'Ωρες αγωνίας είναι αυτές που περνάμε μέχρι να αποσαφηνιστεί το τι θα γίνει, δεδομένης της απόφασης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να προσφύγει για δανεισμό στο ΔΝΤ είτε στην ΕΕ και των τρομερών πιέσεων που ασκούν οι Γερμανοί προς την πρώτη κατεύθυνση. Μια απόφαση που πρέπει να υπογραμμίσουμε πως δεν αποτελεί μονόδρομο.
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Σύμφωνα με τους ίδιους, το πρόβλημα της Ελλάδας αποκτά άμεσο και πιεστικό χαρακτήρα ωθώντας για λύση, υπό το βάρος δύο εξελίξεων. Αρχικά, της ανάγκης εύρεσης 20 δισ. ευρώ τις επόμενες εβδομάδες με τα οποία θα αναχρηματοδοτηθεί παλιότερο χρέος. Κι επίσης, λόγω του εξαιρετικά υψηλού επιπέδου στο οποίο συνεχίζουν να κινούνται τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Ενδεικτικά, μόλις την Πέμπτη το δεκαετές ομόλογο διαπραγματευόταν με επιτόκιο 6,265%, δηλαδή με 3,14 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό. Επίπεδο απαράδεκτο κατά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ωθεί στην εξεύρεση λύσης. Γιατί να θεωρείται όμως απαράδεκτο; Μια συγκριτική εξέταση του κόστους που επισείει η άλλη εναλλακτική λύση πείθει για το αντίθετο: ότι προτιμότερο είναι να πληρώνουμε αυτά τα τοκογλυφικά επιτόκια μέχρι να ξενταλκαδιάσει η κερδοσκοπία και μετά βλέπουμε.
Το δυσάρεστο είναι πως με το πέρασμα του χρόνου το απευκταίο για την κοινωνική πλειοψηφία σενάριο της προσφυγής στο μισητό, ιμπεριαλιστικό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται όλο και πιο πιθανό, λόγω της αφόρητης πίεσης που ασκεί η ίδια η Γερμανία. Αυτό το σενάριο δεν ήταν ωστόσο το ίδιο απευκταίο για την κυβέρνηση, η οποία από την αρχή της δημοσιονομικής κρίσης έσειε το χαρτί του ΔΝΤ (αποκρύπτοντας ταυτόχρονα το τρομερό κοινωνικό κόστος που συνόδευε μια τέτοια απειλή) με μία άνεση που έκανε όσους ξέρουν τι εστί ΔΝΤ να απορούν αν πίσω απ’ αυτή την άνεση κρύβεται η παροιμιώδης αφέλεια του Γιωργάκη ή κάποιο άλλο σχέδιο πρόσδεσης της χώρας στις ΗΠΑ. Η άνεση έδωσε τη θέση της στην ελαφρύτητα που έφθασε στο αποκορύφωμά της την προηγούμενη Πέμπτη όταν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δήλωνε από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου ότι επειδή έχουμε εφαρμόσει όλα τα μέτρα που λίγο - πολύ ζητάει το ΔΝΤ σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μένει είναι να πάμε να σηκώσουμε τα λεφτά. Όπως περίπου πάμε στην τράπεζα και σηκώνουμε από το λογαριασμό μας, το ίδιο θα συμβεί κι αν προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Απλώς θα πάρει τα λεφτά, θα χαιρετίσει με το γνωστό χαμόγελο και θα φύγει…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα! Η προσφυγή στο ΔΝΤ θα συνοδευτεί μετά βεβαιότητας από νέα μέτρα που θα εκτινάξουν τη φτώχεια και την ανεργία σε πρωτοφανή, προπολεμικά επίπεδα!
