του Σεϊτ Αλντογάν, ανταποκριτή της Εβρενσέλ
Μετά τη βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ στο καραβάνι αλληλεγγύης, σε πάρα πολλές χώρες σημειώθηκαν μαζικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Μία από αυτές τις χώρες ήταν η Τουρκία. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, φώναξαν συνθήματα ενάντια στο Ισραήλ, την Αμερική και το ΝΑΤΟ. Ο δε Ερντογάν τόνισε ότι το Ισραήλ ασκεί κρατική τρομοκρατία κ.λπ.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η Τουρκία μέχρι τώρα δεν έχει κάνει κανένα βήμα που να ταιριάζει τόσο με το ύψος των δηλώσεων του Ερντογάν όσο και της κυβέρνησής του. Ακριβώς το αντίθετο. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίτς ανακοίνωσε ότι δεν θέτει ζήτημα διακοπής των σχέσεων με το Ισραήλ. Δηλαδή η Τουρκία συνεχίζει να συνεργάζεται οικονομικά, στρατιωτικά και με κάθε είδους ανταλλάγματα και επαφές στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ με το Ισραήλ. Οι πιλότοι του Ισραήλ συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους στην Τουρκία, η συμφωνία του εκσυγχρονισμού των πολεμικών μέσων είναι σε ισχύ και οικονομικά ανταλλάγματα συνεχίζονται όπως και πριν. Η πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, δεν είναι ανεξάρτητη απ’ την πολιτική της Αμερικής. Αυτό σημαίνει ότι μία πραγματική και αληθινή συμπαράσταση και αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό περνά μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στην πολιτική της Αμερικής. Με αυτή την έννοια η στάση του Ερντογάν και της κυβέρνησής του είναι ένα κακό σόου και στάχτη στα μάτια των καταπιεσμένων λαών της Μέσης Ανατολής, αλλά και ευκαιρία δημαγωγίας - αποπροσανατολισμού των πραγματικών συναισθημάτων των λαών της Τουρκίας.
Τότε πώς πρέπει να εξηγήσουμε τις «ριζοσπαστικές» κινήσεις του Ερντογάν; Καταρχήν, οι κυρίαρχες τάξεις της Τουρκίας εδώ και πολλά χρόνια επενδύουν με κάθε έννοια προς Μέση Ανατολή, Βαλκάνια, ασιατικές χώρες ακόμα και σε χώρες της Αφρικής. Οι δυνατότητες του τουρκικού κεφαλαίου και η επεκτατική πολιτική του απαιτούν οι τουρκικές κυβερνήσεις να «παίξουν» πάνω στις ισορροπίες της περιοχής. Η Τουρκία σ’ αυτέ τις χώρες έχει κάνει ισχυρές επενδύσεις με μεγάλο όφελος και κέρδη. Αυτό είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι ότι στην περιοχή συχνά έρχονται σε αντίθεση οι κυρίαρχες τάξεις είτε εξαιτίας της ιδιομορφία είτε λόγω της κατάστασης. Παλαιστινιακό, κουρδικό, Ιράκ, Ιράν, Συρία και Αφγανιστάν είναι ορισμένα απ’ αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν. Όπως, η πολιτική της Αμερικής προς το Ιράν είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα της Τουρκίας. Η Τουρκία απ’ τη μία είναι αντίθετη να γίνει το Ιράν πυρηνική δύναμη αλλά είναι και ενάντια σε μία πολιτική είτε με τη στρατιωτική είτε με την πολιτική έννοια που μπορεί να πλήξει το Ιράν. Γιατί απ’ το κουρδικό ζήτημα έως τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα –τα πετρέλαια, το εμπόριο κ.λπ.– είναι βασικοί παράγοντες που διαμορφώνουν την πολιτική της Τουρκίας. Να μην ξεχάσουμε την προσπάθεια της Τουρκίας με τη Βραζιλία γύρω απ’ την πολιτική της πυρηνικής δύναμης του Ιράν. Η Τουρκία είναι ενοχλημένη και απ’ την πολιτική του Ισραήλ, που έχει στόχο το Ιράν. Έτσι απ’ τη μία μεριά προχωράει προς την εξασφάλιση τεράστιων κερδών από τις αραβικές χώρες, απ’ την άλλη έρχεται αναγκαστικά σε σύγκρουση με τον Ισραήλ.
Καταρχήν και η Αμερική είναι ενοχλημένη από κάποιες πολιτικές του Ισραήλ, γιατί αυτή η στάση του υποβοηθά να απομονωθεί το ίδιο και η αμερικάνικη πολιτική. Φυσικά αυτό δεν συμφέρει την Αμερική. Αλλά προσφέρει ευκαιρία στην αστική τάξη της Τουρκίας να παίξει πάνω στις ισορροπίες και να χρησιμοποιήσει την επεκτατική πολιτική της. Απ’ την άλλη η στάση του Ερντογάν είναι η εξασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου της Τουρκίας, όπως στη Συρία, Ιράκ, Ιράν κ.λπ. Οι τελευταίες δηλώσεις του Ομπάμα και του Ερντογάν δείχνουν ότι σε αρκετά πράγματα ταυτίζονται.
