Σε κάθε φαινόμενο υπάρχει πάντα το κύριο που το επικαθορίζει. Το κύριο που χαρακτηρίζει τον πυρηνικό κίνδυνο στα εργοστάσια παραγωγής μετατρέψιμης πυρηνικής ενέργειας σε ηλεκτρική μαζικής κατανάλωσης, είναι ότι αυτός δεν εντάσσεται στους νόμους των συμβατικών κινδύνων. Και αυτό γιατί οι επιπτώσεις και καταστροφές από τη δράση του πυρηνικού ατυχήματος επεκτείνονται σε διαπλανητικές πλέον περιοχές όσον αφορά το χώρο, σε δεκάδες, εκατοντάδες, ενίοτε και σε χιλιάδες χρόνια σε όσον αφορά το χρόνο και σε τουλάχιστον εκατοντάδες χιλιάδες θύματα όσον αφορά ανθρώπινες ζωές και ζώα.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Αρκεί να σκεφθούμε πως σε ένα μόνο από τους 443 πυρηνικούς αντιδραστήρες που υπάρχουν στον κόσμο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ο πυρήνας του αντιδραστήρα αποτελείται από 80 με 100 τόνους(!!) ουρανίου σε περίπου 30.000 ράβδους καυσίμων οι οποίοι αποδίδουν την παραγόμενη θερμότητα σε εκατομμύρια τόνους νερού. Επομένως όχι μόνο τυχόν λάθος, αλλά και η χρήση της επιστήμης των πιθανοτήτων και της στατιστικής για τον υπολογισμό του είναι μη επιτρεπτή. Αξιοσημείωτο είναι πως όλα ανεξαίρετα τα πυρηνικά ατυχήματα που έχουν συμβεί στον κόσμο εμπεριείχαν πάντα ένα συνδυασμό ανθρωπίνων σφαλμάτων, τεχνικής ανεπάρκειας, ανεπαρκούς ελέγχου και «απρόβλεπτων» εξωτερικών κινδύνων στους οποίους εκτίθενται ακόμη και οι αντιδραστήρες που κατασκευάζονται στην ενδοχώρα. Για παράδειγμα κατά τη διάρκεια του μεγάλου καύσωνα του 2003, 17 πυρηνικοί αντιδραστήρες στη Γαλλία –οι οποίοι σημειωτέον πιέζουν τρομερά τα αποθέματα νερού– χρειάστηκε να μειώσουν ή και να σταματήσουν την παραγωγή ενέργειας, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας των υδάτων στις παρακείμενες λίμνες και τους ποταμούς που καθιστούσε αδύνατη την ψύξη των αντιδραστήρων. Επομένως, από τη στιγμή που εκλείπει ακόμη και η πιθανότητα ανθρώπινου λάθους, είναι απόλυτα απαγορευτική η λειτουργία τέτοιων αντιδραστήρων.
Από τις 27 Ιουνίου του 1954, όταν για πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας συνδέθηκε με εθνικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας στο Ομπνίσκ της –και σε αυτό «πρωτοπόρας»– ΕΣΣΔ, ως το 2011, έχουν γνωστοποιηθεί 25 πυρηνικά ατυχήματα. Εκτός αυτού του αμερικάνικου δορυφόρου, το 1964, ο οποίος, εφοδιασμένος με ραδιενεργό Πλουτώνιο, δεν κατόρθωσε να μπει στην προγραμματισμένη τροχιά κατά την επάνοδό του στη Γη και καταστράφηκε απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα μεγάλα ποσά ραδιενέργειας.
Η πυρηνική καταστροφή στο Φουκουσίμα, με ανακοίνωση της ιαπωνικής κυβέρνησης, εντάσσεται στην κλίμακα 7, στη μέγιστη των πυρηνικών καταστροφών. Είναι πλέον η πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο μετά το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα, το Τσέρνομπιλ και το Θρι Μάιλ Άιλαντ. Ήδη η ζώνη αποκλεισμού διπλασιάσθηκε φτάνοντας τα 40 χιλιόμετρα, με το γηραιότερο κάτοικο του χωριού Ιτάτε ηλικίας 102 ετών, να θέτει τέρμα στη ζωή του, αφού δεν άντεξε στην ιδέα ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι του. Χαρακτηριστικό του «θαύματος» του γιαπωνέζικου καπιταλισμού είναι πως είκοσι άνθρωποι που κατοικούσαν γύρω από τη Φουκουσίµα και τώρα ζουν σε καταφύγια, ταξίδεψαν µε λεωφορείο ως το Τόκιο για να παραδώσουν επιστολή στον πρόεδρο της TEPCO, στην οποία εξηγούν ότι οι συνομιλίες µε την κυβέρνηση για την αποζημίωσή τους θα πάρουν χρόνο ενώ οι ίδιοι τώρα δεν έχουν να αγοράσουν ούτε καν εμφιαλωμένο νερό για τα παιδιά τους.
Οι ανησυχίες πλέον των επιστημόνων, μετά και την απελευθέρωση απευθείας στην ατμόσφαιρα ραδιενεργών υλικών, επικεντρώνονται σε πιθανή φθορά σε τμήμα του πυρήνα που βοηθά στην ψύξη και παγιδεύει στο νερό του αντιδραστήρα το μεγαλύτερο τμήμα των ραδιοκτινοβολούντων στοιχείων καισίου, ιωδίου και στροντίου. Ανάλογης έντασης είναι και οι προβληματισμοί για τις εξελίξεις στην οικονομία. Η Ιαπωνία είναι πλέον αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σημειώνει ο ιάπωνας πρωθυπουργός.