Ιστορικά ξεκινώντας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί την Παγκόσμια Τράπεζα που ιδρύθηκαν το 1944 στο πλαίσιο της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς είχαν ως κύριο έργο την εγγύηση της παγκόσμιας νομισματικής τάξης και του πολυμερούς συστήματος πληρωμών στο μεταπολεμικό κόσμο. Το ΔΝΤ ειδικότερα με ένα μεγάλο αποθεματικό που σχηματίστηκε με τις συνεισφορές (τα λεγόμενα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα - Special Drawing Rights) του κάθε ένα από τα 44 αρχικά και 192 πλέον κράτη μέλη του, μπορούσε να δανείζει κάθε χώρα που αντιμετώπιζε πρόβλημα εύρεσης ρευστού στην αγορά για να συνεχίσει να βρίσκεται «εντός» – να συμμετέχει δηλαδή στο εμπόριο και τις ανταλλαγές. Τα χρήματα ωστόσο δεν τα χορηγούσε τόσο απλά. Το ΔΝΤ έγινε αντικείμενο μίσους από τις εσχατιές της Λατινικής Αμερικής μέχρι την τελευταία γωνία της Αφρικής και της Ασίας (γι’ αυτό και στο Μαξίμου δεν ξέρουν τίποτε…) επειδή οι όροι που έθετε ήταν δρακόντειοι και ειδεχθείς. Στην πράξη το ΔΝΤ εγγυούταν τη μεταπολεμική ιμπεριαλιστική παγκόσμια οικονομική τάξη συμπλήρωμα του κεϋνσιανισμού που ανθούσε στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών. Λειτουργούσε ως δανειστής έσχατης ανάγκης έτσι ώστε ποτέ μια πολυεθνική ή οι ξένοι πιστωτές να μη χάσουν τα λεφτά τους ή τον πελάτη τους. Ήταν επίσης και το μακρύ χέρι της αμερικανοκρατίας. Το ΔΝΤ με τους όρους που έθετε για να χορηγήσει δάνεια έγινε ο πολιορκητικός κριός του δεκάλογου της Συναίνεσης της Ουάσινγκτον (του νεοφιλελευθερισμού στα αμερικανικά): απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και της αγοράς εργασίας (κατάργηση κατώτατου μισθού, ορίου απολύσεων και κάθε κανονιστικού πλαισίου) απομάκρυνση των εμπορικών δασμών, διακοπή των επιδοτήσεων στις εθνικές βιομηχανίες, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.
Περιττό να πούμε ότι τα δημόσια οικονομικά ή οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μπορεί να εξυγιαίνονταν αλλά με το πέρας της θεραπείας ο ασθενής… ξεραινόταν! Ούτε μία χώρα από τις δεκάδες χώρες που πέρασαν από τα ηλεκτροσόκ του δεν επανέκτησαν τον πρότερο δυναμισμό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να υποπέσουν σε χρόνια ύφεση κι η φτώχεια με την ανεργία να κάνουν θραύση. Αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των καταστροφικών μεθόδων που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν το ΔΝΤ ήταν ο βραβευμένος με Νομπέλ Οικονομίας, Τζόζεφ Στίγκλιτς, ακριβώς πριν δέκα χρόνια τον Ιανουάριο του 2000, να τα παρατήσει και να φύγει αηδιασμένος από την Παγκόσμια Τράπεζα καταγγέλλοντας τις εγκληματικές συνταγές που χορηγούσε σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ίδιες κι απαράλλαχτες δια πάσα νόσο… Η αφορμή για την αφύπνιση της συνείδησής του αποτέλεσε η κρίση στη Νοτιοανατολική Ασία κι η θεραπεία που ακολούθησε. Από τις ύβρεις που εξαπέλυσε εναντίον τους ο μετέπειτα νομπελίστας δεν ξέφυγε ούτε η επιστημονική τους επάρκεια με την οποία ενδύουν κάθε σύσταση νομιμοποιώντας και συγκαλύπτοντας το ταξικό, ιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο. «Τριτοκλασάτους επιστήμονες πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων» είχε χαρακτηρίσει όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους που παριστάνουν τις διάνοιες, ο Στίγκλιτς…
