Συγκλονιστική είναι η εξέγερση του λαού της Αιγύπτου εναντίον του ολοκληρωτικού και αμερικανόδουλου, προδοτικού της αραβικής υπόθεσης, καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ. Παρά τη λυσσώδη αντίσταση της στρατιωτικής χούντας που προσπαθεί μέχρις εσχάτων να διασώσει όχι μόνο τα κεφάλια των αιμοσταγών στρατηγών της, αλλά και τα προνόμια του οικονομικοστρατιωτικού κατεστημένου της χώρας, τα ασυγκράτητα κύματα των εκατομμυρίων διαδηλωτών σάρωσαν τελικά την Παρασκευή το λαομίσητο τύραννο – ιδεολογικό και πολιτικό σύντροφο του... Γιώργου Παπανδρέου στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως άλλωστε και ο προηγουμένως ανατραπείς δικτάκτορας της Τυνησίας Μπεν Αλί!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Υποχρεώθηκε να βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια του ο στρατός της Αιγύπτου, ο οποίος μόλις την Παρασκευή το πρωί επαναβεβαίωσε την υποστήριξή του προς τον Χ. Μουμπάρακ. Έξι ώρες (!) αργότερα όμως αναγκαζόταν να καθαιρέσει από πρόεδρο το δικτάτορα, καθώς ο λαός ξεχυνόταν κατά εκατομμύρια στους δρόμους και τις πλατείες του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας και του Σουέζ και όλων σχεδόν των πόλεων της Αιγύπτου. Και όχι μόνο αυτό. Πλήθη εξεγερμένων είχαν κυκλώσει το προεδρικό μέγαρο και το κτίριο της ραδιοτηλεόρασης στο Κάιρο έτοιμοι να ορμήσουν να τα καταλάβουν, ανέλαβαν προσωρινά τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, πολιόρκησαν τη θερινή κατοικία του Χ. Μουμπάρακ στην Αλεξάνδρεια. Παράλληλα, ολοένα και περισσότεροι επαγγελματικοί κλάδοι κήρυσσαν απεργίες οδηγώντας έτσι τη χώρα ντε φάκτο σε μια κατάσταση γενικής απεργίας, που απλώς δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως. Το καθεστώς αμύνθηκε καθαιρώντας τον Χ. Μουμπάρακ από πρόεδρο και αναθέτοντας την εξουσία σε «ιεραρχική» στρατιωτική χούντα της ηγεσίας του στρατεύματος. Ο λαός πανηγύρισε φυσικά την πτώση του τυράννου, αλλά τώρα πρέπει κατ’ αρχάς να συνειδητοποιήσει και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τη νέα πολιτική πραγματικότητα. Αν οι Αιγύπτιοι ανεχθούν τη χούντα για να οδηγήσει αυτή τη χώρα σε εκλογές, τότε είναι άκρως αμφίβολο ακόμη και το αν θα πετύχουν μια μεταπολίτευση καραμανλικού τύπου, όπως αυτή που έγινε στην Ελλάδα το 1974. Η Αίγυπτος παρουσιάζει το εξής παράδοξο: Αφενός βρίσκεται σε ένα επίπεδο λαϊκής εξέγερσης που ουδέποτε το ονειρεύτηκε καν η Ελλάδα, αλλά αφετέρου από πολιτική σκοπιά παραμένει ακόμη (προσωρινά, ελπίζουμε) στο επίπεδο της «μαρκεζινοποίησης», που είχε επιχειρήσει το 1973 ο δικτάκτορας Παπαδόπουλος, αφού το στρατιωτικό καθεστώς είναι εκείνο που ελέγχει για την ώρα τις πολιτικές εξελίξεις. Υπό το πρίσμα αυτό τα επόμενα 24ωρα είναι πολύ κρίσιμα για το μέλλον της Αιγύπτου. Αν η απομάκρυνση του Χ. Μουμπάρακ αποδειχθεί ικανή να στείλει το μεγάλο όγκο των διαδηλωτών στα σπίτια τους, οι προοπτικές πολιτικών αποκρυσταλλωμάτων της μεγαλειώδους εξέγερσης του αιγυπτιακού λαού καθίστανται ζοφερές και αποκαρδιωτικές. Η εξέγερση βρίσκεται και πάλι σε ένα πολύ σημαντικό σημείο καμπής όπου εκ νέου κρίνονται τα πάντα.
Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει ταχθεί υπέρ μιας αστικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό την ηγεσία κάποιου αιγύπτιου αστού σαν τον Μοχάμετ Ελ Μπαραντέι ή οποιονδήποτε άλλον αυτού του τύπου πολιτικό θα ήθελαν οι Αιγύπτιοι, με στόχο να εκδημοκρατήσει σαφώς το εσωτερικό πολιτικό σύστημα της Αιγύπτου, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον κοινοβουλευτισμό, αλλά πρωτίστως να διαφυλάξει τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας ως υποτελούς στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Στην κυβέρνηση αυτή η Ουάσινγκτον είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί και τη συμμετοχή των Αδελφών Μουσουλμάνων, με στόχο την ενσωμάτωσή τους στο σύστημα. Καθώς μάλιστα οι αιγύπτιοι ισλαμιστές αποδείχθηκαν «πολιτική φούσκα» στη διάρκεια της εξέγερσης, παντελώς ανίκανοι να ηγεμονεύσουν πολιτικά επί των εξεγερμένων μαζών και έτοιμοι να προστρέξουν σε συνομιλίες με το καθεστώς Μουμπάρακ, οι εκτιμήσεις περί των δυνατοτήτων πολιτικής ενσωμάτωσής τους ως ένα συντηρητικό και καθυστερημένο κόμμα του συστήματος είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες για τους αιγύπτιους αστούς και τις ΗΠΑ. Αυτή η απογοητευτική εξέλιξη ως προς την πολιτική στάση των Αδελφών Μουσουλμάνων θεωρητικά ευνοεί την αναγκαστικά σχεδόν ανύπαρκτη αιγυπτιακή Αριστερά, η οποία σίγουρα θα ενισχυθεί τόσο και κυρίως εξαιτίας της εξέγερσης όσο και λόγω των οπωσδήποτε ευνοϊκότερων από πλευράς ελευθερίας έκφρασης πολιτικών συνθηκών που θα επικρατήσουν στην Αίγυπτο. Ούτως ή άλλως συνιστά τεράστια συνεισφορά της αιγυπτιακής (όπως προηγουμένως και της τυνησιακής) εξέγερσης, η εμφανής αποστασιοποίηση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού στις αραβικές χώρες από τον ισλαμισμό, πράγμα που υποδηλώνει την απογοήτευση του κόσμου και ιδίως των νέων και των μορφωμένων κοινωνικών στρωμάτων από το πολιτικό ισλάμ, στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί τα τελευταία δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια.
Το γεγονός ότι η υποχώρηση της επιρροής του πολιτικού ισλάμ στις αραβικές χώρες δεν συνοδεύεται από κάποια άνοδο της Αριστεράς είναι σοβαρό πρόβλημα για την Αριστερά της εποχής μας, η οποία ούτε στη Δύση παρουσιάζει σημεία αναγέννησης.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου