Θοδωρής Ρακόπουλος

Ένα ορατό, αναγνωρίσιμο ολοδικό του ύφος

                                                 

Ο Θοδωρής Ρακόπουλος γεννήθηκε στο Αμύνταιο  το 1981, σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη και Κοινωνική Ανθρωπολογία στην Αγγλία, όπου εκπόνησε το διδακτορικό του πάνω στον κοινωνικό μετασχηματισμό μιας κοινότητας που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της μαφίας, εξετάζοντας ζητήματα μαφιακής πατρωνίας, οικονομικών στρατηγικών και συγγένειας, όπως προέκυψαν μέσα από μελέτες του στη σικελική μαφία. 

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

Έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του και στο χώρο της ποίησης. Με το πρώτο του βιβλίο Φαγιούμ από τον Μανδραγόρα, (έργο εξωφύλλου του Δημήτρη Φουντά) πέτυχε να διαμορφώσει ένα δικό του αναγνωρίσιμο τρόπο έκφρασης (είναι ορατό εδώ το ύφος,/ ψαύσιμο σχεδόν,/ αναγνωρίσιμο· ολοδικό της.) Κατάφερε να επιβεβαιώσει την ποιοτική ποίηση που γράφεται σήμερα από νέους ανθρώπους ερήμην της αγοράς του δήμου, της δημοσιογραφικής συντεχνίας, αλλά και της αγοράς του βιβλίου που θέλει την ποίηση να παραμένει αζήτητη στα αζήτητα. Μια ποίηση ωριμότατη, ακριβέστατη στα εκφραστικά και σημασιολογικά της εργαλεία/νοήματα, ποίηση αφαιρετική και ταυτόχρονα ποίηση ουσίας και οικονομίας ενός ολοζώντανου δυναμικού λόγου που κατακτούν οι νέοι, που υπονοεί, υποκρύπτει, αλλά και αποκαλύπτει τα αισθαντικά και ταυτοχρόνως γήινα πλην απρόβλεπτα στον πλούτο της αποκρυπτογράφησής τους εργαλεία της τέχνης. Ένα «μακρύ ταξίδι που δε φοβάται τις λέξεις». Τα ποιήματα του Θ. Ρακόπουλου, «κομμάτια από χαρτί, με αδρά/ υδατογραφήματα, από ’κεινα που κρατάμε/ φυλακτικά στα πορτοφόλια μας», διακρίνονται για την πρωτοτυπία των στροφών και την ευφάνταστη διάταξη των στίχων. Eρωτικά με έναν πρωτοποριακό κώδικα σχέσεων, διαπνέονται από μουσικότητα, επιτυχείς παρομοιώσεις, μεταφορές και το κυριότερο, από ένα ύφος που καταφέρνει περισσότερα να υπονοήσει απ’ όσα εξιστορεί: «Είναι αργά ανάμεσα Τόκυο και Σαλονίκη·/ έχεις γείρει στις σελίδες/ τα σφραγιστά σου μάτια».

Τελικά την ποίηση πρέπει να την ακουμπάμε, να τη συμμεριζόμαστε, δεν πρόκειται να μας κάψει, θα μας εκπλήξει, δε λερώνει τα χέρια και τις συνειδήσεις μας, και το κυριότερο: Mας βοηθά να στεκόμαστε με δυναμισμό και άποψη, διεκδικώντας όσα μας αναλογούν κι όχι εκλιπαρώντας τα ελάχιστα που μας τάζουν: «Μέσα στην αγορά με τους διαδηλωτές/ Δε θα βρω χαρά μέχρι σκυφτός κι αγνώριστος ανάμεσά τους/ λάμψει μέσα στην άγρια πιάτσα ο Αρμόδιος ξανά».