Από την αρχή του 2012 θα εφαρμοστούν ήδη ψηφισμένα σκληρά αντεργατικά νέα μέτρα
H δικαιοσύνη της ανάπηρης, αστικής μεταπολίτευσης του 1974 είχε κρίνει ότι το αδίκημα των συνταγματαρχών της χούντας ήταν «στιγμιαίο»! Αλλά η κατάλυση των πολιτικών ελευθεριών και ο βιασμός των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν είναι ποτέ στιγμιαίος. Εμείς έχουμε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι οι συνέπειες και της τωρινής χούντας των τραπεζιτών και του κεφαλαίου, θα είναι πολύχρονες, εξαιρετικά βαριές και με ιδιαίτερη ποιότητα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους.
Ακόμα κι αν επρόκειται για μια «προσωρινή κυβέρνηση», η «ενόχληση θα είναι μόνιμη». Να όμως, που έχουν ξαμολυθεί οι δοτοί υπουργοί, με επικεφαλής τον ίδιο τον Παπαδήμ(ι)ο, συνεπικουρούμενοι από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ για να πετύχουν μακρόχρονη παράταση του βίου της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Δηλαδή μιλάμε για κοινοβουλευτική χούντα με τα ούλα της!
του Γ. Ελαφρού
Όλοι αυτοί που απαιτούν τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων και την τυπική ή ουσιαστική άρση της μονιμότητας, τώρα απαιτούν (για τη σωτηρία της πατρίδος, βεβαίως) να στρογγυλοκαθίσουν μέχρι νεωτέρας στις καρέκλες των υπουργείων, μακριά από την έκφραση της λαϊκής θέλησης και της κοινωνικής οργής.
Κι αυτό τη στιγμή που καταγράφεται η πλέον εκτεταμένη όσο και βαθιά αμφισβήτηση και απονομιμοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, του δικομματισμού, του κοινοβουλευτισμού και του πολιτικού προσωπικού. Το σύστημα προσπαθεί να δώσει ακόμα πιο αντιδραστική απάντηση σε αυτή την κρίση, «ιδιωτικοποιώντας» άμεσα την αστική πολιτική, επιβάλλοντας κανόνες αγοράς και αγοραίες λογικές στη λειτουργία της (για παράδειγμα να εξαρτάται η πολιτική ζωή από την συμφωνία με τα διεθνή τραπεζικά αρπακτικά που εκπροσωπεί ο Τσαρλς Νταλάρα και όχι από τη λαϊκή θέληση) και κατσικώνοντας τραπεζίτες και «τεχνοκράτες» (που είχαν φύγει νύχτα, όπως ο Τάσος Γιαννίτσης). Όσο για τα αστικά κόμματα, με πρώτο το ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζονται από τη βαλκανοποίησή τους ή καλύτερα τη φεουδαρχοποίησή τους, δηλαδή τον κατακερματισμό της ολοένα και μικρότερης επικράτειάς τους σε μικρά φέουδα. Οι ηγεμόνες όμως διαγωνίζονται σε αντιλαϊκή σκληρότητα, κοινωνική αφασία και πλήρη αμνησία (πολιτικών ευθυνών). Συνολικά, η αστική δημοκρατία εξελίσσεται σε μια σύγχρονη καπιταλιστική τυραννία, μια ολιγαρχία των αγορών, την οποία πρέπει να ανατρέψουν οι εργαζόμενοι στον αγώνα τους για κοινωνικά και δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Η ήττα της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι αποφασιστικής σημασίας απ’ αυτή τη σκοπιά. Πέρα όμως από το ρόλο της στην αντιδραστική ανασυγκρότηση της πολιτικής σκηνής, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ έχει ένα κρίσιμο αντιλαϊκό έργο. Καταρχάς, είναι το πέρασμα της Δανειακής Σύμβασης και της οικονομικής πολιτικής που την υπηρετεί. Δεν πρόκειται για τεχνικό ζήτημα, αλλά για βαθιά πολιτικό, για ένα μεγάλο κοινωνικό σκάνδαλο που απειλεί να αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό για δεκαετίες. Τόση είναι η ελάφρυνση του χρέους, την οποία διαφημίζει ο Β. Βενιζέλος, που ο προϋπολογισμός του 2012 προβλέπει ότι το 52% των δαπανών του θα πάει για «εξυπηρέτηση» των τοκογλύφων! Μάλιστα, οι εκπρόσωποι του τραπεζικού κεφαλαίου, συνεπικουρούμενοι από ΕΕ και ΔΝΤ, απαιτούν για να λάβουν μέρος στο «εθελοντικό κούρεμα» (διαδικασία PSI) να πάρουν υψηλότατα επιτόκια για το μέλλον, αυστηρές εγγυήσεις και ιδιαίτερα έκδοση των νέων ομολόγων σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, έτσι ώστε να μην μπορεί μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση να πάρει μονομερείς αποφάσεις για το χρέος, βλαπτικές προς τους τοκογλύφους. Παρά μόνο με επαναστατικές διαδικασίες...
