Δεν αρκεί η άρνηση του Mνημονίου, απαιτείται αντικαπιταλιστική γραμμή
Tρομερός ο φετινός Αύγουστος, φέρνει τα κύματα της καπιταλιστικής κρίσης σε κάθε αμμουδιά. Κι αν, για την ώρα, οι ακτίνες του εκτυφλωτικού καλοκαιρινού ήλιου διαμόρφωναν ένα πέπλο προστασίας σε ό,τι έχει απομείνει από την καλοκαιρινή ανεμελιά, οι ριπές των γεγονότων από όλο τον κόσμο προαναγγέλλουν συγκλονιστικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον, σε μια εποχή μεγάλων ανατροπών. Η καπιταλιστική κρίση σαρώνει, με τα χρηματιστήρια να σπάνε διαρκώς αρνητικά ρεκόρ, αναδεικνύοντας την πρωτοφανή αδυναμία των καπιταλιστικών ηγεσιών να βγάλουν ένα ισχυρό, θετικό μήνυμα διεξόδου. Η πολυαναμενόμενη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί έγινε, αλλά ο κατήφορος στα χρηματιστήρια κλιμακώθηκε.
του Γιάννη Ελαφρού
Ταυτόχρονα, αναδείχθηκε ο πλήρης εξευτελισμός του ευρωπαϊκού «σχεδίου» για τη «σωτηρία της Ελλάδας». Η περιβόητη συμφωνία της 21ης Ιούλη γίνεται καταγέλαστη κάτω από τις απαιτήσεις Φινλανδίας, Αυστρίας, Ολλανδίας και Σλοβακίας, την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα επίπεδα και τους αστείους χειρισμούς μιας κυβέρνησης που έχει μάθει να λέει σε όλους «ναι» (από τη Φινλανδία μέχρι την ΕΕ, τις τράπεζες και το κεφάλαιο) και στους εργαζόμενους σε όλα «όχι»! Η ύφεση πάει για πάνω από 4,5% (όπως είπε ο ανεκδιήγητος Βενιζέλος την Παρασκευή στο Σκάι «και να δούμε που θα σταθεί!», συμπλήρωσε), ενώ το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προέβλεπε 3,5%, τα ελλείμματα του Δημοσίου διευρύνονται, η ανεργία απογειώνεται, η κοινωνική ερημοποίηση προχωρά. Η απάντηση της κυβέρνησης; Νέα μέτρα, στην ίδια αντεργατική κατεύθυνση.
Το ζήτημα που είχε τεθεί με τον μεγάλο ξεσηκωμό του Μάη - Ιούνη επανέρχεται με νέα επιτακτικότητα. Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει να ανατραπεί από μία μαζική πολιτική εξέγερση των εργαζομένων και του λαού, μαζί με την κυβέρνηση που την υλοποιεί, την άθλια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε υποψήφιο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής.
Για να εμπνευστεί ο λαός για τη μεγάλη ανατροπή, πολύ περισσότερο για να μην βάλει στη θέση της μισητής ταξικής κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, μια άλλη της ΝΔ, που θα συνεχίσει την ίδια πολιτική με άλλο περιτύλιγμα, δεν αρκεί βεβαίως μια Αριστερά που θα συγκροτεί απλά ένα αντιμνημονιακό μέτωπο, πολύ περισσότερο με θραύσματα (φθαρμένα όσο και σπασμένα) από το ΠΑΣΟΚ, όπως προτείνει ο Συνασπισμός. Ούτε βέβαια μια Αριστερά που αντιμετωπίζει την τρέχουσα ιστορική κρίση του καπιταλισμού σαν μια απλή επανάληψη και παραπέμπει όλους τους πολιτικούς στόχους πάλης ενός ενωτικού μαζικού κινήματος μετά την ασαφή λαϊκή εξουσία, την οποία θα φέρει το «ισχυρό ΚΚΕ», χωρίς επανάσταση βεβαίως.
