Οι δύο 48ωρες κυλιόμενες απεργίες σε όλα τα Μέσα και η 6ωρη στάση εργασίας στις εφημερίδες έστειλαν ένα μήνυμα προς τους ιδιοκτήτες. Δηλαδή ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένα όριο στις επιδιώξεις τους και πως αν δεν συζητήσουν η απάντηση θα είναι η ίδια, όχι τόσο από τα σωματεία, αλλά από τους ανθρώπους που βιώνουν την κρίση.
Μετά την απεργία πραγματοποιήθηκαν συζητήσεις των συνδικαλιστών της ΕΣΗΕΑ και των άλλων ενώσεων με δύο από τους εκδότες (όχι με την απαιτούμενη διαφάνεια). Οι εκδότες κατέθεσαν «προτάσεις», που κινούνταν από μηδενικές αυξήσεις έως και μειώσεις της τάξης του 10% σε συνδυασμό με αποτροπή των μαζικών απολύσεων, σε αντάλλαγμα μιας εργασιακής ειρήνης. Την ίδια ώρα σε πολλά από τα Μέσα Ενημέρωσης κατόπιν εντολής των ίδιων των ιδιοκτητών στους διευθυντές, επαναλήφθηκε η ίδια θλιβερή ιστορία με μια ομάδα εργαζομένων να δηλώνει πως δεν θέλει να κηρύσσονται απεργίες χωρίς να έχει ερωτηθεί, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το επίπεδο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Δεν γνωρίζουν ούτε τις βασικές αρχές του καταστατικού στο σωματείο στο οποίο ανήκουν.
Ταυτόχρονα με αυτές τις συζητήσεις είναι σε εξέλιξη το σχέδιο απομάκρυνσης ανθρώπων που έχουν άλλη σκέψη και άποψη, αλλά και η συκοφάντηση –κυρίως αυτό– των πρωτοβουλιών που ανατρέπουν την τρέχουσα λογική στη δημοσιογραφία. Δηλαδή, υπογείως και μέσω υποτιθέμενων αδιάφορων πολιτικά σχολίων στόχευσαν ήδη το Deptocracy των Α. Χατζηστεφάνου - Κ. Κιτίδη.
Τι στην πραγματικότητα τρομάζει; Μια δημοσιογραφία υπέρ των πολλών. Έως και σήμερα η δημοσιογραφία στην Ελλάδα εκφυλίστηκε σε ένα μηχανισμό διαπλοκής και εκβιασμών εξυπηρετώντας επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ. Το υπόλοιπο κοινό που βλέπει τηλεόραση, ακούει ραδιόφωνο ή και διαβάζει εφημερίδες, ήταν αυτό που χρησιμοποίησαν οι ιδιοκτήτες των Μέσων για να αποκτήσουν χρήματα και ισχύ, πουλώντας το στις διαφημιστικές εταιρείες.
Τώρα που αυτό το κοινό αποχωρεί από τις εφημερίδες και δεν διαθέτει χρήματα για να καταναλώσει προϊόντα, προκαλούνται τεκτονικές αναταράξεις στα Μέσα και οι ιδιοκτήτες τους έχουν αποφασίσει πως θα ακολουθήσουν το ίδιο μοτίβο λειτουργίας, απλώς θα καίνε λιγότερο τις μηχανές, πηγαίνοντας πιο σιγά. Για να είναι και σίγουροι θα πετάξουν το μισό προσωπικό στη θάλασσα!
Είναι όμως επίσης προφανές πως εδώ δημιουργείται ένα κενό. Διότι όσο τηρούν με ευλάβεια τη γραμμή πολιτικής στήριξης του Mνημονίου, τόσο το κοινό τους απομακρύνεται και δεν τους πληρώνει. Όσο διώχνουν εργαζόμενους, τόσο κινδυνεύουν με την απαξίωση των ίδιων των επιχειρήσεων τους. Άρα είναι πιο αδύναμοι στις νέες δυνάμεις που θα μπουν στο χώρο και θα τους αγοράσουν.
