Του Γιώργου Λαουτάρη
Κατά την τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ το Σαββατοκύριακο, ομάδα ιστορικών στελεχών του Αριστερού Ρεύματος (Π. Λαφαζάνης, Αλ. Καλύβης, Δημ. Στρατούλης, Γ. Τόλιος) κατέθεσαν ξεχωριστή «πλατφόρμα» από τις θέσεις της πλειοψηφίας, την οποία πάντως δεν έθεσαν σε ψηφοφορία. Οι συντάκτες στην τελική ψηφοφορία για έγκριση του κειμένου θέσεων ψήφισαν λευκό, ενώ το μόνο «παράθυρο» συνεργασιών που άφησε η πλευρά Τσίπρα ήταν η συγκρότηση μιας επιτροπής μετά την ψηφοφορία που θα εξετάσει τα περιθώρια συνθέσεων και στην οποία συμμετέχει και ο Π. Λαφαζάνης.
Η επιδιωκόμενη σύνθεση είναι πάντως εξαρχής καταδικασμένη να εντοπιστεί σε δευτερεύοντα ζητήματα, αφού το κύριο σημείο της «πλατφόρμας Λαφαζάνη» αποτελεί και την αιτία του διχασμού του Αριστερού Ρεύματος: Είναι η οξεία και βαθιά κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ρόλο της. Το κείμενο δεν φείδεται χαρακτηρισμών, όπως «σκληρός υπερεθνικός μηχανισμός των τραπεζών», «καπιταλιστική περιφερειακή ολοκλήρωση» και «υπερεθνικός πολιτικός οδοστρωτήρας ενάντια στο εργατικό κίνημα» για να περιγράψει την ΕΕ. Παράλληλα, υπογραμμίζει, για πρώτη φορά σε ντοκουμέντο του κόμματος, ότι «ο ΣΥΝ έκανε κρίσιμο στρατηγικό λάθος με την υπερψήφιση το 1992 της συνθήκης του Μάαστριχτ». Επίσης, το κείμενο τονίζει ότι η ΕΕ «δεν μπορεί από ένωση του κεφαλαίου να μετατραπεί σε ένωση που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων». Σημαντικό σημείο του κειμένου είναι η ρητή διαφοροποίηση των στελεχών που υπογράφουν, από τον Αλέκο Αλαβάνο και το ρεύμα που εκπροσωπεί: «Η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιβαρυνθεί από πρακτικές στις οποίες ευθύνη έχουν πρώην ηγετικά στελέχη του κόμματος, τα οποία μέσα από έναν άγονο και επιθετικό ανταγωνισμό με το ΣΥΝ επιχειρούν να αναβιώσουν την ηγετική τους παρουσία», υποστηρίζουν χωρίς περιστροφές.
Βέβαια παρά τις διαπιστώσεις, η προτεινόμενη πολιτική γραμμή μένει εγκλωβισμένη στον πολιτικό ρεαλισμό των μεταρρυθμιστικών προτάσεων. Η φράση που λογικά συνάγεται από την ανάλυση περί ΕΕ, δηλαδή «έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν υπάρχει, την ώρα που η «αποχώρηση από το ΝΑΤΟ» υπογραμμίζεται στο κείμενο. Αντίθετα, προτείνεται «διαμόρφωση της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της ΕΕ με δημιουργική ευελιξία», «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να τεθεί υπό άμεσο πολιτικό έλεγχο» και «δανειοδότηση από την ΕΚΤ με ειδικούς όρους». Παράλληλα, από την πλατφόρμα Λαφαζάνη λείπει μια στρατηγική επαναστατικής διεξόδου από την κρίση. Ως «κεντρικός και άμεσος στόχος» ορίζεται «ο γενικός ξεσηκωμός των εργαζομένων σε πλήρη αντίθεση με τις εκφραζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές», την ώρα που λείπει μια πολιτική πρόταση ανατροπής της επίθεσης. Έτσι, στη θέση του μαζικού εργατικού κινήματος υπάρχει «η μεγάλη συμπαράταξη της Αριστεράς».
Οι «επίσημες» θέσεις της πλειοψηφίας, βάσει των οποίων θα διεξαχθεί και ο προσυνεδριακός διάλογος, επιχειρούν ένα μεγάλο συμβιβασμό. Κρατούν από τις απόψεις της Ανανεωτικής Πτέρυγας τη φιλοΕΕ ρητορική και στάση και από το παραδοσιακό Αριστερό Ρεύμα τη γραμμή ενότητας της Αριστεράς γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, το κείμενο υπογραμμίζει ότι «καθίσταται εντελώς αναγκαία η ριζική αναθεώρηση των συνθηκών και των κανόνων που δομούν σήμερα την αρχιτεκτονική της ΕΕ προς δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση», αλλά επίσης τονίζεται ρητά ότι «η προσφυγή στο ΔΝΤ ή η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι επιλογή μας». Στο δεύτερο σκέλος, θέση της πλειοψηφίας είναι ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε και αποτελεί την πιο συστηματική και έμπρακτη ενωτική επιλογή και πρόκληση» και ότι «στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιδίωξη να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ ρόλο πρωταγωνιστικό στην αντιμετώπιση τόσο των συνεπειών της κρίσης όσο και των αιτίων που τη δημιούργησαν».
Η νέα «προεδρική τάση», όπως διαμορφώνεται προς το συνέδριο, αποτελεί μια ιδιόμορφη κεντρώα πλειοψηφική άποψη εντός του Συνασπισμού, που εξοβελίζει τις ακραίες θέσεις: Από τη μία, την αντιευρωπαϊκή ρητορική του παραδοσιακού Αριστερού Ρεύματος που ζητά αυτοκριτική για το Μάαστριχτ και από την άλλη την πολιτική συμμαχιών της Ανανεωτικής Πτέρυγας, που απαιτεί απεμπλοκή από το ΣΥΡΙΖΑ και συμμαχία με τους Οικολόγους Πράσινους.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 21/03/2010
