της Ντίνας Χαριτάτου
«Έφθασε ο καιρός η κυβέρνηση να αποβάλει το καταραμένο αμυντικό δόγμα και το άγχος ενός θύματος στους δρόμους καθώς και το φόβο των τραυματισμών που για χρόνια έχει παγώσει τις κυβερνήσεις και εμποδίζει την αστυνομία να κάνει το καθήκον της». Αυτό υποστηρίζει με άρθρο του Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της Καθημερινής. Όντως, βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή αστυνομικής αυθαιρεσίας. Μετά το φοιτητή με τη πυτζάμα, οι αστυνομικοί συνέλαβαν και φόρτωσαν όλο τα αδικήματα του τρομονόμου σε έναν 28χρονο δάσκαλο κολύμβησης χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μόνο επειδή είχε μαλλί «ράστα», το οποίο οι αστυνομικοί βάπτισαν κουκούλα! Η πρωτοφανής, απρόκλητη και προσχεδιασμένη έφοδος των ΜΑΤ στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης 11 Μαρτίου αποτελεί μέρος του νέου επιθετικού δόγματος Χρυσοχοΐδη για την αντιμετώπιση μιας παρατεταμένης περιόδου κοινωνικών και πολιτικών εκρήξεων. Οι διμοιρίες έκλεισαν το δρόμο στα πρωτοβάθμια σωματεία κόβοντας την πορεία στη μέση και δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν και να πνίξουν στα χημικά τους χιλιάδες απεργούς.
Σε αυτή την κατεύθυνση αξιοποιούνται και οι τυχοδιωκτικές ενέργειες που στρέφονται σε πολλές περιπτώσεις ενάντια στο πολιτικό περιεχόμενο και στις μορφές πάλης του κινήματος. Όσα ακολούθησαν και στο συλλαλητήριο της περασμένης Τρίτης απέδειξαν ότι εδώ δε γίνεται λόγος για «έκτακτα γεγονότα» αλλά για ένα μακροπρόθεσμο και ιδιαίτερα οργανωμένο σχέδιο με στόχο την τρομοκράτηση των εργαζομένων ώστε να περάσουν τα ληστρικά μέτρα του κεφαλαίου. Να σημειώσουμε ότι ούτε από τη ΓΣΕΕ, ούτε από το ΠΑΜΕ, ούτε από την Αυτόνομη Παρέμβαση δεν υπήρχε δυστυχώς κάποια ανακοίνωση καταδίκης του χτυπήματος της πορείας των Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
Οι δηλώσεις του Σπύρου Βούγια για σταδιακή και μερική αντικατάσταση των χημικών αερίων της αστυνομίας με «οικολογικές» αντλίες νερού, ουσιαστικά επιδιώκουν τη νομιμοποίηση νέων επικίνδυνων μεθόδων καταστολής, χωρίς να υπάρχει κανένα σχεδιάγραμμα, ούτε διαβεβαίωση για τον περιορισμό της χρήσης ασφυξιογόνων και άλλων επικίνδυνων χημικών ουσιών εναντίον των διαδηλωτών. Η νέα μέθοδος αναχαίτισης των διαδηλωτών περιλαμβάνει τη χρήση τεθωρακισμένων οχημάτων, το προσωπικό των οποίων θα εκτοξεύει με ειδικά κανόνια επιχρωματισμένο νερό σε μεγάλες ποσότητες και με τρομακτική πίεση ώστε αφενός να διαλύει τους διαδηλωτές και αφετέρου να τους «επισημαίνει», όπως γίνεται στο paintball, προκειμένου να διευκολύνεται η σύλληψή τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν σημειωθεί θανατηφόρα «ατυχήματα» στην εφαρμογή του μέτρου στο εξωτερικό, καθώς η στόχευση ενός ανθρώπου με αντλία ισοδυναμεί σε αρκετές περιπτώσεις με πυροβολισμό με πλαστικές σφαίρες. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η αύξηση του οπλοστασίου των ηλεκτροφόρων «τέιζερ», η χρήση των οποίων έχει οδηγήσει σε θανάτους διαδηλωτών στο εξωτερικό, των χειροβομβίδων κρότου - λάμψης καθώς και των «πράσινων» αερίων παράλυσης!
Παρά τη δραστική μείωση όλων των κοινωνικών δαπανών η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυξάνει τις δαπάνες καταστολής εναντίον του «εσωτερικού εχθρού». Από τη μια οι τρομοκρατικές περιπολίες με τεράστια αστυνομικά ντόπερμαν και από την άλλη το δήθεν φιλικό πρόσωπο του «αστυνομικού της γειτονιάς», ο οποίος δεν θα παρεμβαίνει αλλά καθήκον του είναι να «παρίσταται στις συγκεντρώσεις ή στις συνελεύσεις τοπικών φορέων και κατοίκων» για να «συγκεντρώνει πληροφορίες και στοιχεία και να ενημερώνει σχετικά την υπηρεσία του»! Στο πλαίσιο θωράκισης του συστήματος την εποχή της κρίσης ο στρατός μετατρέπεται σε αστυνομία δρώντας εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» και η αστυνομία μετασχηματίζεται σε στρατό κατοχής. Η βαθιά απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η απόλυτη καθημερινή επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων με έναν στους πέντε να είναι χωρίς δουλειά, δημιουργεί μέσα στους κόλπους της ολιγαρχίας φόβους για πολιτική παρέμβαση του μαζικού κινήματος.
Αυτό το σκηνικό κρίσης των θεσμών δημιουργεί τη δυνατότητα όχι μόνο κοινωνικών εκρήξεων αλλά και οργανωμένης εργατικής πολιτικής παρέμβασης. Για την αντιμετώπιση της κρατικής τρομοκρατίας δεν αρκεί ένα ισχυρό μέτωπο υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών αλλά χρειάζεται ένα άλλο μαζικό κίνημα που να μπορεί να επιβάλει το δίκαιο του εργάτη και την προάσπιση της δημοκρατίας. Είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του εργατικού ταξικού κινήματος και η δημοκρατική λειτουργία του. Απαραίτητη προϋπόθεση η δημιουργία ανεξάρτητων, αιρετών και ανακλητών μαχητικών οργάνων του κινήματος και του συντονισμού του που θα μπορούν να επιβάλουν και να περιφρουρούν τα δικαιώματα και την ενότητα των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή εκστρατεία και στις επιδιώξεις για διάσπαση και εμφύλιο πόλεμο μέσα στο εργατικό κίνημα.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 21/03/2010
