Μπαταχτζήδες και τσαμπατζήδες οι «συνεπείς» και «τυπικότατοι» κατά τ’ άλλα Γερμανοί!
Μάρτυρας η αθέτηση της υπόσχεσής τους να επανεξετάσουν τα χρέη τους προς τους πιστωτές τους. Tο «Τέταρτο Ράιχ» έγραψε τη δέσμευσή του στα παλαιότερα των ενδυμάτων του, με τις πλάτες της Ουάσινγκτον…
του Τάσου Παπαδόπουλου
Tον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει αναπτυχθεί ένας ζωηρός διάλογος σχετικά με το χρέος στην ελληνική κοινωνία, ένα χρέος που βρίσκεται κυρίως στα χέρια των «εταίρων» μας γαλλογερμανών και για την εξυπηρέτηση του οποίου οι «εταίροι» μας στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, μας φόρεσαν στο σβέρκο απανωτά μνημόνια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πρώτη στιγμή έθεσε το στόχο της διαγραφής του χρέους και σήμερα υπάρχει πια μια υπολογίσιμη μάζα ανθρώπων που συντάσσονται με αυτό το αίτημα. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης έχουν αναφερθεί πάρα πολλά παραδείγματα διαγραφής χρέους (Αργεντινή, Ισημερινός κ.λπ.). Ακόμα και οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ξεκίνησαν το σύντομο ταξίδι τους στην ιστορία με την άρνηση του χρέους τους προς τους Βρετανούς. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες βγήκε στη φόρα ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα διαγραφής χρέους και συγκεκριμένα αυτό της Γερμανίας.
Ο γερμανός καθηγητής στο London School of Economics Άλμπρεχτ Ριτσλ με άρθρο του στο βρετανικό Γκάρντιαν, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κομμουνιστική φυλλάδα (διαθέσιμο στο http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jun/21/germany-greece-greek-debt-crisis) εξηγεί ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, το σταθερό μάρκο της αλλά και τα ανθηρά οικονομικά της οφείλονται εν πολλοίς στο ότι το 1953 οι δανειστές της Γερμανίας (σήμερα θα τους ονομάζαμε αγορές ή πιστωτές κ.λπ.) αποφάσισαν να διαγράψουν τα χρέη της. Μάλιστα, ο Ριτσλ χαρακτηρίζει τη συνθήκη γενναιόδωρη και ισχυρίζεται ότι αυτή η συμφωνία επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ στους συμμάχους τους. Τη γνωστή ως συμφωνία του Λονδίνου του 1953 υπέγραψαν ως οφειλέτρια η Γερμανία και ως πιστωτές οι χώρες: Βέλγιο, Καναδάς, Κεϊλάνη, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Λίχτενσταϊν, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πακιστάν, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Νότια Αφρική, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ και Γιουγκοσλαβία. Το πλήρες κείμενο της συμφωνίας υπάρχει εδώ: http://138.25.65.50/au/other/dfat/treaties/1954/17.html.
Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται το γεγονός ότι εξαιτίας της συνθήκης αυτής δεν καταβλήθηκαν οι γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις και έτσι ήρθαν σε δυσχερή θέση οι δανειστές της Γερμανίας, επειδή στερήθηκαν απαραίτητους πόρους για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τον παγκόσμιο πόλεμο χωρών τους, ένας πόλεμος που ξεκίνησε με ευθύνη της ίδιας της Γερμανίας. Τέλος, επισημαίνεται η πρόβλεψη της συνθήκης να ρυθμιστεί οριστικά το θέμα των αποζημιώσεων σε ένα συνέδριο, το οποίο θα λάβει χώρα μετά την επανένωση της Γερμανίας. Ας δούμε τώρα τι λέει η ίδια η Γερμανία για το θέμα αυτού του συνεδρίου, που ποτέ δεν έγινε. Το θράσος των Γερμανών είναι πραγματικά απύθμενο. Στον επίσημο ιστότοπο των γερμανικών ομοσπονδιακών αρχείων για τη ναζιστική εποχή (http://www.bundesarchiv.de/zwangsarbeit/leistungen/leistungen_bis_2000/zwei_plus_vier/index.html.en) αναφέρεται κατά λέξη: «Με τη βοήθεια των ΗΠΑ στάθηκε δυνατό να αποτραπεί –μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας– η αναζωπύρωση της διαμάχης γύρω από τις αποζημιώσεις». Το γιατί είναι τόσο σημαντικό για τους Γερμανούς να θάψουν το θέμα των αποζημιώσεων έχει άμεση σχέση με το ύψος αυτών. Μόνο το χρέος προς την Ελλάδα ξεπερνάει το μισό τρισ. ευρώ. Συγκεκριμένα, ο γάλλος οικονομολόγος Ζακ Ντελπλά, ο οποίος έχει διατελέσει μεταξύ άλλων σύμβουλος της ρωσικής και της γαλλικής κυβέρνησης καθώς και επικεφαλής οικονομολόγος της Mπάρκλεϊς –είναι δηλαδή από τα πολύ …καλά παιδιά– το έχει υπολογίσει σε 575 δισ. ευρώ.
