Ο Α. Σαμαράς τόνιζει ότι σε συνθήκες κρίσης το πολιτικό διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών υπερισχύει των τοπικών κριτηρίων, αλλά προσθέτει «ασφαλώς και δεν θέλουμε να τις μετατρέψουμε σε δημοψήφισμα για το Μνημόνιο». Η πρόταση Σαμαρά με έναν τρόπο κλείνει το μάτι στον κόσμο του ΚΚΕ για επανάληψη της αφανούς αυτοδιοικητικής συνεργασίας του 1998 σε ορισμένους δήμους και νομαρχίες της χώρας, χωρίς ωστόσο να είναι ίδια τα πολιτικά δεδομένα με τότε.
Το βασικό πρόβλημα με τη θολή γραμμή της καιροσκοπικής αντιπαράθεσης της ΝΔ με το μνημόνιο βρίσκεται στην εξίσου αντιδραστική «εναλλακτική προοπτική» που αντιπροτάσσει, η οποία βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση με τις επιταγές του ΔΝΤ, με τη βασική διαφορά ότι θα δίνει μεγαλύτερες φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις και κάποιες «αναπτυξιακές ανάσες στην αγορά» στην κατεύθυνση της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων και της ελαστικής εργασίας.
Όπως παραδέχεται ο Α. Σαμαράς, η ΝΔ όχι μόνο δεν απορρίπτει τις διαρθρωτικές αλλαγές σε βάρος του κόσμου της εργασίας αλλά «πρότεινε και θα προωθήσει πολύ πιο ριζοσπαστικές αλλαγές απ’ αυτές που διατυπώνει το μνημόνιο». Ακόμα και στο θέμα του Καλλικράτη τον οποίο καταψήφισε, η ΝΔ αντιπροτείνει έναν «άλλο Καλλικράτη» ο οποίος δεν «θα κάνει μόνο περικοπές, αλλά θα έχει και ουσιαστικές αρμοδιότητες». Γι’ αυτό και οι κορώνες του Α. Σαμαρά ότι «είμαστε το κόμμα που τόλμησε να πει το μεγάλο όχι στο Μνημόνιο, παρά τις πιέσεις να το αποδεχθούμε κι εμείς» έχουν σαν κύριο σκοπό να ενσωματώσουν την αγανάκτηση του κόσμου και τη λαϊκή διαμαρτυρία στα δεξιά πλαίσια του δεύτερου μεγάλου πόλου εξουσίας και ανάδειξης της ΝΔ σε «άμεση εναλλακτική λύση» όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καταρρεύσει.
Δ.Κ
