Μετά τη δικαστική δικαίωση, τους διέγραψαν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές!
Από τη «Σκύλλα» της εργοδοσίας στη «Χάρυβδη» του εργοδοτικού συνδικαλισμού έπεσαν οι τρεις πρώην απολυμένοι και εσχάτως δικαιωμένοι μεταλλεργάτες συνδικαλιστές της ΜΕΤΚΑ που εδρεύει στο Βόλο. Τον περασμένο Ιούνιο βγήκε η τελεσίδικη δικαστική απόφαση που εξανάγκασε την εργοδοσία να τους επαναπροσλάβει, αναγνωρίζοντας με πανηγυρικό τρόπο το δικαίωμά τους να συνδικαλίζονται και να αγωνίζονται για τα δίκια τους μέσα στο χώρο εργασίας. Ωστόσο, μετά από λίγες ημέρες και με άθλιες μεθοδεύσεις της εργοδοτικής πλειοψηφίας του επιχειρησιακού σωματείου, οι τρεις εργάτες «απολύθηκαν» από το ίδιο τους το σωματείο, που υποτίθεται ότι στόχος του είναι ακριβώς να προστατεύει τα συμφέροντα των μελών του, και να πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης τους.
του Δημήτρη Σταμούλη
Ας πάρουμε την ιστορία όμως από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν όταν οι Α. Παυλίδης, Κ. Βογιατζής και Β. Καλατζής προχώρησαν μετά από επίπονες και πολύμηνες προσπάθειες στη συγκρότηση της Μαζικής Ενωτικής Κίνησης Αλλαγής, που ήταν μια εργατική συλλογικότητα σε αντιεργοδοτική κατεύθυνση, η οποία μάλιστα στις πρώτες αρχαιρεσίες που συμμετείχε, εξέλεξε δύο μέλη στο 7μελές ΔΣ του σωματείου. Αυτή η εξέλιξη φυσικά δεν άρεσε τόσο στην εργοδοσία όσο και στην εργοδοτική πλειοψηφία του σωματείου, με αποτέλεσμα ως γνωστόν, την απόλυση των τριών εργατών και ακολούθως την εξώθηση σε «οικειοθελή αποχώρηση» - απόλυση άλλων δέκα μελών της Κίνησης.
«Μετά από πολύμηνο σκληρό αγώνα, με κινηματικά και δικαστικά μέσα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, τα δικαστήρια μας δικαίωσαν και επέβαλαν στην εργοδοσία την επαναπρόσληψή μας», λέει στο Πριν ο Αλέξης Παυλίδης. «Ωστόσο, επί δύο μέρες οι σεκιουριτάδες δεν μας επέτρεπαν να μπούμε για να δουλέψουμε δίνοντας μία πρόγευση των απίστευτων καψονιών που θα οργάνωνε η εργοδοσία», όπως πρόσθεσε.
Τον πρώτο καιρό τους «συνόδευαν» εντός κι εκτός του εργοστασίου οι σεκιουριτάδες, αρχικά τους ζητούσαν να ελέγξουν τις τσάντες τους(!), ενώ το αποκορύφωμα ήταν η εργασιακή «εξόρισή» τους σε ένα χώρο που εύστοχα στο εργοστάσιο αποκαλείται «νησί», αφού εκεί αποδείχτηκε ότι θα παρέμεναν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους εργάτες, χωρίς εργασιακό αντικείμενο, σε ένα χώρο που στόχος της εργοδοσίας ήταν να λειτουργήσει ως «σωφρονιστήριο» και πεδίο καταρράκωσης του ηθικού τους, επιδιώκοντας την παραίτησή τους. Εκεί έστειλαν κι άλλους δύο εργαζόμενους ώστε να μη δίνεται η εντύπωση ότι το όλο σκηνικό έχει στηθεί ειδικά γι’ αυτούς! Να σημειωθεί ότι η απόφαση του δικαστηρίου έκανε λόγο για επιστροφή στο προηγούμενο εργασιακό αντικείμενό τους και στους χώρους εργασίας τους, προϋποθέσεις που φυσικά αγνοήθηκαν από την εργοδοσία. Απομονωμένοι, χωρίς εργασία και δεχόμενοι διαρκώς υπηρεσιακά σημειώματα που τους πρόσαπταν ψευδείς κατηγορίες (ότι άκουγαν ραδιόφωνο ή διάβαζαν εφημερίδα κ.λπ.) έφτασαν να χάνουν έως και 25% του μεροκάματου, ως «ποινή» που προέκυπτε από τον αντιδραστικό επιχειρησιακό κανονισμό που έχει τις ρίζες του στην εποχή της χούντας!
Μετά από αυτό το τρίμηνο «σωφρονισμού» από την εργοδοσία, ανέλαβαν στις αρχές του 2011 τα «αφεντικά» του σωματείου, ο πρόεδρος Β. Τσιτσικλής και ο γραμματέας Π. Τσέργουλας, πρώην μέλη των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αντίστοιχα, καθώς έχουν διαγραφεί πλέον ακόμα και από τις παρατάξεις τους λόγω της ανοικτά φιλοεργοδοτικής στάσης τους στη φάση του αγώνα για επαναπρόσληψη των τριών απολυμένων. «Μας κάλεσαν σε έγγραφη απολογία εντός 20 ημερών για τα παραπτώματα του παρελθόντος, αφού μας κατηγόρησαν και για “δυσφήμιση”, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τη διαγραφή μας από το σωματείο», τόνισε ο Α. Παυλίδης! Η αρχική τους προσπάθεια κατέληξε σε ναυάγιο, καθώς πλήθος σωματείων από άλλα εργοστάσια, από τους χώρους της εκπαίδευσης, φοιτητικούς συλλόγους, ακόμα και το ίδιο το Εργατικό Κέντρο Βόλου, καταδίκασαν τις μεθοδεύσεις των εργοδοτικών συνδικαλιστών.
Όμως αυτοί συνέχισαν απτόητοι το άθλιο έργο τους. Ανέβαλαν με αστείες αφορμές την τακτική συνέλευση του σωματείου που από τον Μάρτιο τελικά ορίστηκε για τον Ιούνιο, προσδοκώντας σε μια αρνητική για τους «3» τελική δικαστική απόφαση. Η τελική κατάληξη αυτής της φαρσοκωμωδίας ήταν η διαγραφή των «3» από το σωματείο της ΜΕΤΚΑ μόλις τρεις μέρες μετά την οριστική δικαίωσή τους στις 31/6, με μια απόφαση - καταπέλτη κατά της εργοδοσίας και τρεις μέρες πριν από τη διεξαγωγή της συνέλευσης του ίδιου τους του σωματείου! Μάλιστα, παρά την έκκλησή τους να υπερασπιστούν μπροστά στους συναδέλφους τους τούς εαυτούς τους, η εργοδοτική διοίκηση του σωματείου παρέταξε… σεκιουριτάδες για να αποσοβήσουν την είσοδό τους στη συνέλευση. Διαγραφή μελών από σωματείο στο Βόλο έχει να γίνει από το ’70!
Η αλληλεγγύη στο διωγμό από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των τριών εργατών της ΜΕΤΚΑ εκφράστηκε άμεσα με ψηφίσματα συμπαράστασης από πολλά πρωτοβάθμια σωματεία του Βόλου, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας τόνισε πως «ό,τι δεν μπόρεσε να καταφέρει η εταιρεία δια της δικαστικής οδού, χάνοντας το ένα δικαστήριο μετά το άλλο, ήρθε με περίσσια θρασύτητα να πράξει η πέμπτη φάλαγγα του τοπικού εργοδοτικού συνδικαλισμού».
