Δ. ΖΟΓΚΑΣ, Π. ΛΟΥΒΡΟΣ
Παρόλ’ αυτά, το εκπαιδευτικό κίνημα είναι αποφασισμένο να επιβεβαιώσει τα λόγια του Παπανδρέου και της Διαμαντοπούλου ότι «η παιδεία είναι η μητέρα των μαχών», ξεκινώντας τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά με μια από τις σημαντικότερες μάχες που έχει δώσει. Δεν είναι μια από τις σημαντικότερες μάχες μόνο επειδή o νέος νόμος που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια «συμπύκνωση» των προηγούμενων αποπειρών για μεταρρυθμίσεις, με σοβαρότατο βάθεμα των ποιοτικών χαρακτηριστικών της, αλλά κυρίως επειδή αυτό γίνεται στην εποχή του Mνημονίου, του γκρεμίσματος δικαιωμάτων δεκαετιών, της αφαίμαξης του λαού, της διάλυσης του παρόντος και μέλλοντος της νέας γενιάς. Σε αυτό ακριβώς το φόντο θα πρέπει να απαντήσει και το φοιτητικό κίνημα. Από τη μία, είναι αναγκαίο να έχει σαν στόχο του την ανατροπή του νέου νόμου από τη σκοπιά όχι του πανεπιστημίου των προηγούμενων χρόνων, αλλά από αυτή των σύγχρονων φοιτητικών εργατικών και ευρύτερα λαϊκών αναγκών.
Από την άλλη, είναι αδύνατο να υπάρξει ένα νικηφόρο φοιτητικό κίνημα το οποίο θα μένει μόνο στο ζήτημα του νέου νόμου και της εκπαίδευσης και δεν θα έχει συνολικούς πολιτικούς στόχους ρήξης και ανατροπής με τους βασικούς πυλώνες του αστικού συστήματος. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο πανεπιστήμιο εντός της ΕΕ, η οποία ρημάζει όλο το λαό και πρωταγωνιστεί στην επίθεση εναντίον της εκπαίδευσης και της εργασίας. Το αίτημα για μεγαλύτερη χρηματοδότηση θα πρέπει να συνδέεται με την ολική διαγραφή του χρέους, ενός χρέους το οποίο λειτουργεί ως μοχλός καταλήστευσης όλου του λαού. Προφανώς, όλα τα παραπάνω σφραγίζονται από το αναγκαίο και επιτακτικό αίτημα της ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξου διαχειριστή.
Σε αυτούς του στόχους μπορεί και πρέπει να συμβάλει το φοιτητικό κίνημα ως πλευρά του λαϊκού κινήματος, επιδιώκοντας να συμπαρασύρει όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια σε ένα ποτάμι ανατροπής. Ξεκινώντας από το χώρο της εκπαίδευσης, από την αρχή της σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς θα πρέπει να υπάρξει πανεκπαιδευτικό μπλακ άουτ. Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να μείνουν ανοιχτά με ψηφισμένο το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, αλλά θα κλείσουν μαζί με τα σχολεία με συνελεύσεις, απεργίες και κατάληψεις. Πρώτος σταθμός του κινήματος, η μεγάλη παλλαϊκή αντικυβερνητική διαδήλωση στη ΔΕΘ, όπου εκεί το φοιτητικό και ευρύτερα το πανεκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να βρεθεί με το μαχόμενο κόσμο της εργασίας. Ένα μέτωπο παιδείας - εργασίας αυτή την περίοδο είναι πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ. Τη στιγμή που η επίθεση του κεφαλαίου είναι συνολική και αγγίζει όλες της πλευρές της ζωής μας, είναι αναγκαίο να υπάρξει σύνδεση και κοινή απάντηση του εργατικού και του πανεκπαιδευτικού κινήματος, σε ρήξη μάλιστα με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που καθηλώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις και δεν δίνει καμία προοπτική κλιμάκωσης. Ένα μέτωπο και μια ενότητα η οποία θα είναι ουσιαστική σε πολιτικό περιεχόμενο ρήξης και ανατροπής με τις επιλογές του κεφαλαίου και θα βάζει μπροστά τα συνθήματα: Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία! Δεν χρωστάμε - Δεν πουλάμε - Δεν πληρώνουμε, Ανατρέπουμε! Με τους ίδιους τους φοιτητές και εργαζόμενους να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, με συνελεύσεις στους συλλόγους και τα σωματεία, κοινές διαδικασίες βάσης όλου του δυναμικού που πλήττεται στα πανεπιστήμια (φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι) και πρωτοβουλίες αγώνα, συντονιστικά γενικών συνελεύσεων των σχολών και κοινά συντονιστικά όλων των αγωνιζόμενων κλάδων.
Η μεγαλειώδης μάχη που έχει να δώσει το φοιτητικό κίνημα είναι μια μάχη η οποία θα κρίνει από τη μια το μέλλον του πανεπιστημίου και από την άλλη θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της αναμέτρησης που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το φοιτητικό κίνημα με το ιστορικό του βάρος, το δυναμικό περιεχόμενό του και τη μαχητικότητά του είναι ικανό να δημιουργήσει μεγάλα πλήγματα στον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Οι μεγάλες απεργίες του Ιουνίου, οι πλατείες της οργής και οι χιλιάδες εξεγερμένοι σε όλο τον κόσμο, από την Χιλή μέχρι την Αίγυπτο, δείχνουν ότι η νέα χρονιά θα είναι μια χρονιά γεμάτη αγώνες, εξεγέρσεις και ανατροπές.
