Τις πιο κρίσιμες ώρες της σύντομης ιστορίας της
διανύει αυτή την εποχή η κυπριακή οικονομία. Πλέον το εφιαλτικό σενάριο για
υπαγωγή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθεστώς Μνημονίου φαντάζει ολοένα και
περισσότερο αληθινό.
Έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, αυτό που
διαφαινόταν ήταν ότι η κυβέρνηση του προέδρου Δ. Χριστόφια δεχόταν ισχυρές
πιέσεις από τους ευρωπαίους εταίρους της προκειμένου να εντάξει την Κύπρο στον
Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Βασική επιδίωξή τους είναι η χώρα να τεθεί υπό
καθεστώς Μνημονίου τις αμέσως επόμενες ημέρες. Δηλαδή πριν από τις 30 Ιουνίου,
καθότι την αμέσως επόμενη ημέρα η Κυπριακή Δημοκρατία θα αναλάβει την ευρωπαϊκή
προεδρία.
Φωτό: 'Ένας μετά τον άλλο δήμοι και κοινότητες προχωρούν σε κινήσεις "ανακούφισης" των προβλημάτων και των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, οι οποίες όσο περνά ο καιρός, επηρεάζουν όλο και περισσότερο τους πολίτες και ειδικά τους άνεργους"
του Πέτρου Κοσμά
Φυσικά, αυτός ο θεσμός έχει πλέον εθιμοτυπικό χαρακτήρα και όχι την
όποια αίγλη είχε κάποτε. Δεν παύει όμως η Κύπρος να έχει επενδύσει αρκετά σε
αυτόν το θεσμό από τη στιγμή που της δίνει την ευκαιρία να προβάλει το εθνικό
ζήτημα της Μεγαλονήσου που δεν είναι άλλο από την εισβολή και την κατοχή του
βόρειου μέρους της. Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι η Κύπρος θα είναι το
πρώτο κράτος της Ευρώπης των «27» που θα αναλάβει την προεδρία με περιορισμένη
την εθνική κυριαρχία της, λόγω της ημικατοχής. Η υπαγωγή της σε καθεστώς
πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας θα αποτελέσει μεγάλο πολιτικό πλήγμα και
θα οδηγήσει σε περαιτέρω απαξίωση της διαπραγματευτικής της ισχύος.
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Χριστόφια προσπαθεί να
αποφύγει την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και επιδιώκει πάση θυσία να
εξασφαλίσει νέο διακρατικό δάνειο από τη Ρωσία ή ακόμα και από την Κίνα.
Ταυτόχρονα ωστόσο, αποκαλύπτει και τα όριά της καθώς δεν δείχνει καμία διάθεση
να αμφισβητήσει στο ελάχιστο το θέσφατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ ή να
συγκρουστεί με τους μηχανισμούς της.
Αναφορικά με τον δανεισμό από τη Ρωσία, στο τραπέζι
μπήκαν και ανταλλάγματα οικονομικά, που επικεντρώνονται στα δικαιώματα επί της
κυπριακής ΑΟΖ, στον δεύτερο γύρο αδειοδοτήσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Πολίτης
με τίτλο «Ρωσία ή Ευρώπη; Αποφάσεις αναλόγως όρων», εκτιμάται ότι η Λευκωσία
δείχνει να βρίσκεται πιο κοντά στον μηχανισμό στήριξης, καθώς παρουσιάζεται
εμπλοκή της ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΕ παρασκηνιακά και λυσσασμένα επιδιώκει
πάση θυσία να μη βρει η Κύπρος ξανά διέξοδο σε διακρατικό δάνειο, ώστε να
αναγκαστεί να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις
δηλώσεις του υφυπουργού για Ευρωπαϊκά Θέματα Α. Μαυρογιάννη, που διαβεβαίωνε
ότι «στην περίπτωση που οδηγηθεί σε διακρατικό δανεισμό από τη Ρωσία ή την
Κίνα, θα υπάρξει εμπλοκή της ΕΕ».
Το ποσό που χρειάζεται άμεσα η Κύπρος αγγίζει τα 4
δισ. ευρώ. Ένα τέτοιο ποσό είναι εντελώς ασήμαντο για τα μεγέθη των μεγάλων
κρατών. Στη φάση που βρίσκεται η ευρωζώνη σε καμία περίπτωση τα μεγάλα
οικονομικά κέντρα δεν θα άφηναν τη μικρή Κύπρο να σταθεί παράδειγμα για άλλες
μικρές χώρες ώστε να διαπραγματεύονται διακρατικά δάνεια με άλλα εκτός Ευρώπης
κράτη όπως τη Ρωσία και την Κίνα. Υπενθυμίζεται ότι πέρυσι το ρωσικό δάνειο
ήταν αυτό που απέτρεψε την Κυπριακή Δημοκρατία να υπαχθεί σε καθεστώς
Μνημονίου. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους Ευρωπαίους που πάση θυσία θέλουν να την
πάνε σε Μνημόνιο.
Το ποσό των 4 δισ. ευρώ προκύπτει από τον
συνυπολογισμό του κόστους στήριξης της Λαϊκής Τράπεζας, το οποίο θα ξεπεράσει
το 1,8 δισ. ευρώ και του ποσού που απαιτείται για να μπαλωθεί η μαύρη τρύπα που
δημιουργείται στα δημόσια οικονομικά από τη διάσωση της τράπεζας. Σύμφωνα με
τους ίδιους υπολογισμούς, το ποσό για τις δημοσιονομικές ανάγκες ξεπερνά τα 2
δισ. ευρώ. Όταν ο υπουργός Οικονομικών Β. Σιαρλής δηλώνει ότι «αν η Κύπρος
προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης δεν θα είναι μόνον για τις τράπεζες, αλλά και
για τις μελλοντικές δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας», θα πρέπει να ξεκαθαρίζει
ότι αυτές οι ανάγκες είναι άμεσο αποτέλεσμα της διάσωσης του τραπεζικού
συστήματος.
Η προοδευτική παραλλαγή της αστικής πολιτικής έχει
πλέον αυστηρά όρια και αδυνατεί να αμφισβητήσει το διεφθαρμένο χρηματοπιστωτικό
σύστημα. Με τη διάσωση τραπεζών μπαίνουν έμμεσα πλάτες στο πλιάτσικο που έκαναν
τα «γκόλντεν μπόις», μέλη των ΔΣ τους. Είναι αποκαρδιωτικό για μια αριστερή
κυβέρνηση να μην τολμά να προτείνει καν αυτό που έγινε στην Ισλανδία: Να αφήσει
την ιδιωτική τράπεζα να χρεοκοπήσει και στη συνέχεια να την εθνικοποιήσει,
παρέχοντας εγγύηση σε όλες τις καταθέσεις, ώστε κανένας πολίτης να μη χάσει τις
αποταμιεύσεις του.
Η νέα αγριότερη φάση της κρίσης, που μαίνεται από το
2008, οδηγεί τις αγορές σε επίθεση κατά του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος
καταργώντας το κοινωνικό συμβόλαιο. Η αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια εξακολουθεί
να επιδιώκει την τακτική της κοινωνικής ειρήνης, έχοντας ωστόσο εγκαταλείψει
κάθε σκέψη μετασχηματισμού της κοινωνίας σε προοδευτική, σοσιαλιστική
κατεύθυνση. Ακόμα και αν της αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό των ειδικών συνθηκών
που επικρατούν στην Κύπρο, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στη ραγδαία
ενσωμάτωσή της στους αστικούς θεσμούς και στην πορεία μετάλλαξή της σε μια
δεξιά σοσιαλδημοκρατία.
