Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο να υποβάλλουν υπόμνημα προς τον πρωθυπουργό οι έμποροι και οι βιομήχανοι του ΕΒΕΑ, στο οποίο αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι «το Μνημόνιο δεν αποτελεί συνολική μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά μια τοκογλυφική διαδικασία (!)» και ότι «επιβάλλεται ή η άμεση αμεμπλοκή από τους όρους του ή η ουσιαστική αλλαγή των όρων αυτών», τότε τίθεται εκ των πραγμάτων το ερώτημα που προαναφέρθηκε.
Εκτός από τους τραπεζίτες και τον ΣΕΒ (για τον οποίο μάλιστα δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι θα συνεχίσει την ίδια στάση επί πολύ) δεν υπάρχει καμιά άλλη κοινωνική ομάδα πλέον που να υποστηρίζει την πολιτική του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, η οποία δρα ανοιχτά ως όργανο του ξένου κεφαλαίου πρωτίστως.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι τα μέτρα που παίρνει δεν ευνοούν και τα πιο επιθετικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου επιφέροντας ανακατατάξεις μέσα στους κόλπους του ελληνικού καπιταλισμού, προκαλώντας φυσιολογικές αντιδράσεις από αυτούς που χάνουν.
Θα είναι απορίας άξιο πάντως αν ο Παπανδρέου κατορθώσει να επιβιώσει πολιτικά πάνω από ένα χρόνο ακόμη με τέτοια πολιτική.
