Ένα άλλο, περισσότερο συναινετικό πρόσωπο επιχείρησε να δείξει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου την προηγούμενη εβδομάδα στο πλαίσιο των επαφών που είχαν οι οικονομικοί υπουργοί της εν όψει της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Μη φανταστείτε ότι έταξαν τίποτε. Το παραμικρό. Η κυβέρνηση δεν υποκύπτει σε τέτοιους «λαϊκισμούς», σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ακόμη κι έτσι «το κλίμα» των συναντήσεων, σύμφωνα με τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης στον Τύπο, ανέδυε μια προσπάθεια συνεννόησης και αμοιβαίας κατανόησης των δυσκολιών!
Αυτό που ανέδυε στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το φόβο που έχει καταβάλει την κυβέρνηση εν όψει του δεύτερου γύρου εργατικών αγώνων που ξεκινάει κι επίσημα σε δύο εβδομάδες όταν ο πρωθυπουργός θα διακόψει τις (χωρίς ενοχές!) διακοπές του για να ανέβει στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση φοβάται. Όλος αυτός ο εσμός των υποχείριων ξέρει πως κινδυνεύει να φύγει νύχτα κάτω από τη λαϊκή οργή. Γι αυτό προσπαθεί να τη διαχειριστεί και να την εκτονώσει πριν να είναι αργά.
Ξέρει μάλιστα πολύ καλά πως τα μέτρα που θα λάβει από Σεπτέμβρη κιόλας θα είναι πολύ πιο οδυνηρά. Οι πυρετώδεις συσκέψεις που πραγματοποιούνται στο υπουργείο Οικονομικών με θέμα – τι άλλο; – την αύξηση των δημοσίων εσόδων αποτελούν προανάκρουσμα της αποτυχίας τους να υλοποιήσουν τους ονομαστικούς στόχους του μνημονίου. Όσο για τους πραγματικούς, που αφορούν την καταστρατήγηση των εργατικών κατακτήσεων, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Υλοποιήθηκαν με την ψήφιση του συντάγματος οικονομικής κατοχής. Το αποτέλεσμα όμως, όπως ήταν ηλίου φαεινότερο από την Άνοιξη κιόλας, θα είναι μια ύφεση χωρίς προηγούμενο στην μεταπολεμική ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτή η ζοφερή προοπτική (των 175.000 λουκέτων και της απώλειας 120.000 θέσεων εργασίας μόνο για το δεύτερο εξάμηνο του έτους όπως πρόβλεψε μελέτη των επαγγελματοβιοτεχνών) είναι που έχει τρομοκρατήσει και την αστική τάξη που συσπειρώνεται γύρω από το ΕΒΕΑ. Σε βαθμό τέτοιο ώστε να ζητήσει την τροποποίηση του μνημονίου. Συμπλήρωσε βέβαια ο πρόεδρός του, Κ. Μίχαλος, (γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών επί Γ. Αλογοσκούφη και γιος χουνταίου υπουργού) ότι «ο τελικός στόχος του μνημονίου μας βρίσκει σύμφωνους». Με τη δοσολογία του έχει πρόβλημα κι επίσης με τη βιαιότητα υπό την οποία εκκαθαρίζεται η αγορά, προς όφελος του πολύ μεγάλου και κυρίως ξένου κεφαλαίου. Δεν περίμεναν εν ολίγοις ούτε και οι ίδιοι τέτοια σφοδρότητα.
Βλέπουν μάλιστα ότι είμαστε ακόμη στην αρχή. Η απόφαση της κυβέρνησης να χρυσοπληρώσει τους κολοσσούς HSBC, Deutsche και Lazard για να την συμβουλέψουν σχετικά με την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος προμηνύεται τα χειρότερα καθώς συνιστά κορυφαία σύγκρουση συμφέροντος. Οι εν λόγω τράπεζες είναι ανταγωνιστικές των ελληνικών, τις κοιτούν όπως ο Οβελίξ τα αγριογούρουνα. Τον ηρωικό Γαλάτη όμως κανείς δεν τον πλήρωσε για να καμωθεί τον αμερόληπτο και να δώσει τη συμβουλή του σχετικά με το μέλλον των αγριογούρουνων – όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ με τις τράπεζες. Ήδη το βέτο που έθεσε η τρόικα στις συγχωνεύσεις ελληνικών τραπεζών, καθώς έτσι θα δυσκόλευε το σχέδιο εξαγοράς τους από γερμανικές και αμερικανικές τράπεζες, δείχνει ποια θα είναι η επόμενη μέρα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος: εξαγορά και μετατροπή τους σε υποκαταστήματα γερμανικών και αμερικανικών τραπεζών, όπως συνέβη οπουδήποτε αλλού πέρασε η λαίλαπα του ΔΝΤ, από το Μεξικό μέχρι την Ινδονησία. Ανάλογη θα είναι και η μεθεπόμενη μέρα όλου του ελληνικού κεφαλαίου, που κινδυνεύει να αγοραστεί για ένα κομμάτι ψωμί από τους Γερμανούς. Γι αυτό ρίχνουν πετσέτα στο ρινγκ και βγαίνει ο Σαμαράς, ως εκπρόσωπός τους, να αμφισβητήσει το μνημόνιο. Όχι όμως και τα αντεργατικά του μέτρα. Άλλωστε από τις ΗΠΑ (όπου καθημερινά αυξάνουν οι πιθανότητες για μια νέα βουτιά στην ύφεση) μέχρι την Ευρώπη κανένα εναλλακτικό σχέδιο της αστικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα αυτά που προκρίνουν την ανάγκη διεύρυνσης των ελλειμμάτων, δεν προβλέπουν αυξήσεις στο εργατικό εισόδημα ή ακύρωση των μέτρων ελαστικοποίησης της εργασίας.
Από την άλλη, η αφάνταστη υποκρισία του Όλι Ρεν, που πριν έξι μήνες όταν τα σπρεντ ήταν στις 7 μονάδες ευχόταν «καλό κουράγιο Έλληνες» και τώρα (στις 24 Αυγούστου) που πήγαν στις 9,2 μονάδες έγραφε στην Wall Street Journal «η στάση των αγορών έναντι της Ελλάδας σταθεροποιείται σταδιακά» δείχνει ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός. Είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέρμα την εφαρμογή αυτής της καταστροφικής πολιτικής, επιστρατεύοντας κάθε μέσο. Όπως για παράδειγμα την αναπροσαρμογή προς τα πάνω του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους (ακόμη και κατά 5 μονάδες) για το 2009, όπως άφησε να εννοηθεί η Eurostat την προηγούμενη εβδομάδα με ένα και μοναδικό στόχο: να ζητήσουν επιπλέον μέτρα λιτότητας και περικοπών επικαλούμενοι τις λαθροχειρίες του παρελθόντος. Διαφορετικά, χωρίς δηλαδή επιπλέον μέτρα, είναι από δύσκολο έως αδύνατο να δώσουν την έγκρισή τους ΔΝΤ – ΕΕ κατά τον έλεγχο του Οκτώβρη για την τρίτη δόση του δανείου, ύψους 9 δισ. ευρώ, που θα πρέπει να καταβληθεί τον Δεκέμβρη.
Ανάχωμα σε αυτό τον κυκεώνα μέτρων μπορεί να αποτελέσουν μόνο οι μαζικοί, μαχητικοί και ανυποχώρητοι εργατικοί αγώνες που θα διεκδικούν ανατροπή του μνημονίου και, επιθετικά, την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής με ριζικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας και γενναίες χρηματοδοτήσεις στην παιδεία και την υγεία!
