Η αύξηση του πληθωρισμού είναι αλματώδης, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), παρουσίασε άνοδο 0,8% σε σύγκριση με τον Απρίλιο του ίδιου έτους – ενώ πέρσι το μήνα Μάιο έφθανε το 0,5%. Πρόκειται για ποσοστό ρεκόρ δεκαετίας και βάλε, ενώ για να βρούμε αντίστοιχο θα πρέπει να ανατρέξουμε στη δεκαετία του ’90 (το 1997 έφτασε το 5,6%). Μετά από αυτή την εξέλιξη έρχεται η τραγική διάψευση του ΔΝΤ, που μιλούσε για μείωση των τιμών και προέβλεπε στο μνημόνιο μέσο ετήσιο πληθωρισμό για το ’10 στο 1,9%. Με τις πολιτικές που ακολουθούν όχι μόνο δεν πρόκειται να μείνει «κλειδωμένος» ο πληθωρισμός σε αυτό το ποσοστό, αλλά είναι άγνωστο και που θα φτάσει, αφού μόνο για το πρώτο πεντάμηνο του έτους «τρέχει» με 3,9%.
Για την εκτίναξη του δείκτη, που υπενθυμίζει τη σημαντική συρρίκνωση που έχει υποστεί το ήδη πετσοκομμένο εργατικό εισόδημα, είναι αποκλειστικά υπεύθυνη η πολιτική ΠΑΣΟΚ - τρόικας - κεφαλαίου. ΗŸ ανιούσα στις τιμές είναι αποτέλεσμα της αύξησης της φορολογίας, που προωθήθηκε τον Μάρτιο, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσισε την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ από 19% σε 21%, αλλά και των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα, ποτά. Οι αυξήσεις αυτές πήραν τηŸ σκυτάλη από προηγηθείσες αλλεπάλληλες φορολογικές αυξήσεις, ειδικά στα καύσιμα. Έτσι ξεκίνησε ένα ντόμινο ανατιμήσεων, καθώς η άνοδος της τιμής των καυσίμων επέφερε αύξηση του κόστους των μεταφορών και –κατά τα συνήθη– μετακύληση αυτού του επιπλέον κόστους στηνŸ τσέπη των καταναλωτών - εργαζομένων. Μάλιστα μέσα σε αυτή τη δίνη ανατιμήσεων δεν ήταν λίγες οι επιχειρήσεις που έπαιξαν τα δικά τους κερδοσκοπικά παιχνίδια, σπρώχνοντας αδικαιολόγητα τις τιμές προς τα πάνω. Έπονται δε τα χειρότερα, καθώς η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει και νέα αύξηση του ΦΠΑ (από το 21% στο 23%) για το μήνα Ιούλιο, ενώ συζητιούνται αυξήσεις στις τιμές τους ρεύματος κ.ά.
Οικονομική ασφυξία προκαλεί στις εργατικές οικογένειες, τους ανέργους και τους συνταξιούχους η εντεινόμενη ακρίβεια. Κι όλα αυτά τη στιγμή που: Μεγάλο μέρος των εργαζομένων είδε τους μισθούς του να μειώνονται (δημόσιοι υπάλληλοι) ή να «παγώνουν» (ιδιωτικοί υπάλληλοι). Χιλιάδες άνθρωποι πετιούνται στο δρόμο λόγω των μαζικών απολύσεων. Άνεργοι και συνταξιούχοι βλέπουν το πενιχρό εισόδημα τους να «ροκανίζεται» με βάση της ανάλγητες αποφάσεις κυβέρνησης και τρόικας. Ενώ οι κοινωνικές παροχές και προνοιακές πολιτικές θυσιάζονται, υποτίθεται, στο βωμό της μείωσης του χρέους. Πώς λοιπόν θα τα βγάλει πέρα η θιγόμενη κοινωνική πλειοψηφία, που από τη μία βλέπει τους μισθούς της να εξανεμίζονται και από την άλλη τις τιμές να φτάνουν στα ύψη; Πώς να ανταποκριθεί στην εκπλήρωση ακόμη και των στοιχειωδών αναγκών της όταν: η βενζίνη μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 52,1%, το πετρέλαιο θέρμανσης κατά 39,6% τα τέλη κυκλοφορίας - διόδια κατά 28,4%, τα τσιγάρα 17,8%.
Η σαρωτική μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων προμηνύει τα χειρότερα για τους ίδιους αλλά και για τους μικρο-ιδιοκτήτες καταστημάτων, που βλέπουν το τζίρο τους να μειώνεται δραματικά χωρίς ορατή ελπίδα ανάκαμψης. Προμηνύματα ενός μέλλοντος απόλυτης εξαθλίωσης, που επιφυλάσσεται σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται με την αύξηση των επαιτών - αστέγων, των ανθρώπων που τρέφονται από τα συσσίτια των δήμων και των εκκλησιών, αλλά και τις εικόνες ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια. Ενώ για όσους δεν φτάσουν σε αυτό το σημείο αναμένεται ζωή με τοŸ δελτίο, φέρνοντας στο νου κατοχικές εικόνες.
Το μέλλον των εργαζομένων μοιάζει εξαιρετικά δυσοίωνο. Μόνη λύση για να μη φτάσουμε στα όρια της κοινωνικής εξαθλίωσης είναι να ανατραπεί ολοκληρωτικά η πολιτική κυβέρνησης - τρόικας - κεφαλαίου. Να πέσουν εδώ και τώρα και αυτοί και τα μέτρα τους. Το εργατικό κίνημα απαιτείται περισσότερο από ποτέ να κάνει ανυποχώρητους αγώνες, απαιτώντας γενναίες αυξήσεις μισθών στις συλλογικές συμβάσεις, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Κόντρα στις διαπραγματεύσεις της υποταγμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με τους εργοδότες για τη νέα ΣΣΕ που δεν είναι τίποτα άλλο παρά παζάρεμα για το μέγεθος της μιζέριας που πρόκειται να ζήσουμε...
