ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ
Στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι απλά θα πάνε με άδειο καλάθι, αλλά θα διατυπώσουν τη Ÿδιακήρυξη της 11ης Σεπτέμβρη, το αντιδραστικό δηλαδή μανιφέστο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας που περιλαμβάνει:
Eπιθετική επιχειρηματολογία, του τύπου «τα μέτρα είναι απαραίτητα για να βγούμε από την κρίση» και «έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια»
Σκληρή αντιμετώπιση όλων των αγωνιζόμενων κλάδων, βαφτίζοντας όποιον αντιστέκεται σε «συντεχνία» και βασικό εχθρό – σύμφωνα με τις κλασικές νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές συνταγές
Σαφή στοχοπροσήλωση στους στόχους μείωσης των ελλειμμάτων για την εξυπηρέτηση των δανειστών για να Ÿξαναγυρίσουμε στις αγορές (πότε φύγαμε;) μέσω του τέταρτου δρόμου προς το σοσιαλισμό.
Aδιαπραγμάτευτη πίστη στο μονόδρομο της ΕΕ και του ευρώ και τα «αναπτυξιακά» μέτρα υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου.
Για τους κάτω, μετά το αρχικό σοκ και το πάγωμα των αντιδράσεων αλλά και στον απόηχο του σεισμού της 5ης Μάη, το ερώτημα είναι αμείλικτο:
Ή το κίνημα θα συνεχίσει με τα «παλιά καύσιμα», αναπαράγοντας τις ανεπάρκειές του και θα οδηγηθεί σε συντριπτική ήττα ή θα ανασυγκροτηθεί γρήγορα, θα πολιτικοποιήσει τους στόχους του, θα απαλλαγεί από τα δεσμά της γραφειοκρατίας και της υποταγής, θα οργανωθεί δημοκρατικά στη βάση, θα συνδεθεί με τις τεράστιες μάζες των ανέργων και των ελαστικά εργαζόμενων για να μπορέσει να ξαναβγεί δυναμικά στο προσκήνιο.
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η παρέμβαση στη ΔΕΘ, την πρώτη μεγάλη πολιτική μάχη του δεύτερου γύρου, τα πρωτοπόρα ταξικά σωματεία και ιδιαίτερα οι αντικαπιταλιστικές τάσεις του κινήματος, μετά και από τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες δεν μπορούν να συζητάνε μια από τα ίδια. Πρέπει τολμηρά να στείλουν το μήνυμα του αποφασιστικού ταξικού αγώνα, με όρους αγωνιστικής ενότητας σε απόλυτο διαχωρισμό από τις συμβιβασμένες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος που διαχειρίζονται την ήττα και προσπαθούν να δώσουν κοινωνικό πρόσημο στο μνημόνιο. Μαχητικά να υπερασπίσουν και να αναπτύξουν τη λογική που κατέκτησαν στους δρόμους όλο το προηγούμενο διάστημα για να γίνει η ταξική συγκέντρωση και η διαδήλωση στη ΔΕΘ πόλος ευρύτερης συσπείρωσης του κόσμου του αγώνα, που ασφυκτιά στα πλαίσια της ΓΣΕΕ ενώ πιστεύει στις νικηφόρες αναμετρήσεις και όχι απλά στην κομματική διαμαρτυρία.
Με αυτή την έννοια:
Tα σωματεία, οι συντονισμοί τους, οι επιτροπές αγώνα, οι συνελεύσεις βάσης, οι φοιτητικοί σύλλογοι με όρους μαζικού κινήματος και στη βάση των αποφάσεών του, χωρίς ταλάντευση οργανώνουν ταξική ενωτική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη και συμμετοχή στην κοινή διαδήλωση όλων των αγωνιστικών μπλοκ (και του ΠΑΜΕ). Οι απόψεις που εκφράζουν κάποιες δυνάμεις για προσυγκέντρωση (στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και του ΕΚΘ προφανώς) λειτουργούν αποσυσπειρωτικά, δυσκολεύουν τον απεγκλωβισμό από τα δεσμά της γραφειοκρατίας, δεν βοηθούν στην προώθηση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων. Mε πλαίσιο για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης, του μνημονίου κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ (παλαιού και «επικαιροποιημένου») και των αντεργατικών νόμων που το συνοδεύουν. Και όχι τη μερική και κατατεμαχισμένη αντίσταση ενάντιά του, όπως δυστυχώς αναπαράγουν ακόμα και δυνάμεις αριστερής, ταξικής αναφοράς (πάλη κατά του μνημονίου χωρίς ρήξη με την ΟΝΕ και το ευρώ γιατί είναι «απογείωση» ή συνολική πάλη κατά του κεφαλαίου χωρίς αίτημα ανατροπής της κυβέρνησης και διαγραφής του χρέους γιατί είναι «ρεφορμισμός»).
Eνάντια στο συμβιβασμό της ΓΣΕΕ, την προδοτική συμφωνία της για την ΕΓΣΣΕ, την αποκλιμάκωση και σχεδιασμένη διάσπαση των αγώνων (όπως δείχνει και η στάση τους στο μέτωπο των ΔΕΚΟ), τη γραφειοκρατία και την περιφρόνηση της εργατικής βάσης.
Για το δεύτερο γύρο των εργατικών αγώνων, για να πάρουν οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους, για να έρθουν στην ημερήσια διάταξη τα εργατικά δικαιώματα που χτυπιούνται βάναυσα (μισθοί, ασφάλιση, σταθερή εργασία, δημόσια αγαθά, δημοκρατία στους χώρους δουλειάς), κόντρα στις απαιτήσεις της τρόικας. Για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση, τα ελλείμματα, το χρέος και τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.