Πέρα από το προφανές συμπέρασμα, ότι αν η Γερμανία μας κατέβαλλε τα χρωστούμενα από τον πόλεμο, όχι απλά θα είχε ξεχρεώσει η Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε και να δανείσει τη Γερμανία με σκοπό να τη βοηθήσει να ορθοποδήσει οικονομικά, κάτι δηλαδή σαν ένα πακέτο στήριξης προς τη Γερμανία, πρέπει να βγάλουμε και άλλα δύο πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Πρώτον, ανέκαθεν σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες και πολύ περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι εκάστοτε συμμαχίες, συνασπισμοί, ενώσεις, οργανισμοί κ.λπ. ποτέ δεν ήταν συμμαχίες ισοδύναμων μερών, συμμαχίες στις οποίες όλοι συναποφασίζουν, στις οποίες η γνώμη της κάθε πλευράς έχει το ίδιο βάρος. Αυτό ισχύει από την εποχή της αθηναϊκής συμμαχίας μέχρι σήμερα, την εποχή της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του ΠΟΕ. Πάντοτε αυτού του είδους οι συνασπισμοί είχαν σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ηγεμονικών δυνάμεων, τα οποία τα επέβαλλαν στα πιο αδύναμα μέρη και πάντοτε σε συνεργασία με το κατεστημένο των ηγεμονευόμενων μερών. Έτσι σήμερα το γερμανικό κεφάλαιο σε συμμαχία και με άλλα κομμάτια του παγκόσμιου κεφαλαίου και φυσικά σε συνεργασία με τους «ελληναράδες» τραπεζίτες, εφοπλιστές, ΣΕΒ, ΜΜΕ και την ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να βγάλει τεράστια κέρδη από το χρέος της Ελλάδας και των υπόλοιπων περιφερειακών χωρών της ΕΕ, και όχημά τους γι’ αυτή την επιδίωξή τους είναι οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτού του είδους «εταίροι» είναι οι Γερμανοί και όλοι όσοι κερδοσκοπούν πάνω στο χρέος των περιφερειακών χωρών. Αυτού του είδους «ένωση» είναι η ΕΕ, μια «ένωση» όπου οι ισχυροί επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στους πιο αδύναμους.
ΠPΩTOI ΠAPABATEΣ AΠOΔEIKNYONTAI OI ΓEPMANOI
Η ΕΕ δεν είναι μια ολοκλήρωση όπου έτυχε να πάρουν το πάνω χέρι κάποιοι αδίστακτοι κερδοσκόποι, ενώ θα μπορούσε να διοικείται από καλοκάγαθους φιλάνθρωπους. Η ΕΕ φτιάχτηκε για να κυριαρχούν τα πιο ισχυρά μέρη πάνω στο πιο αδύναμα. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού στην ιστορία των εκμεταλλευτικών κοινωνιών έχουμε γνωρίσει μόνο τέτοιου είδους «ενώσεις». Αυτά σε πείσμα όσων και σήμερα ακόμα μιλούν για την «Ευρώπη των λαών» εννοώντας φυσικά την «ΕΕ των λαών».
Το δεύτερο επίσης πολύ σημαντικό συμπέρασμα αφορά το δίκαιο με τη στενή νομική του έννοια και όχι με τη γενική φιλοσοφική έννοια. Η καλή, νομιμόφρων και τυπικότατη Γερμανία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τις όποιες υποχρεώσεις της απέρρεαν από τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953 –και μάλιστα με τη βοήθεια των ΗΠΑ και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας– την ίδια στιγμή που απαιτεί από την Ελλάδα να μην παρεκκλίνει ούτε σπιθαμή από τις προβλέψεις του Mεσοπρόθεσμου, του Mνημονίου και όλων των συνθηκών της μισητής ΕΕ. Ομοίως οι εγχώριοι σύμμαχοί της (κυβέρνηση, ΣΕΒ, τραπεζίτες, εφοπλιστές, κ.λπ.) δεν διστάζουν να προβαίνουν ή να ανέχονται την ξεδιάντροπη καταπάτηση –πιθανότατα απολαμβάνοντάς το κιόλας– της όποιας έννοιας αστικής νομιμότητας, όταν απολύονται παράνομα αγωνιστές συνδικαλιστές, όταν παράνομα απασχολούνται ανασφάλιστοι εργαζόμενοι κ.ο.κ. και ταυτόχρονα απαιτούν συμμόρφωση προς τις νόμιμες ατομικές συμβάσεις, τις νομιμότητες καταδίκες με βάση τον τρομονόμο - κουκουλονόμο κ.λπ. Γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες της πρακτικής του να καταπατάται από τους κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς όποιος νόμος δεν τους βολεύει, την ίδια ώρα που απαιτούν την απόλυτη συμμόρφωση των από κάτω στους νόμους. Στην ουσία δηλaδή έχουμε να κάνουμε με μια χούντα, όπου νόμιμο είναι ό,τι βολεύει κάθε φορά τους ισχυρούς. Παρόλο που αυτή η πρακτική είναι εγγεγραμμένη στο γενετικό κώδικα του καπιταλισμού από τη στιγμή της γέννησής του, γιγαντώνεται στις σύγχρονες συνθήκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, όπου τα περιθώρια εξαγοράς της συναίνεσης των εργαζομένων έχουν στερέψει και στην ημερήσια διάταξη έχουν μπει τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα σκεπασμένα με ένα λεπτό και διάφανο πέπλο νομιμότητας και φυσικά η άγρια καταστολή. Απέναντι σε αυτήν την κοινοβουλευτική - οικονομική χούντα υπάρχει μόνο ένας δρόμος και αυτός δεν είναι άλλος από τον δρόμο των μαζικών, ανυποχώρητων, πεισματικών και πολιτικοποιημένων αγώνων, των αγώνων για να επιβάλλουμε το δίκαιο των πολλών, το δίκαιο των εργαζομένων, του κινήματος και του λαού γενικότερα πάνω στον φασισμό των καπιταλιστών, των πολιτικών τους υπηρετών και των κονδυλοφόρων απολογητών τους.
