Η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτήθηκε από μια σειρά υποχωρήσεων, που δεν νομίζω ότι είναι της ώρας να συζητήσουμε, καθώς οι πιέσεις και οι επιθέσεις από τα δεξιά που δέχονται οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι μετατοπίσεις αυτές, τουλάχιστον για ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεχιστούν και μετά τις εκλογές. Θεωρώ λοιπόν σημαντική και αναγκαία την πολιτική απόφαση ύπαρξης ενός οργανωμένου αριστερού αντικαπιταλιστικού αντίβαρου σε επίπεδο εκλογών, αλλά κυρίως για τη δημιουργία, συνέχιση και ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων στα πρωτοβάθμια σωματεία, στους ανέργους, στις γειτονιές.
Ελπίδα Αλεβίζου, υποψήφια με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α’ Αθήνας
Μετά τις εκλογές οι κοινωνικοί αγώνες θα συνεχιστούν. Εκτός από το εργατικό κίνημα, που θα πρέπει να δίνει τον τόνο, στο κίνημα «δεν πληρώνω», στις εφορίες, στο κίνημα ενημέρωσης για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για το τι σημαίνουν δηλαδή για τη καθημερινότητά του κόσμου οι ιδιωτικοποιήσεις. Κινητοποιήσεις θα έχουμε και στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό μέτωπο, στο κίνημα αλληλεγγύης, στο περιβαλλοντικό κίνημα (το Ελληνικό εδώ θα είναι ένα μεγάλο θέμα). Καθοριστική επίσης θα είναι και μια καμπάνια ενημέρωσης για το αν υπάρχει ζωή εκτός ευρώ.
Η κοινωνική κινητικότητα όμως δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο σε κεντρικές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις και πορείες που έχουν ένα χαρακτήρα προσωρινό και μικρής διάρκειας, χωρίς βέβαια να τις υποτιμώ, κυρίως αν έχουν μαζικότητα. Η παρουσία όμως των ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα στις διάφορες συλλογικότητες, επιτροπές, πρωτοβουλίες, μέτωπα, κοινότητες, συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές είναι καθοριστική για να γίνει μια πολιτική και ιδεολογική δουλειά, για να βγει ο κόσμος από τη σύγχυση και το λαϊκισμό.
Μόνο αν ζήσουμε και αλληλεπιδράσουμε μέσα στη κοινωνία, όχι σαν ξένο σώμα αλλά σαν κομμάτι των από κάτω, να τους εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν, μόνο τότε τα λόγια της μιντιακής προπαγάνδας δεν θα βρίσκουν απήχηση στης «γης τους κολασμένους»… Μόνο τότε η προσπάθεια των επιτελείων της καπιταλιστικής επίθεσης στη κοινωνία δεν θα πιάσει τόπο.
Η γυναίκα που βουλιάζει στην κατάθλιψη και είναι όλη μέρα με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και κατά το μεσημέρι βγαίνει να αγοράσει ένα πακέτο φασόλια και δυο καρότα από το σούπερ μάρκετ, πρέπει να πάψει να ντρέπεται που είναι άνεργη, πρέπει να πάψει να ντρέπεται για την κοινωνική της θέση, πρέπει να γίνει επικίνδυνη για το σύστημα.
Τέλος, θέλω να καταθέσω μερικούς προβληματισμούς και ελπίδες.
Λιγότερη γραφειοκρατία, περισσότερη κινηματική δουλειά, μηδενική εξάρτηση από το κρατικό χρήμα, δημοκρατικές και οριζόντιες διαδικασίες για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών.
