ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ
Και πανηγύρια κάτω από πλατάνια και σε πλατώματα, όπου το μάτι απαλαίνει μετά τις τόσες οξείες γωνίες της καθημερινότητας, το μυαλό αμβλύνει την έντασή του και το σώμα εκτονώνει τα ντεσιμπέλ των λεωφόρων σε άλλα ντεσιμπέλ των ορχηστρών. Κι όμως στην ουσία παραδοθήκαμε και πάλι στην ψευδαίσθηση του λαϊκού, που έπαψε από καιρό να ενοποιεί τις κομματιασμένες ατομικότητες, που μεταδίδει νέα ένταση και κερματίζει ακόμα περισσότερο το τοπίο και τις συνειδήσεις. Διαχωρισμένοι από καιρό σε «φυλές», αλλά κυρίως μόνοι, φύγαμε για τα χωριά να αναβαπτιστούμε, πλην όμως κουβαλάμε εντός μας τα κενά. Μικρές σύντομες συναντήσεις με παλιούς φίλους, πρώην γείτονες ή συμμαθητές και άλλους γνωστούς, πλην όμως από πολύ καιρό ξένους, δυο τρεις κουβέντες στο πόδι ή και κανα τσίπουρο από συνήθεια.
Αλλά είναι καιρός τώρα που πέρα από τις δυο κουβέντες και τα πέντε «εις υγείαν» τίποτε άλλο δεν ενοποιεί αυτό το πλήθος των καλοκαιρινών κατοίκων των χωριών, όπως δεν τους ενοποιεί και στην πόλη. Το οποίο, πλήθος, έχει αποσυντονιστεί, έχει αποκοπεί από τον συνδαιτυμόνα, αλλά και από τον άλλο του εαυτό. Οπότε τι απομένει για να εκτονώσει την ένταση πέρα από κάτι εξίσου απρόσωπα, διχαστικά, θορυβώδη και άμουσα κλαρίνα, πολλαπλασιασμένα στους κάμπους από την ηχώ των μεγαφώνων. Τι απομένει τότε, πέρα από φωνές και όπα που προσποιούνται την απόλαυση; Οι Έλληνες δε συνενώνονται πλέον από τις μουσικές, όπως δεν συνενώνονται από κοινά αιτήματα, κι αμήχανοι χοροπηδούν στις πίστες, κερνούν χαρτονομίσματα τα όργανα και κοιτούν αν γίνεται ορατή η χλιδή τους, το «κάτι» που έγιναν στην πόλη. Επιδείξεις ισχύος χωρίς ελπίδα παρηγοριάς. Κι έτσι απ' άκρου σ' άκρου στην Ελλάδα συναντάς τις ίδιες αφίσες, τα ίδια ονόματα μουσικάντηδων, την ίδια άποψη διασκέδασης, την ίδια αντίληψη ματαιότητας σε μια χώρα που δεν έχει τις ίδιες ιδέες, δεν ενοποιείται στο ίδιο γλέντι και αναστενάζει σε εκατομμύρια διαφορετικούς καημούς.
Ανίκανη να στενάξει επί τέλους στο αχ ενός χορού και στο ελπίζω μιας πράξης.
