Πολλοί δεν έφυγαν φέτος για διακοπές, όπως πολλοί έφυγαν με την ψυχή στο στόμα και το μυαλό στην τσέπη, ξέροντας ότι τους περιμένει ένας δύσκολος Σεπτέμβρης και ότι ίσως περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να κάνουν ξανά διακοπές, έστω και ολιγοήμερες. Όμως, για τον Σπύρο Μπουκάλα οι φετινές διακοπές ήταν πραγματικά οι τελευταίες, αφού ο εικοσάχρονος νέος σκοτώθηκε στις αρχές αυτής της εβδομάδας, στην Αθηνών-Κορίνθου, καθώς επέστρεφε από τις διακοπές με τη μηχανή του – και ας φορούσε κράνος.
της Μαριάννας Τζιαντζή
Μαζί με τους γονείς του, τον Παντελή και τη Σάσα, και την αδελφή του την Κατερίνα, τη γιαγιά του, τους φίλους και τους συμφοιτητές του, πολλοί ενήλικες θρήνησαν το χαμό του, όπως κάποτε πολλοί μεγάλοι είχαμε κλάψει για ένα άλλο παλικάρι, τον Μάκη, γιο παλιών και αγαπημένων συντρόφων. Οι περισσότεροι δεν γνωρίσαμε τον Σπύρο, όμως όλοι νιώθουμε τι σημαίνει το βίαιο ξερίζωμα μιας νέας ζωής. Και δεν είναι μόνο οι νέοι που φεύγουν: Mαζί τους φεύγει και ένα κομμάτι τη δικής μας δανεικής νεότητας. Το αγόρι αυτό δεν πρόλαβε «παντού να σκορπίσει της νιότης το φως», όπως λέει το τραγουδάκι των γενεθλίων, όμως κάτι από το φως του Σπύρου, του Μάκη και πολλών άλλων αδικοχαμένων νέων έχει φτάσει και σ’ εμάς, έμμεσα στις περισσότερες περιπτώσεις.
Πολλοί γνωρίζουν και εκτιμούν τον Παντελή Μπουκάλα ως ποιητή, λόγιο και δημοσιογράφο, όπως τον γνωρίζουν, τον εκτιμούν και τον αγαπούν όσοι διασταυρώθηκαν μαζί του σε κοινωνικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Θέλουμε να μείνει όρθιος, αυτός και οι δικοί του, που τώρα ζουν ό,τι πιο σκληρό μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Με έναν άλλο από ό,τι όλοι περίμεναν τρόπο, η ωραία νιότη του Σπύρου δεν θα χαθεί. «Θα υπάρχουμε πάντα / και την ωραία μας νιότη θα ζηλεύει η ιστορία», όπως λέει ένας άλλος ποιητής.
Βαρύς ο φετινός Xειμώνας για όλους μας, διπλά βαρύς για την οικογένεια του αγοριού. Ο καθένας μας παλεύει να κρατηθεί και, ταυτόχρονα, λοξοκοιτάζει το διπλανό του, αναγνωρίζει τη στάχτη της παραίτησης, το κρύο μέταλλο του κυνισμού, τη σπίθα της αντίστασης. Αν αντέξουν οι άνθρωποι που σεβόμαστε, θα αντέξουμε κι εμείς.