Η Αριστερά επίσης και ειδικά οι αντικαπιταλιστικές της τάσεις, πρέπει να πάρουν διαζύγιο από τη νοοτροπία του «κλειστού κλαμπ», που υπάρχει για να επιβεβαιώνει την ιδιαιτερότητα και να διασώζει τη νοσταλγία του καθένα και να κάνει αποφασιστικά βήματα για να συναντηθεί - συνενωθεί με το «σώμα της», δηλαδή με τη σύγχρονη εργατική τάξη και τη νέα εργατική βάρδια και το σκοπό της, με την κοινωνική - κομμουνιστική απελευθέρωση.
Σήμερα, η ίδια η πραγματικότητα απαιτεί μια Αριστερά που θα κατακτήσει προγραμματικά μια προωθητική σύνδεση της στρατηγικής και της τακτικής. Από τη μια οι εργαζόμενοι, μπροστά στο φάσμα μιας εξαιρετικά απότομης κοινωνικής καθίζησης απαιτούν άμεση απάντηση και ανατροπή στη βάρβαρη επίθεση που τους οδηγεί στην εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, το βάθος της παγκόσμιας κι εγχώριας κρίσης του συστήματος απαιτούν απαντήσεις που συγκρούονται με την ΕΕ και τον καπιταλισμό. Που δεν περιορίζονται σε μια άλλη κυβερνητική διαχείριση εντός του συστήματος, αλλά φέρνουν στο προσκήνιο τη διεκδίκηση μιας πραγματικής δημοκρατίας των εργαζομένων, μιας άλλης εξουσίας των παραγωγών του πλούτου.
Από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπροστά και στην πορεία προς την 1η Πανελλαδική της Συνδιάσκεψη, έχει καταθέσει μέσα στο μαζικό κίνημα (συναντώντας μάλιστα πολύ πλατιά απήχηση) ένα πυρήνα άμεσου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος πάλης, που βρίσκεται σε τροχιά ρήξης με την καπιταλιστική επίθεση και την αστική κυριαρχία.
Η παύση πληρωμών στους τοκογλύφους τραπεζίτες και η διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ προς όφελος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων, η κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινωνικών υποδομών (ΔΕΚΟ) και στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, η αφαίρεση πλούτου από το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία προς όφελος μισθών, συντάξεων, παιδείας, υγείας, κοινωνικών υποδομών και θέσεων εργασίας, αποτελούν απαραίτητες πλευρές μιας αριστερής απάντησης στο σήμερα. Σε συνδυασμό με την πάλη για δημοκρατία ενάντια στο σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, για να μπορεί ο κάθε λαός και όλοι οι λαοί να αποφασίζουν για τη ζωή τους και όχι να είναι έρμαια στα δολοφονικά ένστικτα των διεθνών αγορών και των κομισάριων των Βρυξελλών.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να γίνει πρόγραμμα πάλης ενός αναγεννημένου ταξικού εργατικού κινήματος, της ανυπότακτης νεολαίας, του ρεύματος «Δεν χρωστάμε - δεν πουλάμε - δεν πληρώνουμε - ανατρέπουμε», των Λαϊκών Συνελεύσεων, των νέων δημοκρατικών οργάνων μαχητικής διεκδίκησης και επιβολής της λαϊκής θέλησης που γεννιούνται στις πλατείες. Σε ένα τέτοιο πρόγραμμα και στην ενίσχυση του μαζικού κινήματος μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς με την κοινή τους δράση.
Τα μέτωπα ανοίγουν ήδη. Η μεγάλη μάχη για να ηττηθεί ο υπεραντιδραστικός νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, επιχειρήσεις, ξεκινά απ’ αυτή τη βδομάδα. Θα συναντηθεί με την επανακατάληψη των πλατειών και με τις εργατικές και παλλαϊκές διαδηλώσεις στη ΔΕΘ στις 10 Σεπτέμβρη.
