Σε ΕΡΤ, Κέρδος, Άλτερ, Ελευθεροτυπία και αλλού γίνονται μάχες
Tα ΜΜΕ φλέγονται. Ο πόλεμος εκτυλίσσεται σε όλα τα μέτωπα. Αυτή τη φορά, τα πάντσερ της εργοδοσίας και της κυβέρνησης δεν περνούν χωρίς αντίσταση. Οι εκβιασμοί δεν παράγουν πια το ίδιο αποτέλεσμα και σίγουρα δεν περνούν εξίσου εύκολα. Εκατοντάδες εργαζόμενοι προσπαθούν να αποτινάξουν τα βαρίδια του φόβου και των αυταπατών. Η ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης στον κλάδο καταστρέφει μαζικά τα μεσαία στρώματά του, αυτά που εξασφάλιζαν σχεδόν ακλόνητη κυριαρχία στην τάση της υποταγής. Σπίθες ριζοσπαστικοποίησης και οργανωμένης αντίστασης ξεπηδούν ολοένα πιο συχνά. Μια εποποιία αγώνων γράφεται σε αρκετά «μαγαζιά», όπως είναι το Άλτερ, η ΕΡΤ και η εφημερίδα Κέρδος.
της Ντίνας Χαριτάτου
Στην κρατική ραδιοτηλεόραση, άντρο ρουσφετιών και βολεψάκηδων επί δεκαετίες, οι πληβείοι ξεσηκώνονται. Με διαδοχικές 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, έχουν σιγήσει το δίκτυο και αναγκάζουν την κυβέρνηση να αναζητά διεξόδους. Καταφέρνουν να αποκρούουν, έστω και με δυσκολία, τις προσπάθειες διάσπασής τους, όπως συνέβη πρόσφατα με την τροπολογία Βενιζέλου, η οποία τελικώς αποσύρθηκε. Τα εργατικά σωματεία και οι κινήσεις πόλης πρέπει, πλέον, να δουν πιο σοβαρά αυτό τον αγώνα – ενδεχομένως, διεκδικώντας εργατικό-κοινωνικό έλεγχο σε ένα ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο που διακηρύττει ότι είναι δημόσιο και όχι κρατικό ή κυβερνητικό.
Σκληρός και αποφασιστικός είναι ο αγώνας στο Κέρδος – μια μικρή οικονομική εφημερίδα, οι εργαζόμενοι της οποίας δίνουν μαθήματα ενότητας και αποφασιστικότητας. Οι εργαζόμενοι, αψηφώντας τις απειλές της εργοδοσίας, αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και να δεχθούν μειώσεις των μισθών τους. Και όταν ανακοινώθηκε η πρώτη απόλυση, την Πέμπτη, απαίτησαν και πέτυχαν την κήρυξη επαναλαμβανόμενων απεργιών έως ότου γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους – με την πρώτη (24ωρη) να πραγματοποιείται την Παρασκευή και συνεχίστηκε με 48ωρη το Σαββατοκύριακο.
Την ίδια στιγμή, στον τηλεοπτικό σταθμό Άλτερ και την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, η κατάσταση είναι κυριολεκτικά δραματική. Οι περίπου 1.500 εργαζόμενοι στα δύο αυτά μέσα έχουν να πληρωθούν εδώ και αρκετούς μήνες, με αποτέλεσμα αρκετοί να αντιμετωπίζουν ακόμη και πρόβλημα επιβίωσης και να ζητούν επειγόντως βοήθεια – ακόμη και σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης! Κι όμως, όχι μόνο αντέχουν, αλλά στέλνουν τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη τους στους απεργούς της Χαλυβουργίας, διαμηνύοντάς τους ότι ο αγώνας είναι κοινός.
Οι αγωνιστές του Άλτερ, αν και αναγκάστηκαν να αναβάλουν προσωρινά τη συναυλία συμπαράστασης που είχε προγραμματιστεί για την Πέμπτη, εξαιτίας της απειλής του μεγαλομετόχου ότι θα τους στείλει φυλακή, δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν μέχρι να πληρωθούν όλα τους τα δεδουλευμένα. Την ίδια στιγμή, οι συνάδελφοί τους στην Ελευθεροτυπία κάνουν ένα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα των ΜΜΕ βήμα: Προχωρούν σε δύο απεργίες που στόχο έχουν να μην εκδοθούν δύο από τα παραδοσιακά πιο κερδοφόρα φύλλα των εφημερίδων –τα κυριακάτικα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς– διαμηνύοντας έτσι στην ιδιοκτήτρια και τους συνεργάτες της ότι η επιχείρηση δεν θα έχει κανένα μέλλον χωρίς τους εργαζόμενούς της.
Βεβαίως, ούτε όλα τα παραπάνω ούτε οι αντιστάσεις που εκδηλώνονται σήμερα και σε μια σειρά άλλα «μαγαζιά» αναιρούν το γεγονός ότι οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες, η αφρόκρεμα της ελληνικής ολιγαρχίας, εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι. Το απέδειξε, άλλωστε, η δεύτερη μείωση αποδοχών που επιβλήθηκε τελικώς στο Σκάι (κατά επιπλέον 10%) μέσω ατομικών συμβάσεων, παρά τη διάθεση σημαντικού τμήματος των εργαζομένων να μην υπογράψουν, την απόφαση της συνέλευσής τους και την 24ωρη απεργία που πραγματοποιήθηκε. Το δείχνει και ο ωμός εκβιασμός στις τρεις πολιτικές εφημερίδες της Θεσσαλονίκης –Μακεδονία, Θεσσαλονίκη και Αγγελιοφόρος (αφεντικά εδώ είναι επίσης ο Μπόμπολας και ο Ψυχάρης)– που απειλούνται άμεσα με κλείσιμο εάν οι εργαζόμενοι (που αγωνίζονται επίσης ηρωικά εδώ και μήνες) δεν συναινέσουν σε μείωση του κόστους εργασίας κατά 35%-50%.
Ωστόσο, είναι φανερό ότι κάτι αλλάζει, ακόμη και στα ΜΜΕ, όπου η κοινωνική σύνθεση δεν είναι ιδιαιτέρως ευνοϊκή για την ανάπτυξη αγώνων. Ολοένα περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι η εργοδοσία δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά, εάν δεν την σταματήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αλλά και ότι για να συμβεί αυτό, απαιτείται ένας αγώνας σκληρός και διαρκείας. Σε αυτό τον αγώνα, προφανώς θα υπάρξουν «θύματα», καθώς η απέναντι πλευρά είναι έμπειρη και αδίστακτη – κάτι που φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα από την απόλυση από την αθλητική Σπορντέι όλων όσοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και από τον όμιλο του Πήγασου, τον ΔΟΛ και το Σκάι δεκάδων αγωνιστών που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι.
Οι επόμενοι μήνες προμηνύονται συγκλονιστικοί για τον πάλαι ποτέ θαυμαστό κόσμο των ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να σταθούν όρθιοι, να σηκώσουν το γάντι – ακόμη και να καταφέρουν νίκες, εκεί όπου μέχρι πρόσφατα έμοιαζε αδύνατο.
