Με την Αριστερά της νίκης και της ανατροπής

Στην εκλογική μάχη

  

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της 7ης Νοέμβρη έχουν τεράστια πολιτική σημασία. Είναι η πρώτη, συνολική πολιτική αναμέτρηση μετά τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/09, με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, μετά το μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Θα γίνουν σε συνθήκες που η κανιβαλική αντεργατική επίθεση με το μνημόνιο της τρόικας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ θα κλιμακώνεται. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΑΣ 

Σε συνθήκες που τα βάρη της διεθνούς, βαθιάς και δομικής, καπιταλιστικής κρίσης συνεχίζουν να φορτώνονται στις πλάτες των εργαζομένων, με μια παγκόσμια αναδιανομή εισοδημάτων: Από τις 15 Σεπτέμβρη 2008, την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και το λεγόμενο «κράχ του 21ου αιώνα» μέχρι σήμερα, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί έδωσαν 14 τρισ. δολάρια για τη «σωτηρία» των τραπεζών (περίπου το 1/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ) και αντίστοιχα στην Ελλάδα 78 δισ. ευρώ (περίπου το 1/3 του ελληνικού ΑΕΠ). Στο ίδιο διάστημα προστέθηκαν παγκοσμίως 30 εκατομμύρια καινούργιοι άνεργοι! Οι κυρίαρχοι κύκλοι ομολογούν ότι η καταιγίδα του μνημονίου θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια μετά το 2012, ενώ ο ασφαλιστικός προκρούστης των «αντεξουσιαστών της εξουσίας» έφτασε μέχρι το έτος 2060!

Οι εκλογές θα γίνουν μέσα σε ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό, που το συνδιαμορφώνουν σε αλληλεπίδραση: Η προώθηση και επιβολή του νεοσυντηρητικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ως αποτελεσματικότερου διαχειριστή της επίθεσης. Η συγκρότηση και λειτουργία του «μαύρου μετώπου» συναίνεσης - άτυπης συγκυβέρνησης της τρόικας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, με τη ΝΔ να διαφωνεί τάχα με το μνημόνιο (στα λόγια), να συμφωνεί πρακτικά σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα του, να ζητά ένα διαφορετικό «μείγμα» τους! Η σικέ ή έστω αναποτελεσματική αντιπολίτευση του υποταγμένου συνδικαλισμού και της διαχειριστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, παρά τις διαφορές τους). Η επιχειρούμενη βαθύτερη νεοσυντηρητική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με νέα κόμματα (π.χ. Ντόρας Μητσοτάκη, Κύρκου - Κουβέλη κ.ά.), με τον «Καλλικράτη» και το νέο εκλογικό νόμο, τις πολιτικές συμμαχίες του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά και προς τα αριστερά του, τους δήθεν ανεξάρτητους - αχρωμάτιστους - ακομμάτιστους και «αντιμνημονικούς» υποψήφιους. Η μετατροπή ολόκληρης της ΕΕ σε δεύτερο και χειρότερο ΔΝΤ, με τη γενίκευση του λεγόμενου «μηχανισμού στήριξης». Η επιχειρούμενη παραπέρα αντιδραστικοποίηση και «γερμανοποίηση» της ΕΕ με τις έξι προτάσεις της Μέρκελ: Προέγκριση των εθνικών προϋπολογισμών από τα όργανα της ΕΕ και τυπική επικύρωσή τους από τα εθνικά κοινοβούλια, κατάργηση των ελλειμμάτων με τροποποίηση των εθνικών Συνταγμάτων, κόψιμο επιδοτήσεων της ΕΕ, κατάργηση της ψήφου μιας χώρας στα όργανα της ΕΕ, συντεταγμένη - ελεγχόμενη χρεοκοπία της, αποβολή και διώξιμό της από το ευρώ, την ΟΝΕ ή και την ΕΕ. Στις συνθήκες αυτές γίνεται φανερό ότι η πολιτική σημασία των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών υπερβαίνει κατά πολύ το μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Χωρίς καμία υπερβολή, υπερβαίνει και τη σημασία των ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών του 2009.

