Πράσινοι που λειτουργούν σαν ΜΚΟ που εξυπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτελή συμφέροντα, παρά σαν πολιτικό κόμμα. Οι τελευταίοι είχαν διακηρύξει, πριν τις βουλευτικές εκλογές, ότι είναι έτοιμοι να συνεργαστούν και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ! Ο πολιτικός αυτός φορέας, παρόλο που συγκέντρωσε δυσανάλογα, υψηλό ποσοστό ψήφων (175.000) σε σχέση με την ολοφάνερη οργανωτική του αδυναμία, δεν μπορεί να επηρεάσει στοιχειωδώς τις τρέχουσες εξελίξεις αφού δεν έχει κανένα απολύτως δεσμό με τα συνδικάτα των εργαζομένων. Δεν μπορεί επίσης ν’ αρθρώσει, πειστικό πολιτικό λόγο και να ωθήσει τα πράγματα προς την κατεύθυνση της κοινής δράσης των πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για την απόκρουση και την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που επέβαλε η ξενόδουλη κυβέρνηση, κατ’ επιταγήν της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Οι πολιτικές δυνάμεις που θα συγκροτήσουν αυτή τη συμμαχία σε πολιτικό επίπεδο είναι υποχρεωμένες να πορευθούν στο δρόμο της κοινής δράσης. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της δεξιάς πτέρυγας) που έχουν ήδη συγκροτήσει μετωπικά σχήματα και το ΚΚΕ που έως σήμερα έχει επιλέξει την αυτόνομη και ανεξάρτητη πορεία. Στην πορεία μπορούν να συναντηθούν και με άλλες οργανώσεις που αποδέχονται το άμεσο πολιτικό πρόγραμμα κι έχουν κομμουνιστική προοπτική. Το νέο αυτό ευρύτερο μέτωπο θα έχει παρόμοια κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά μ’ εκείνα του αντιστασιακού ΕΑΜ, αφού ήδη βρισκόμαστε υπό ξένη οικονομική κατοχή και το ΚΚΕ θα είναι η ισχυρότερη συνιστώσα, ενώ τ’ άλλα δυο μετωπικά σχήματα θα διατηρούν την οργανωτική τους αυτοτέλεια. Έτσι, θα αναπτυχθεί και η επαναστατική άμιλλα.
Με αυτού του είδους την πολιτική συνεργασία, θα ξεπεραστούν τα τελευταία εμπόδια και θα λυθούν τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί λόγω της άρνησης κάποιων κομματικών στελεχών να συναινέσουν στη συνεργασία με αγωνιστές που ήταν μέλη του κόμματός τους και αποχώρησαν προ εικοσαετίας.
Μόνο ένα τέτοιο ευρύτερο μέτωπο που θα εκφράζει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και κυρίως την εργατική τάξη με τους συμμάχους της, μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός λαϊκού, μαζικού και παρατεταμένου αγώνα με προοπτική την τελική νίκη. Όσα κομματικά στελέχη επιδιώκουν μόνον την ενδυνάμωση του κόμματός τους ή την κοινοβουλευτική ηγεμονία και κυριαρχία τους εις βάρος των άλλων θα δουν στο τέλος, με δική τους αποκλειστικά ευθύνη, την καταστροφή του λαϊκού κινήματος. Και φυσικά θα φέρουν την τεράστια πολιτική και ιστορική ευθύνη γι’ αυτήν την αποτυχία. Απεναντίας όσοι θέτουν τις κομματικές ή μετωπικές τους δυνάμεις, μικρές ή μεγάλες, στην υπηρεσία του λαϊκού εργατικού κινήματος είναι βέβαιο ότι θα δρέψουν τους καρπούς της ταξικής νίκης. Κανένα πολιτικό κόμμα, κανένα πολιτικό σχήμα δεν μπορεί να οδηγήσει μόνο του τη σημερινή κοινωνία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Όσο πιο γρήγορα γίνουν αντιληπτά αυτά και υλοποιηθούν αμέσως τόσο το καλύτερο για το λαό. Οι καιροί ου μενετοί.