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι τα ηλεκτροσόκ του ΔΝΤ αφορούσαν τον Τρίτο Κόσμο, ενώ στον Πρώτο το κεφάλαιο επεφύλασσε πιο εξελιγμένες, λιγότερο βάρβαρες πολιτικές ανάνηψης, όπως ήταν για παράδειγμα η αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ, που άνοιξε το δρόμο για τη νομισματική ενοποίηση. Οι αυταπάτες διαλύθηκαν πριν ένα χρόνο όταν χώρες - μέλη της ΕΕ παρά τις εκκλήσεις τους στην ΕΕ και δη στο «Τέταρτο Ράιχ» το μόνο που συνάντησαν ήταν πόρτες κλειστές κι έτσι αναγκάστηκαν να προσφύγουν στο ΔΝΤ. Ήταν συγκεκριμένα η Ουκρανία, η Σερβία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία κι η Λετονία. Ξεκινώντας από την τελευταία: Για να λάβει ένα δάνειο 7,5 δισ. ευρώ αναγκάστηκε να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 50%, να περιορίσει τις χρηματοδοτήσεις των νοσοκομείων κατά 40%, να αυξήσει όλους τους έμμεσους φόρους, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ, ακόμη και να κλείσει σχολεία! Ο νεοφιλελεύθερος χουλιγκανισμός έφθασε σε τέτοια επίπεδα που πούλησαν ακόμα και ολόκληρη πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία να φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ της τάξης του 23% κι η πτώση του ΑΕΠ το 2009 κι αυτή σε επίπεδο ρεκόρ, χωρίς όμοιο σε όλο τον κόσμο, της τάξης του 18%. Στην Ουγγαρία για να δοθούν υπό τη μορφή δανείου 25 δισ. δολ. απαιτήθηκε η μείωση του ύψους των συντάξεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 62 στα 65 έτη κι η δραματική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όπου μεταξύ άλλων ιδιωτικοποιήθηκε και το δημόσιο σύστημα μεταφορών. Στη Ρουμανία για να δοθεί δάνειο ύψους 20 δισ. δολ. επιβλήθηκαν 100.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση όλων των πληρωμένων αδειών για τους δημόσιους υπαλλήλους και μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1% κάθε χρόνο πέρυσι και φέτος και 1,5% το 2011. Μένοντας σε αυτές μόνο τις τρεις χώρες πρέπει να πούμε ότι μοιράζονται ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Οι κυβερνήσεις που πήγαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω μέτρα και στα τρία κράτη ανατράπηκαν. Στην Ουγγαρία μάλιστα, την οποία επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός κάνοντας ότι δεν ξέρει τίποτε, το αδερφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ που έστειλε τη χώρα στο ΔΝΤ διορίζοντας στη συνέχεια ως πρωθυπουργό έναν επιχειρηματία, οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να κατακρημνίζεται, έναν μήνα πριν τις πρόωρες εκλογές. Περίπου 11% δίνουν τα γκάλοπ στους σοσιαλιστές που τιμωρούνται μ’ αυτό τον τρόπο για την απόφασή τους να προσφύγουν στο ΔΝΤ, ενώ η Δεξιά παίρνει 46% κι η ακροδεξιά 12%, περισσότερα δηλαδή απ’ ότι κερδίζουν οι σοσιαλιστές. Με άλλα λόγια όποιο κόμμα άνοιξε το δρόμο για το ΔΝΤ και ταυτίστηκε με τις εξοντωτικές πολιτικές του υπέγραψε και την πολιτική του καταδίκη!
Ειρήσθω εν παρόδω, η πρωτοβουλία του Γιωργάκη να επισκεφθεί την Ουγγαρία αναδεικνύοντας την σε χώρα πρότυπο για την Ελλάδα δεν είναι καν δική του. Στην Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν στις 20-21 Φεβρουαρίου 2010 διαβάζουμε ότι «ο Τζορτζ Σόρος, ο δισεκατομμυριούχος μάνατζερ κερδοσκοπικών κεφαλαίων υποστηρίζει ότι η προσπάθεια της Ουγγαρίας θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν παράδειγμα για την Ελλάδα, όπως επίσης την Πορτογαλία και την Ισπανία»…
Με βάση τα παραπάνω η επιλογή του ΔΝΤ, έστω κι αν επιβληθεί στο πλαίσιο της μεικτής λύσης ενός «κοινοπρακτικού» δανείου με τη συμμετοχή όχι μόνο του ΔΝΤ, αλλά μαζί και της ΕΕ, αποδεικνύεται καταστρεπτική για τους εργαζόμενους και τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι χίλιες φορές προτιμότερο να πληρώνουμε όχι μόνο 6,5%, αλλά και μεγαλύτερα επιτόκια της τάξης του 8 και 9%, παρά να προσφύγουμε στο μισητό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο η κυβέρνηση εμφανίζει ως εναλλακτική λύση, παραβλέποντας τις δραματικές συνέπειες που θα έχουν οι συνταγές του στους ρυθμούς μεγέθυνσης, την ανεργία και τη φτώχεια!
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 21/03/2010