Στη μάχη των εκλογών της 7ης Νοέμβρη για τους κυρίαρχους κύκλους, τα κόμματά τους, τα ΜΜΕ τους, τα συμφέροντά τους, κρίνονται πολλά: Η αποδοχή, έγκριση και κυρίως η κλιμάκωση της καταιγίδας του μνημονίου, του «Καλλικράτη» και γενικότερα της αντιλαϊκής πολιτικής της τρόικας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Η προώθηση, επιλογή και επιβολή όλης της «βεντάλιας» των τοπικών, υπερτοπικών, περιφερειακών και κεντρικών διαχειριστών της αντιλαϊκής πολιτικής και το καλύτερο «μείγμα» τους. Η εξασφάλιση σικέ, συναινετικής αντιπολίτευσης, τοπικής και κεντρικής. Η βαθύτερη νεοσυντηρητική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Η ενεργητική ή και παθητική ενσωμάτωση και εκτόνωση της εργατικής αγανάκτησης και της νεολαιίστικης οργής, που διευρύνονται και βαθαίνουν. Η παρεμπόδιση και καθήλωση των βαθύτερων ανατρεπτικών, αντικαπιταλιστικών - επαναστατικών τάσεων και αναζητήσεων. Έτσι εξηγούνται οι εντατικές και συντονισμένες προσπάθειες των κυρίαρχων κύκλων, της κυβέρνησης και των ΜΜΕ για «αποπολιτικοποίηση» των εκλογών ή για ελεγχόμενη, επιμέρους, «μίνι» και «λάιτ» πολιτικοποίησή τους. Με αξιοποίηση και προβολή «αντιμνημονιακών» φιλοκυβερνητικών - φιλοΕΕ υποψηφίων ή ακόμα και με κατευθυνόμενη αποχή από τις εκλογές. Έτσι ώστε «κατόπιν εορτής», το βράδυ των εκλογών, τα κοράκια των καναλιών να μιλάνε για έγκριση της αντιλαϊκής πολιτικής. Να παίρνουν τα πινέλα και να βάφουν αυθαίρετα, αντιαισθητικά και φασιστικά τους δήμους και τις περιφέρειες πράσινες, μπλε ή πράσινο-μπλε.

Αντίθετα, για ευρύτερες, σκεπτόμενες και μαχόμενες δυνάμεις της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και της νεολαίας, στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη κρίνονται εντελώς διαφορετικά ζητήματα: Όχι μόνο η μαζικότητα, αλλά κυρίως το πολιτικό βάθος της καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής, υπάρχουσας και επερχόμενης, κεντρικής και τοπικής, ενιαία και συνολικά. Η βαθιά και ουσιαστική καταδίκη, ενιαία και συνολικά, του μνημόνιου, του «Καλλικράτη», της κυβέρνησης και της ΕΕ. Δεν διορθώνονται, παρά μόνο ανατρέπονται το μνημόνιο, ο «Καλλικράτης», η κυβέρνηση, η ΕΕ. Δεν υπάρχει ουσιαστική αντίθεση στο μνημόνιο ή στον «Καλλικράτη», χωρίς ταυτόχρονη συνολική αντίθεση στην κυβέρνηση και στην ΕΕ.

