Τα φωτεινά ποιήματα του Γιώργου Νικολόπουλου

Οι Γιάλινες βάρκες (εκδ. Μανδραγόρας, 2010) αποτελούν την πρώτη συλλογή του Γιώργου Νικολόπουλου, συγκεντρώνοντας ποιήματα των τελευταίων 30 χρόνων που χωρίζονται σε πέντε ενότητες. Ο δημιουργός τους, πέρα από την ποίηση, ασχολείται με το διήγημα, το μυθιστόρημα, το παιδικό βιβλίο και το θέατρο.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ 

Στων Ψαρών τους ολόμαυρους 

βράχους

περπατώντας η φώκια Μονάχους

μονάχους

Ο Γιώργος Νικολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Λονδίνο, ζει και εργάζεται στην Αθήνα, εκτός από τα καλοκαίρια που συνήθως βρίσκεται στη Γαύδο. Ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με την ποίηση, το διήγημα, το μυθιστόρημα, το παιδικό βιβλίο και σχετικά πρόσφατα, από το 2002, με το θέατρο. Μόλις στα τέλη του 2007 αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τη δουλειά του και οι Γυάλινες βάρκες, εκδ. Μανδραγόρας 2010, αποτελούν την πρώτη ποιητική του συλλογή. Ποιήματα των 30 τελευταίων χρόνων χωρισμένα σε πέντε ενότητες.



Ένα βιβλίο - διαδρομή ανάμεσα σε πόλεις (Βερολίνο, Βιέννη, Εκατερίνενμπουργκ, Λονδίνο), πρόσωπα υπαρκτά ή μη (ο Βολόντια, ο Γκρίσα, ο βασιλιάς Γκρισάρ ο Β’, ο βασιλιάς Κλο, ο ποιητής από τις Μέρες του 1933), εικόνες που γράφονται πάνω σε ήχους (τα παράθυρα τρίζουν), συναισθήματα (είμαστε σκιές στο σκοτάδι./ Ίσως γι’ αυτό φοβόμαστε το φως), μεταφορές (τώρα ταξιδεύεις πέρα από τη νύχτα/ πέρα από τις αναμνήσεις/ πέρα από τα όνειρα// πέρα από τα σύνορα, ή: και ο άνεμος που όλο γυρίζει και κλαίει), αντιθέσεις (Τίποτα δε χάνεται για πάντα./ Χάνεται για πάνταŸ, Μάχες κερδισμένες, μάχες χαμένες: Η ιστορία γράφεται με αίμα), και συνεκδοχές που επιτείνουν την ποιητικότητα των στίχων του: Η πόλη που δεν κοιμάται/ Η νύχτα που ονειρεύτηκες.

Συχνές οι επαναλήψεις λέξεων, φράσεων, ήχων, εικόνων που πολλές φορές λειτουργούν φαινομενικά εις βάρος του ποιήματος: τα νερά της λίμνης αντιφεγγίζουν./ Τα νερά της λίμνης λαμπυρίζουν τη νύχτα./ Τα νερά της λίμνης καθρεφτίζουν αναμνήσειςŸ/ Τα νερά της λίμνης κλείνουν για πάνταŸ, ή: Είμαι ένα μαύρο άλογο (Ÿ)// Είμαι ένα νυσταγμένο λιοντάρι (Ÿ)// Είμαι μια γυναίκα που κοιμάται (Ÿ)// Είμαι η σκιά σου (Ÿ)// Είμαι το μάτι που τα βλέπει όλα(Ÿ)// Είμαι ο μαύρος καβαλάρης, ή: Διαδρομές πάνω στο χάρτη./ Διαδρομές μέσα στο χρόνο./ Αναζητώντας αυτούς που έφυγαν/ Αναζητώντας αυτούς που χάθηκαν./ Αναζητώντας τα χαμένα χρόνιαŸ

Μέσω όμως των συνειδητών αντιποιητικών και υπονομευτικών επαναλήψεων επιχειρείται να μεταφερθεί η ένταση, να απογυμνωθεί η τέχνη, αλλά και να αποφορτιστούν συναισθήματα, γιατί για τον Νικολόπουλο η ποίηση παραμένει αυστηρά προσωπική του υπόθεση. Ένα ύφος ειρωνικό, σαρκαστικό και ποιητικά αποδομητικό που αμφιταλαντεύεται μεταξύ τραγικού και παιγνιώδους, καυστικού και αμήχανου, σαφούς και απρόβλεπτου, όπου τα αυτονόητα αποκτούν τη δική τους μοναδικότητα και ποιητική υπόσταση. Κάνανε τη νύχτα μέρα./ Τα πολυβόλα./ Στο Εκατερίνενμπουργκ./ Στο αναθεματισμένο Εκατερίνενμπουργκ... (από το ποίημα «Άγνωστος στρατιώτης»), πρόκειται για την πόλη των Ουραλίων που ιδρύθηκε από τη μεγάλη Αικατερίνη και σηματοδοτήθηκε από τη δολοφονία του Τσάρου Νικόλαου και της οικογένειάς του μετά τη ρωσική επανάσταση. Και αλλού: Ο γερό-Δήμος πέθανε, ο γέρο-Δήμος πάει,/ δε θα ξαναπεινάσει πια και δε θα ξαναφάει. Ας διαβαστεί σε αντιστοιχία με την «Πίκρα του γυρισμού»: Ίσως η πίκρα/ Ίσως να ήταν η πίκρα/ Ίσως, πάλι, μόνο, η πίκρα.