της Αφροδίτης Πολίτη
Στη συνέχεια έκανε λόγο για τα διάφορα «σενάρια» που εκπονούνται, ταυτίζοντας –με πλάγιο τρόπο– τις αστικές εναλλακτικές λύσεις για αναδιάρθρωση του χρέους σε βάρος των εργαζομένων με την πολιτική της παύσης πληρωμών και της άρνησης του χρέους, της εξόδου από το ευρώ και της αύξησης των μισθών - συντάξεων με φορολόγηση των κερδών, που προβάλλουν η αντικαπιταλιστική Αριστερά, τμήματα του κινήματος, αριστεροί οικονομολόγοι.
Το ΚΚΕ εξακολουθεί να μην προωθεί ένα πρόγραμμα πάλης για το θέμα του χρέους, δείχνει να μην «ασχολείται» με το θέμα, γιατί «δεν αφορούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού» παρά μόνο το «αν θα ωφεληθούν οι δανειστές ή οι δανειζόμενοι». Και όμως η διαγραφή του χρέους με ανατροπή της σχέσης κερδών - μισθών προς όφελος των εργαζομένων και ρήξη με τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς αφορά –θέλοντας και μη– τους εργαζόμενους αφού αυτοί καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό των «κρατικών ταμείων» και γενικότερα της ενίσχυσης των κερδών.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; «Η κυβέρνηση να πάει να βρει το δικό της δρόμο για να αντιμετωπίσει το χρέος» υποστηρίζει η Αλ. Παπαρήγα. Το ΚΚΕ απορρίπτοντας κάθε άμεση πολιτική ρήξης και ανατροπής ως αποπροσανατολιστική, ουσιαστικά εγκλωβίζει τα λαϊκά αιτήματα στη διαμαρτυρία, που τελικά οδηγεί στην αποδοχή του μνημονίου με ΕΕ και ΔΝΤ ως μονόδρομου. Το ΚΚΕ ουσιαστικά περιχαρακώνει τον εαυτό του με βασικό ζητούμενο την κομματική ενίσχυση.
Έτσι, ο Ριζοσπάστης της προηγούμενης Κυριακής είχε κεντρικό τίτλο και ένθετο την απόφαση της ΚΕ του κόμματος για τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, όπου το ΚΚΕ θα παρέμβει με ψηφοφέλτια κομματικής κοπής.
