Απεργιακό κύμα σε Γαλλία και Βρετανία

Μια μικρή αχτίδα φωτός μπήκε στην Ευρώπη από την πόρτα που άνοιξαν οι γάλλοι και βρετανοί εργαζόμενοι διαδηλώνοντας μαζικά εναντίον των αντεργατικών μέτρων των κυβερνήσεων Σαρκοζί και Κάμερον αντίστοιχα. Αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα θερμό φθινόπωρο που θα ανατρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα.

ΕΙΡΗΝΗ ΚΟΣΜΑ

Με μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις υποδέχτηκαν οι εργαζόμενοι σε Γαλλία και Βρετανία το φθινόπωρο, το οποίο αναμένεται να είναι το «θερμότερο» των τελευταίων δεκαετιών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το Λονδίνο παρέλυσε την Τρίτη, καθώς οι εργαζόμενοι στο Μετρό «τράβηξαν χειρόφρενο», αντιδρώντας στις εξαγγελίες της κυβέρνησης συνασπισμού του συντηρητικού, Ντέιβιντ Κάμερον, για περικοπές 800 θέσεων εργασίας. Την ίδια μέρα, λαοθάλασσα κατέκλυσε τους δρόμους του Παρισιού, με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς να διαδηλώνουν κατά της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62, που προωθεί η δεξιά κυβέρνηση Νικολά Σαρκοζί.

Η εντυπωσιακή εργατική κινητοποίηση της Τρίτης, η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στο σύνολο των μεταφορών, στις δημόσιες υπηρεσίες, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, σε βιομηχανίες και τράπεζες σε ολόκληρη τη χώρα, ήταν η δεύτερη που πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα τρίμηνο. Είχε προηγηθεί μεγάλη διαδήλωση κατά την προηγούμενη γενική απεργία για το ασφαλιστικό, στις 24 Ιουνίου, ενώ και τη Δευτέρα πραγματοποιήθηκαν στάσεις εργασίας σε γυμνάσια και λύκεια, καθώς και στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες. Την επομένη της μεγαλειώδους διαδήλωσης της Τρίτης, ο Σαρκοζί επιχείρησε να κατευνάσει την οργή των εργαζομένων για την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί, δίνοντας υποσχέσεις για εισαγωγή ρυθμίσεων σχετικά με τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και τους εργαζόμενους που άρχισαν να δουλεύουν πριν τα 18. Απέτυχε.

Τα συνδικάτα απάντησαν στην αδιαλλαξία του Σαρκοζί, που δήλωσε ότι δεν τίθεται θέμα υποχώρησης αναφορικά με την αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, προκηρύσσοντας νέα γενική απεργία στις 23 Σεπτεμβρίου. Νωρίτερα, ο Φρανσουά Σερέκ, ηγέτης του μεγάλου συνδικάτου CFDT, είχε δηλώσει στο ραδιοσταθμό RTL πως η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αγνοήσει τη μεγαλύτερη κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών. «Από σήμερα και μετά είναι στα χέρια της κυβέρνησης. Αν θέλουν να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Καλά θα κάνουν να κάνουν προτάσεις (για αλλαγές στη μεταρρύθμιση)», είχε τονίσει. Ανάλογες προειδοποιήσεις είχε απευθύνει προς τη γαλλική κυβέρνηση και ο Μπερνάρ Τιμπό, ηγέτης της άλλης μεγάλης εργατικής συνομοσπονδίας, της CGT, λέγοντας: «Αν δεν απαντήσουν και δεν προσέξουν, θα υπάρξει συνέχεια και τίποτε δεν αποκλείεται στο στάδιο αυτό».

Συνολικά οκτώ συνδικάτα στήριξαν την κινητοποίηση, ενώ σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατέβηκαν στους δρόμους και υπέβαλαν διακόσιες τροπολογίες για το νομοσχέδιο. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς: Η εργαζόμενη πλειονότητα στη Γαλλία τάσσεται κατά της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση, το 70% των Γάλλων συμφωνούσε με την απεργία, θεωρώντας ότι η μεταρρύθμιση είναι άδικη. Οι γάλλοι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης που, σύμφωνα με εκτιμήσεις της γαλλικής κυβέρνησης, θα εκτινάξει τις ανάγκες χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα στα 70 δισ. ευρώ μέχρι το 2030. Για να ξαναγεμίσουν τα ταμεία για τις συντάξεις, οι εργαζόμενοι απαιτούν τη συμβολή των εργοδοτών. Τα συνδικάτα σε ανακοίνωσή τους ανέφεραν πως οι νεότερες ανακοινώσεις του γάλλου προέδρου δεν αλλάζουν τον άδικο χαρακτήρα της μεταρρύθμισης.

