Αποκρούστηκαν οι απεργοσπαστικές κινήσεις των εργοδοτών
Αυτή είναι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση που έχει γίνει στα ΜΜΕ εδώ και 40 περίπου χρόνια. Μια κινητοποίηση που οδήγησε στην τετραήμερη της περασμένης εβδομάδας – κάτι που, μέχρι πριν από λίγο καιρό, θα φάνταζε απολύτως αδιανόητο, ειδικά για το συγκεκριμένο χώρο. Για να αποδειχθεί, έτσι, ότι η ένταση και η έκταση της κρίσης και της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων παραβιάζει όλα τα στεγανά και ανατρέπει «θέσφατα» πολλών δεκαετιών.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μάλιστα, η τετραήμερη απεργία στέφθηκε με –σχετική, αν μη τι άλλο– επιτυχία, παρά το γεγονός ότι το εργοδοτικό μπλοκ ήλπιζε και ευχόταν μέχρι την τελευταία στιγμή είτε να ακυρωθεί είτε να κηρυχθεί παράνομη. Ραδιόφωνα και τηλεοράσεις δεν μετέδωσαν καθόλου ειδήσεις, ενώ οι εκδότες αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τα σαββατοκυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων τους από την Πέμπτη, με ύλη Τετάρτης και αποκλειστικό στόχο να χάσουν όσο το δυνατό λιγότερη διαφήμιση. Η δε προσπάθεια ορισμένων εξ αυτών να βγάλουν τα φύλλα της Δευτέρας –ο Ψυχάρης τα Νέα και ο Μπόμπολας το Έθνος– μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, με έκτακτο και απεργοσπαστικό μηχανισμό (κάποιοι θα είχαν γράψει από το σπίτι, ενώ άλλοι θα καλούνταν να πιάσουν δουλειά στις 6 το πρωί, με τη λήξη της απεργίας) «σκόνταψε» στην απόφαση του Διασωματειακού των ΜΜΕ για παράταση της απεργίας κατά ένα 6ωρο.
Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι όλα αυτά δεν έγιναν ούτε συναινετικά ούτε με βάση κάποιους από τους «αυτοματισμούς» του παρελθόντος. Χρειάστηκε αφενός η οργάνωση περιφρούρησης σε αρκετά συγκροτήματα (κυρίως στις Αττικές Εκδόσεις, τον ΔΟΛ και τον Πήγασο, με απολύτως ικανοποιητικό αποτέλεσμα στα δύο πρώτα και μερική αποτελεσματικότητα στο τρίτο) και, αφετέρου, ο εξαναγκασμός των διοικήσεων του Διασωματειακού να προκηρύξουν την εξάωρη στάση στις εφημερίδες από τους συγκεντρωμένους απεργούς, το πρωί της Παρασκευής.
Βεβαίως, δεν έλειψαν τα προβλήματα, όπως η προσέλευση στη δουλειά αρκετών διοικητικών και τεχνικών, ειδικά στα συγκροτήματα που δεν υπήρξε περιφρούρηση (καθώς ο αριθμός των «προθύμων» ήταν σχετικά μικρός). Το σημαντικότερο από αυτά είναι, πάντως, η λειτουργία πολλών διαδικτυακών ενημερωτικών τόπων, πολιτικών, οικονομικών, αθλητικών και ποικίλης ύλης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν προκειμένου να σταματήσουν να ανεβάζουν ειδήσεις, είναι φανερό ότι η διασφάλιση της επιτυχίας της απεργίας σε αυτόν το χώρο –που αποτελεί και το μέλλον των ΜΜΕ– απαιτεί άλλου είδους πρωτοβουλίες, σε όλα τα επίπεδα. Όπως, για παράδειγμα, την άμεση ένταξη των εργαζόμενων σε αυτά τα μέσα στις ενώσεις, αλλά και την περιφρούρηση της απεργίας όχι με διά ζώσης παρουσία, αλλά με εκ του σύνεγγυς και εξ αποστάσεως «παρεμβολές».
Αρνητική θα πρέπει να θεωρείται και η εξέλιξη που έχει να κάνει με την απόφαση του δικαστηρίου να δικαιώσει την προσφυγή δύο εκδοτών –Μπόμπολα και Ψυχάρη– για να κηρυχθεί παράνομη η εξάωρη στάση της Δευτέρας. Όχι επειδή την «έσπασε» (άλλωστε, η ετυμηγορία εκδόθηκε μετά τη λήξη της στάσης), αλλά εξαιτίας του σκεπτικού της. Ενός σκεπτικού μνημειώδους, που αναγνωρίζει το δικαίωμα των επιχειρήσεων να παίρνουν μέτρα εξυγίανσης (δηλαδή να προβαίνουν σε απολύσεις και μειώσεις μισθών), ενώ αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμα των συνδικάτων να προκηρύσσουν απεργίες. Ασφαλώς δε, αυτή η απόφαση θα επιχειρηθεί να αξιοποιηθεί ως «δεδικασμένο» και σε άλλους κλάδους.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι το γεγονός ότι ο κόσμος του αγώνα βγήκε μπροστά, πιο αποφασιστικά από κάθε άλλη φορά σε αυτή την αναμέτρηση. Σε βαθμό, μάλιστα, που οι εσπευσμένες και απέλπιδες προσπάθειες των εργοδοτικών ή και ανοιχτά των διευθυντικών στελεχών, να οργανώσουν συνελεύσεις ή να συλλέξουν υπογραφές που θα κατήγγειλαν την απεργία, έπεσαν παταγωδώς στο κενό, κυρίως στον Πήγασο, που αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη. Ακόμη και οι 88 υπογραφές που μαζεύτηκαν στα Νέα συνοδεύτηκαν από αρνήσεις 30 συναδέλφων να υπογράψουν το εν λόγω κείμενο, ενώ στην τηλεόραση του Σκάι διεπράχθη λαθροχειρία από τους διευθυντές, με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί ως γεγονός μια ανύπαρκτη απόφαση της γενικής συνέλευσης (η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ) ότι οι εργαζόμενοι δεν θα ξανακάνουν απεργία με απόφαση «από τα πάνω».
«Αναπληρώσαμε ως ένα βαθμό το χαμένο έδαφος από τις ξεπουλημένες 48ωρες του Δεκέμβρη. Κερδίσαμε την εμπιστοσύνη όχι τόσο στα συνδικάτα μας, τα οποία στηρίζουμε όταν μάχονται στο πλευρό μας, αλλά κυρίως στις συλλογικές μας δυνάμεις», αναφέρει η ανακοίνωση του «Συντονιστικού απεργών και απεργιακών επιτροπών».
Βεβαίως, τα δύσκολα είναι μπροστά. Αρκετοί εργοδότες συνεχίζουν τις απολύσεις, ενώ παράλληλα προχωρούν στην εκβιαστική εφαρμογή των ατομικών συμβάσεων, έχοντας καταθέσει πρόταση για συλλογικές που θα προβλέπουν οριζόντια μείωση των βασικών αποδοχών κατά 10%, αλλά και «τσεκούρωμα» στις αμοιβές για κυριακάτικη εργασία. Η δε ΕΣΗΕΑ (όπως και ορισμένα άλλα σωματεία) δεν δείχνει διάθεση για συνέχιση του αγώνα, τουλάχιστον μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών, στα τέλη Μάη. Εκεί όπου η Πρωτοβουλία για την Ανατροπή φιλοδοξεί να έχει μια ανατρεπτική παρέμβαση.