Δεύτερο, ο τραπεζίτης - πρωθυπουργός και μερικοί υπουργοί του άρχισαν πάλι να λένε ότι δεν θα έρθουν νέα μέτρα το 2012. Βεβαίως, η αξιοπιστία των υπουργών έχει πέσει κάτω από εκείνη του Τσάκα, εκπροσώπου(;) σεΐχηδων που καλοβλέπουν τον Παναθηναϊκό. Αλλά πριν μιλήσουμε για νέα - νέα μέτρα (τα οποία προετοιμάζει η τρόικα και η κυβέρνηση) μας περιμένουν ήδη πολλά νέα μέτρα από την 1η Γενάρη κιόλας του 2012. Οι μισθοί όσων εξακολουθούν να εργάζονται θα δουν πολύ μεγάλες μειώσεις λόγω της ουσιαστικής κατάργησης του αφορολόγητου (πέφτει στις 5.000 ευρώ), της άμεσης παρακράτησης των έκτακτων - μόνιμων φορολογικών χαρατσιών κ.λπ. Σε μια σειρά επιχειρήσεις η εργοδοσία έχει προχωρήσει σε στάση πληρωμών στους εργαζόμενους, ενώ σε πολλές έχει περικόψει με το «έτσι θέλω» τους μισθούς. Στο Δημόσιο ξεκινά η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολόγιου, με περικοπές πάνω από 25%, ενώ ψήνονται και οι απολύσεις. Η ανεργία συνεχίζει να θερίζει, έχοντας φτάσει και επίσημα στο ανατριχιαστικό νούμερο των 860.000 ανθρώπων και όλα δείχνουν ότι μέσα στο χειμώνα θα πιάσει το ένα εκατομμύριο! Έρχονται περικοπές παντού, σε παιδεία, υγεία, πρόνοια. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, να λες ότι δεν θα παρθούν νέα μέτρα είναι σαν να λες στον πεθαμένο ότι μάλλον δεν θα του ...ξανασυμβεί.
Άρα, το βασικό ζήτημα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι να αρχίσει να οργανώνεται από τώρα και να αναπτυχθεί τον Γενάρη μια μεγάλη επανεξόρμηση αγώνα, για ένα πραγματικό πανεργατικό παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσει η Δανειακή Σύμβαση της χρεωκοπίας του λαού, να ανατραπούν τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, για να πέσει η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου και να αναδειχθεί ως αυτοτελής, ισχυρός πολιτικός παράγοντας το μαζικό κίνημα, με τα δημοκρατικά ανεξάρτητα όργανά του. Ο ξεσηκωμός αυτός θα κρίνει και το μέλλον της επικίνδυνης κυβέρνησης Παπαδήμου, καθώς εάν υπάρχει ένα κλίμα σχετικής κοινωνικής παθητικότητας στους αγώνες (ανεξάρτητα από την τεράστια διεύρυνση της δυσαρέσκειας που υπάρχει), είναι πολύ πιθανό τα σχέδια παράτασης του βίου της να ευοδωθούν. Από τη στιγμή που η ΝΔ του Σαμαρά μπήκε στο χορό της συναίνεσης, μπορεί να συνεχίσει το ...τσάμικο της συγκυβέρνησης.
Στο στόχο του παλλαϊκού ξεσηκωμού επιχειρεί να συμβάλλει η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της «χούντας» κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου. Όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς καλούνται να πάρουν θέση, να συμβάλλουν με την κοινή τους δράση.
Απαραίτητη για τις σκληρές αναμετρήσεις που έρχονται είναι μια Αριστερά της ανατροπής, μια μαζική μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά, που θα εμπνεύσει για ένα κίνημα νικηφόρο και με προοπτική όχι την ουτοπία ενός «καλού καπιταλισμού», αλλά το ρεαλισμό της σύγχρονης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής δυνατότητας.