Πίσω απ’ τη στάση του Ερντογάν είναι και οι τεράστιες αντιδράσεις του ισλαμικού κόσμου ενάντια στην αμερικάνικη πολιτική αλλά και την πολιτική του Ισραήλ για την Παλαιστίνη. Φυσικά, η ευαισθησία της τουρκικής Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη για το Παλαιστινιακό. Όταν πολλά κινήματα είχαν επηρεαστεί απ’ τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, η Αριστερά της Τουρκίας είχε επηρεαστεί απ’ τον ηρωικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Ο Ερντογάν με τη στάση του στο εξωτερικό παίζει πάνω στις ισορροπίες και για τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά μέσα στη χώρα προσπαθεί να δημιουργήσει μία βάση που πατά ακριβώς σε αυτές τις ευαισθησίες. Φυσικά αυτό δείχνει το διπλό πρόσωπο του Ερντογάν.
Πρέπει να τονιστεί ότι οι μεγάλες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Τουρκία είχαν στόχο και την κυβέρνηση. Οι ισλαμιστικές οργανώσεις φώναζαν συνθήματα ενάντια στην Αμερική, το Ισραήλ και απαιτούσαν απ’ την κυβέρνηση να κόψει κάθε σχέση με αυτό.
Ο τουρκικός Τύπος και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης αλλά και οι κεφαλαιούχοι έχουν ήδη υψώσει τη φωνή τους και κατηγορούν τον Ερντογάν ότι συμπεριφέρεται ανεύθυνα και η στάση της κυβέρνησής του έρχεται σε ρήξη με το συμφέρον της Τουρκίας. Μάλιστα ο τούρκος δημοσιογράφος Ερτουγκρούλ Οζκιόκ στις στήλες της μεγάλης σε κυκλοφορία εφημερίδας Χουριέτ τόνισε ότι εάν οι Ισραηλινοί έρθουν με καράβια στο λιμάνι Ισκεντερούμ για να κατεβάσουν ανθρωπιστική βοήθεια προς τον κουρδικό λαό ποια θα ήταν η στάση της Τουρκίας;
Ο πανίσχυρος ηγέτης του ισλαμικού κινήματος της Τουρκίας, Φετουλάχ Γκιουλέν, ανακοίνωσε απ’ την Αμερική ότι είναι απαράδεκτη η στάση της Τουρκίας ενάντια στο Ισραήλ και ότι οφείλει να δεχτεί τα κυριαρχικά δικαιώματα του Ισραήλ. Φαίνεται πως η κυβέρνηση του Ερντογάν δεν θα πάει παραπέρα ούτε στη δημαγωγία.
Το τηλεφώνημα του Ερντογάν στον Ομπάμα για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με το Ισραήλ δείχνει ότι η κυβέρνηση του Ερντογάν δεν θα κάνει ούτε ένα βήμα χωρίς την έγκριση της Αμερικής. Ο Ομπάμα με αρκετά σαφές τρόπο δήλωσε στον Ερντογάν ότι δεν συμφωνεί σε παραπέρα βήματα ενάντια στο Ισραήλ.
Βέβαια ακούστηκαν ότι το καραβάνι είναι μία προβοκάτσια, οργανώθηκε απ’ την τουρκική ΜΙΤ, οργανωτές ήταν οι Γκρίζοι Λύκοι κ.λπ. Ιδιαίτερα, τέτοιου είδους ισχυρισμοί περί προβοκάτσιας κ.λπ. ακούστηκαν και στον ελληνικό Τύπο. Ο εχθρός του εχθρού είναι ο πιστός σύμμαχός μου είναι η βρόμικη πολιτική των κυρίαρχων τάξεων στην περιοχή και έχει σκοπό τη σύντριβη του αγώνα των λαών.
Η Αριστερά της Τουρκίας σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν οργάνωσε αρκετές δυναμικές κινητοποιήσεις. Οι αντιδράσεις και η αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό συνεχίζεται. Αυτές οι αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν μόνο με τους εργάτες ή με τους ακτιβιστές αλλά και μία σημαντική μερίδα των διανοουμένων πήραν ενεργή στάση και ύψωσαν τη φωνή τους.
Το κουρδικό ζήτημα στην ουσία δείχνει το διπλό και βρόμικο πρόσωπο της αστικής τάξης της Τουρκίας. Γιατί και η Τουρκία έχει τη δική της Παλαιστίνη που λέγεται κουρδικό ζήτημα. Εδώ και δεκάδες χρόνια πνίγονται στο αίμα τα δίκαια αιτήματα του κουρδικού λαού και συνεχίζονται κάθε είδος απαγορεύσεις και πιέσεις. Χιλιάδες αγωνιστές είναι στη φυλακή, χιλιάδες οι αγνοούμενοι και δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί. Τις μέρες που ο Ερντογάν έκανε δηλώσεις ενάντια στο Ισραήλ, ο τουρκικός στρατός δολοφονούσε στα βουνά και στις πόλεις του Κουρδιστάν. Ο κουρδικός λαός στερείται από κάθε είδους δικαιώματα και ο τουρκικός λαός καθημερινά αισθάνεται στο πετσί του τη βαρβαρότητα του κράτους.
