του Δημήτρη Τζιαντζή
Με το γενικό όρο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» –τον οποίο δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει και η Ν. Μπακογιάννη στις εσωκομματικές εκλογές– ο Α. Σαμαράς επαναφέρει ρητορικά το μοτίβο του μεταπολιτευτικού Καραμανλισμού με τις απαραίτητες εκσχυγχρονιστικές και εθνικιστικές προσθήκες προσποιούμενος ότι ανακάλυψε εκ νέου την Αμερική. Υποστηρίζοντας ουσιαστικά την ιστορική συνέχεια και συνέπεια της παράταξης από τον ιδιόμορφο «κρατικο-μονοπωλιακό καπιταλισμό» της περιόδου ’75-’77 (όπου έγινε και η περίφημη σειρά κρατικοποιήσεων), μέχρι σήμερα ο νέος πρόεδρος της ΝΔ επιδίδεται σε κάθε είδους φραστικές τομές με επίκεντρο την αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος, επιχειρώντας ταυτόχρονα να διασχίσει την καταιγίδα της κρίσης χωρίς να καταβρέξει την πολιτική χωρίστρα του.
Ο Α. Σαμαράς καταφέρθηκε εναντίον του πολιτικού μεταμοντερνισμού αποδοκιμάζοντας το επικοινωνιακό άνοιγμα του Κώστα Καραμανλή που βαπτίστηκε «μεσαίος χώρος» ή «κοινωνικό κέντρο». «Τελικώς από την πολύŸπολυσυλλεκτικότητα χάσαμε μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων μας» παρατήρησε ο Πρόεδρος της ΝΔ, αντιπροβάλλοντας την επιστροφή σε μια αποενοχοποιημένη επιθετική Δεξιά της νέας εποχής. «Ύψιστη προτεραιότητα» και «κυρίαρχη συνιστώσα» της οικονομικής πολιτικής της νέας ΝΔ είναι η στήριξη των επιχειρήσεων και της ανταγωνιστικότητας της αγοράς. Στην Ελλάδα βιώνουμε, σύμφωνα με τον Α. Σαμαρά, τη χρεοκοπία ενός συστήματος που επιβλήθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια και που έφερε τη σφραγίδα της «Κεντροαριστεράς του λαϊκισμού και της Αριστεράς που μπορεί να μη συγκυβέρνησε αλλά συνδιαμόρφωσε τις πολιτικές»! Έτσι, σύμφωνα πάντα με το μεσσήνιο πολιτικό, η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα και υπευθυνότητα και λιγότερο κράτος, κατανάλωση και λαϊκισμό! Τύφλα να έχει η Ντόρα Μπακογιάννη δηλαδή, καθώς ο Α. Σαμαράς ακολουθεί στην ουσία την εθνική γραμμή ενεργητικής στήριξης στο μακρόπνοο πρόγραμμα της αντιλαϊκής επίθεσης, με τις απαραίτητες δόσεις αποστασιοποίησης που θα επιτρέψει την πολιτική του επιβίωση. Ο Α. Σαμαράς θεωρεί αναπόφευκτη την κατάρρευση της κυβέρνησης και δεν κρύβει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να κρατηθεί έξω από την κρίση, ώστε να μείνει ως εναλλακτική λύση, κάτι που προβάλλει ως απαραίτητο όχι μόνο για το κόμμα του αλλά γενικότερα για το πολιτικό σύστημα. Στην ομιλία του χαρακτήρισε «εξαπτέρυγα» του Γ. Παπανδρέου, τη Ντόρα Μπακογιάννη και τους βουλευτές του ΛΑΟΣ που υπερψήφισαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ το μνημόνιο για το ΔΝΤ, το οποίο δεσμεύει την Ελλάδα για τέσσερα χρόνια, χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν.
Με τις σκουριασμένες γενικολογίες του τύπου «ο κόσμος αλλάζει γύρω μας, οι κοινωνίες μετακινούνται προς τις ιδέες μας» που υποστηρίζει ο Α. Σαμαράς, δεν φανερώνει παρά τη δική του αδυναμία να προσαρμόσει την ιδεολογία και την πολιτική της ΝΔ στις θυελλώδεις ανακατατάξεις της σημερινής ιστορικής περιόδου και στις απρόβλεπτες προοπτικές της γενικότερης οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Η αξιωματική αντιπολίτευση προβάλλοντας τα κύρια θεσμικά και αντιδραστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά της διεκδικεί την ενεργητική συμπαράταξη ευρύτερων δυνάμεων στην κρατική και εργοδοτική επίθεση. Ο Α. Σαμαράς οραματίζεται μια Δεξιά που θα αντιμετωπίζει με επιθετικούς όρους την Αριστερά. Αμφισβήτησε τη θεωρία του 60-40% για την ελληνική κοινωνία, ότι κατά 60% οι Έλληνες γέρνουν προς την «αντίπαλη» (όπως υπογράμμισε) πλευρά και μόνο κατά 40% προς τη Δεξιά. Υποστηρίζει ότι τα τα κόμματα της Αριστεράς και της κεντροαριστεράς ασκούσαν ιδεολογική τρομοκρατία για χρόνια και απομονώθηκαν. Αναφέρει ως χαρακτηριστικό παραδείγμα της δεξιάς μεταστροφής της κοινής γνώμης την κατάργηση του «λεγόμενου πανεπιστημιακού ασύλου» και την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, εννοώντας πέρα από την αξιολόγηση, τις καταλήψεις, τις πολιτικές ελευθερίες, το δημόσιο χαρακτήρα τους κ.λπ: «Όσοι πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός παραμένει παγιδευμένος σε φθαρμένα αριστερά στερεότυπα περασμένων δεκαετιών, είναι μακριά νυχτωμένος» συνέχισε την αντι-αριστερή πολεμική του.
«Εμάς οι ιδέες μας δικαιώθηκαν πανηγυρικά, δικαιώθηκαν ιστορικά παντού στον κόσμο. Και δεν τολμούσαμε τόσα χρόνια ούτε να τις υπερασπιστούμε. Πολλές φορές ούτε καν να τις επικαλεστούμε», δήλωσε, έχοντας προφανώς στο νου του τη νίκη στον ψυχρό πόλεμο και τη δημιουργία του υπερ-καπιταλισμού, της πλήρους υποταγής της πολιτικής στο μεγάλο κεφάλαιο και τις αγορές.