Ο Σαρκοζί, που τα ποσοστά δημοτικότητάς του έχουν πέσει στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Ιούνιο του 2007 (32%), αναμένεται να πετύχει μια «πύρρεια νίκη» στο ασφαλιστικό. Στην πλειοψηφία των γάλλων πολιτών έχει γίνει σαφές πως η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση καλύπτει τις απαιτήσεις του συνδικάτου των μεγαλοεπιχειρηματιών (Medef) και των οίκων αξιολόγησης. Επιπλέον, ο γάλλος πρόεδρος δέχεται σκληρή κριτική για την αντιμεταναστευτική πολιτική του και για τη ρατσιστική δίωξη των Ρομά, την οποία καταδίκασε με ψήφισμά του ακόμα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την Πέμπτη. Την ίδια μέρα, η γαλλική αστυνομία εισέβαλε στην έδρα του κόμματος του οποίου ηγείται στο Παρίσι, προκειμένου να διεξάγει έρευνα σχετικά με την υπόθεση Μπετανκούρ, στην οποία έχει εμπλακεί το όνομα τόσο του ίδιου, όσο και του υπουργού Εργασίας, Ερίκ Βερτ.

Ο Σαρκοζί διανύει τη χειρότερη περίοδο της θητείας του. Οι γάλλοι εργαζόμενοι του καταλογίζουν σειρά αποτυχημένων πρωτοβουλιών που έλαβε για την «ενίσχυση της αγοραστικής τους δύναμης», ενώ απολύτως αποτυχημένη αποδείχτηκε και η διαβεβαίωσή του: «Δουλεύετε περισσότερο για να κερδίσετε περισσότερα». Ο ίδιος ωστόσο, έχει αναγάγει την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση σε κεντρικό κυβερνητικό στόχο, ενώ χαρακτηρίζει το συνταξιοδοτικό «απόλυτη προτεραιότητα», καθώς αυτό θα αποτελέσει το βασικό τεστ για την αποδοχή του από την οικονομική ελίτ της χώρας, που τον κατηγορεί γιατί δεν προώθησε τις μεταρρυθμίσεις που είχε υποσχεθεί. Δεν είναι τυχαίο πως βρέθηκε στο επίκεντρο σειράς σκανδάλων που είχαν ως αποτέλεσμα το κλίμα για την κυβέρνησή του να είναι πλέον εξαιρετικά δυσμενές, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012.

Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές δεν δημιουργούν προβλήματα μόνο στη γαλλική προεδρία. Ο βρετανός πρωθυπουργός βρέθηκε αυτή την εβδομάδα αντιμέτωπος με την οργή των 11.000 εργαζομένων στο Μετρό που συμμετείχαν στην απεργία της Τρίτης, διαμαρτυρόμενοι για την απόφασή του να προχωρήσει σε «διαρθρωτικές αλλαγές» στους σιδηρόδρομους. Δηλαδή στην κατάργηση εκατοντάδων θέσεων εργασίας και στο κλείσιμο πολλών γκισέ εισιτηρίων, στο πλαίσιο προγράμματος «εξυγίανσης των σιδηροδρόμων.

Ανάλογες εργατικές κινητοποιήσεις οργανώνονται τις επόμενες μέρες και στην Ισπανία, όπου έχει προγραμματιστεί γενική απεργία για τις 29 Σεπτεμβρίου κατά των «μεταρρυθμίσεων» στην αγορά εργασίας που προωθεί η σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο. Την ίδια μέρα γίνεται προσπάθεια να οργανωθούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης πανεργατικές απεργίες, ενάντια στη λαίλαπα των μέτρων περικοπών. Τα προγράμματα λιτότητας και οι «μεταρρυθμίσεις» με στόχο την κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιώματα, που υιοθετούν η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ανεβάζουν το πολιτικό «θερμόμετρο» στην Ευρώπη, ενώ όπως όλα δείχνουν στο βωμό της δήθεν «δημοσιονομικής εξυγίανσης» θα θυσιαστούν πολλά από τα πάλαι ποτέ «αγαπημένα παιδιά» της αστικής τάξης.