Κυρίως κρίνεται, το αν και κατά πόσο την «επόμενη μέρα» των εκλογών θα δημιουργηθούν ευνοϊκότεροι όροι και προϋποθέσεις για τα μεγάλα ζητούμενα: Για ενωτικούς, μαζικούς, νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες απέναντι στη νέα επίθεση. Για μια μαχητική εργατική αριστερή αντιπολίτευση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική δήμων - περιφερειών - κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, με ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης. Για ένα νέο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, υπεράσπισης και ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Για ένα συνολικό πολιτικό αντίπαλο δέος απέναντι στην κυρίαρχη αστική πολιτική. Όλα αυτά σημαίνουν ευρύτερη κατανόηση της ανάγκης, συμμετοχή στο διάλογο και ενεργητική πολιτική συμβολή σε συγκεκριμένα βήματα για τη συγκρότηση άλλης Αριστεράς. Αριστεράς εργατικής, ενωτικής και μετωπικής, σκεπτόμενης και μαχόμενης, βαθιά δημοκρατικής και αυτοκριτικής, αντιδιαχειριστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής. Τα ενωτικά και αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, παλεύουν και θα συμβάλουν:

Πρώτο, στη βαθιά και ουσιαστική καταδίκη και ανατροπή του μνημόνιου, με ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα πάλης. Με βασικούς πολιτικούς άξονες την παύση πληρωμών, τη διαγραφή του ληστρικού ιμπεριαλιστικού χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, τη φορολόγηση του κεφαλαίου, τη μείωση των εξοπλισμών, την έξοδο από ΟΝΕ - ευρώ, τη συνολική ρήξη - αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.

Δεύτερο, στην αποτελεσματική καταδίκη και ανατροπή του «Καλλικράτη». Που οικοδομεί ένα ακόμα πιο αντιδημοκρατικό και γραφειοκρατικό, πιο εχθρικό στους εργαζόμενους και στη νεολαία, πιο φορομπηχτικό και ανταποδοτικό, πιο στενά δεμένο με τις τράπεζες και το κεφάλαιο, πλήρως ενσωματωμένο στο κεντρικό κράτος και στην ΕΕ «τοπικό κράτος». Καμιά διαχειριστική αυταπάτη, ότι οι δήμοι και οι περιφέρειες μπορούν τάχα να γίνουν όργανα πάλης, λαϊκός θεσμός ή «αυτοδιαχειριζόμενες» νησίδες!

Τρίτο, στην αποφασιστική καταδίκη και ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και κάθε επίδοξου διαχειριστή ή συν-διαχειριστή της ίδιας νεοσυντηρητικής πολιτικής, με μαζικούς εργατικούς πολιτικούς αγώνες.

Τέταρτο, στην ανατρεπτική καταδίκη της ΕΕ με την πολιτική γραμμή της συνολικής αντικαπιταλιστικής ρήξης, ανατροπής, αποδέσμευσης απ’ αυτήν και της εργατικής εξουσίας ως συμβολής στη διάλυση της ΕΕ και σε μια άλλη διεθνοποίηση, εργατική - σοσιαλιστική, με σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Μετά το μνημόνιο, η ΕΕ έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως. Κατέρρευσε και το τελευταίο σαθρό επιχείρημα του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι τάχα «το κόστος αποδέσμευσης είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής»! Η χασούρα μόνο από το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου με την ΕΕ έχει ξεπεράσει τα 50 δισ. ευρώ (2 - 3 δισ. ευρώ το χρόνο), πέρα από τις άλλες ολέθριες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.

Η ψήφος στα ανατρεπτικά ψηφοδέλτια που στηρίζουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, είναι ένα μικρό αλλά πολύ ουσιαστικό βήμα συμβολής σε νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες της «επόμενης μέρας», στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στο διάλογο και την κοινή δράση όλης της Αριστεράς, αντί για το σημερινό κανιβαλικό ενδοαριστερό ή και εσωκομματικό «εμφύλιο», που εμποδίζει σοβαρά την ενότητα της εργατικής τάξης και την ανατροπή της επίθεσης. Κυρίως, συμβολή στη συγκρότηση του πόλου - μετώπου της Αριστεράς της ανατροπής και της νίκης. Της σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς, που απαιτούν οι ανάγκες των εργαζομένων, οι εκκρηκτικές αντιθέσεις του καιρού μας, οι σύγχρονες υλικές δυνατότητες της εποχής μας.