Με...χίλια

Χωρίς να το καταλάβουμε καλά - καλά, όπως τα χρόνια μας που έγιναν πολλά και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, συμπληρώσαμε τα χίλια φύλλα της εφημερίδας. Και από τότε σχεδόν ανελλιπώς, με εξαίρεση κάποια φορά που φύσηξε θυελλώδης άνεμος και βούλιαξα, δεν έλειψα, ρίχνοντας κάθε φορά κι ένα γράμμα προς άγνωστο παραλήπτη. 

Χρωστάω χάρη στους συντρόφους που άφησαν τις λέξεις μου να κάνουν το βδομαδιάτικο ταξίδι. Και χρωστάω χάρη σ’ εκείνους που έστειλαν απάντηση στο γράμμα μου, με το δικό τους τρόπο, σαν κατανόηση, σαν αίσθημα.

".... συνεχίζω να ρίχνω μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό των αισθημάτων μας." 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ

 Πολλές φορές λογάριασα πως ο κύκλος αυτής της επικοινωνίας έχει τελειώσει και πως πρέπει επί τέλους να διακοπεί ετούτο το εβδομαδιαίο μαρτύριο, που συχνά ξεκολλάει κάτι από την ψυχή μου. Αλλά κάποιο σημάδι, μια επικοινωνία, ένα μπουκάλι στη θάλασσα που έφτανε ως εδώ, μ’ έκαναν να αναβάλω για άλλη φορά τη διακοπή. Κι έτσι από αναβολή σ’ αναβολή, χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε στο χίλια κι ακόμη δεν σταμάτησα. Και δεν το βλέπω. Γιατί, όπως φαίνεται, όσο περνάει ο καιρός όλο και κάποιοι καινούργιοι ναυαγούν, κι έχουν ανάγκη μιας κουβέντας – σα να πίνεις τσίπουρα στ’ ακρόπρωρο κι έτσι που σε ζαλίζει η θάλασσα, το αλκοόλ κι ο εαυτός σου λες ιστορίες δικές σου κι αλλονών, όπως έγιναν τα πράγματα κι όπως θα ’θελες να γίνουν, μπλέκοντας στίχους και παραμυθίες, στέλνοντας μηνύματα αισιόδοξα κι απελπισμένα, στην ίδια συνταγή.

Ξέρω πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που βαρυγκωμούν, τουλάχιστον. Πάλι αισθηματολογίες, σκέφτονται ή λένε, πάλι κλαμένες λέξεις, όταν εδώ μας χρειάζεται δύναμη και τόλμη κι αισιοδοξία κι αγώνας. Συμμεριζόμουν και συμμερίζομαι την άποψή τους, καμιά φορά κι εγώ όταν ξαναδιαβάζω το κείμενο, τυπωμένο πια, νοιώθω ίδια. Άμα μάλιστα τύχει να διαβάσω τρία τέσσερα κείμενα μαζί μπουκώνω και βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Αλλά μετά και πάλι γυρίζω στα ίδια. Θες γιατί δεν πείθομαι από τις κουβέντες και τις ανακοινώσεις, θες γιατί δεν συνεγείρομαι με την πράξη, θες γιατί είναι η φύση μου!... Κι έτσι συνεχίζω να ρίχνω μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό των αισθημάτων μας. Ψάχνοντας, όχι μονάχα κι άλλους ναυαγούς αλλά και διασώστες, στέρεο έδαφος να πατήσω, μια νέα ιδέα να εκτιναχθώ.

Ύστερα είναι και οι ποιητές που δεν σ’ αφήνουν σε ησυχία. Οι στίχοι τους περιφέρονται στο σύμπαν αναζητώντας ευάλωτους ανθρώπους, αν λίγο εκτεθείς σε πετυχαίνουν. Κι εγώ είμαι αμετανόητα εκτεθειμένος.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά σχεδόν είκοσι χρόνια. Όταν ξεκινήσαμε αυτή την περιπέτεια αλλιώς είχαμε φανταστεί το ταξίδι. Ας είναι. Κι έτσι που το διανύσαμε δεν μας έλειψε η πίστη και δεν υποκύψαμε στην ευκολία. Και διεκδικούμε ακόμη την ευχή του ποιητή: «Πήγε αντίθετα/ στο ποτάμι του καιρού του/ Ωστόσο βρέθηκε στις εκβολές». (Πάνος Κυπαρίσσης: Μαύρο βαμβάκι, εκδ. Μελάνι).