Ιδιαίτερα κρίσιμος ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 18 Ιούνη
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εν αρχή είναι το δίλημμα. Από τα περισσότερα ΜΜΕ αναδεικνύεται το «Σαμαράς ή Τσίπρας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Α. Τσίπρας λανσάρει το «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», προωθώντας ένα νέο δικομματισμό - διπολισμό, όπως με το κουραστικό και απωθητικό παιχνίδι με το ντιμπέιτ. Είναι όμως αυτό το δίλημμα;
του Γιάννη Ελαφρού
Καταρχάς, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται με μεγαλύτερη μαχητικότητα και συνέπεια μάλιστα κατά του Μνημονίου και της επίθεσης καπιταλισμού και μαύρου μετώπου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τα δεκανίκια τους), όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πέρα απ’ αυτό, η αντίθεση και η ελπίδα του λαού δεν τελειώνει στο Μνημόνιο, πολύ περισσότερο σε μια τυπική του κατάργηση που θα αφήνει αλώβητα τα περισσότερα από τα μέτρα του, για πιο ευνοϊκούς καιρούς. Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών και της επόμενης περιόδου είναι: Θα σαρώσει ο λαός όλα τα μέτρα της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης ή θα μπει σε μια περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης και τελικά υποταγής; Κι αυτό, όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι συμπυκνώνεται στο δίλημμα «σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Μνημόνιο 3 (όπως κι αν το βαφτίσει κανείς) ή ανατροπή;».
Η απάτη της επαναδιαπραγμάτευσης Σαμαρά και Βενιζέλου, που έπρεπε να συρρικνωθούν εκλογικά για να ανακαλύψουν ότι τα κανιβαλικά μέτρα δεν είναι μονόδρομος όπως μας έλεγαν, είναι ξεκάθαρη. Οι «κόκκινες γραμμές» Κουβέλη, που ξεκινά από την υποχρεωτική παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι πιο λεπτές και από τις λεκτικές τρίχες του Ψαριανού. Αλλά, εμπνέει άραγε για πραγματική κατάργηση του Μνημονίου και σύγκρουση για τη νίκη, η δήλωση του Α. Τσίπρα από την Σπάρτη «αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»; Και με την Μέρκελ; Όταν η ΕΕ, με την καθοδήγηση του Δ’ Ράιχ, στραγγαλίζει την Ισπανία, η «ελπίδα μας» ο γάλλος σοσιαλιστής Μοσκοβισί απειλεί κι αυτός τον ελληνικό λαό και ο «φίλος» Ομπάμα ξεκαθαρίζει ότι και οι ΗΠΑ απαιτούν την Ελλάδα χειροπόδαρα δεμένη μέσα στο ευρώ, η «συνεργασία με τους εταίρους» δεν ακούγεται σαν προεκλογική απόπειρα εφησυχασμού των ψηφοφόρων, αλλά σαν επιλογή συμβιβασμού, πριν καν δοθεί η μάχη.
Να λοιπόν γιατί πρέπει να ψηφιστεί μαζικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί απαντά ξεκάθαρα και ανατρεπτικά στο πραγματικό δίλημμα της περιόδου. Στο δίλημμα όχι μόνο της 17ης Ιούνη, αλλά και σε αυτά που θα τεθούν με το γύρισμα σελίδας από την 18η και μετά. Γιατί για να υπάρξει η αναγκαία ανακούφιση του λαού, για αυξήσεις σε όλους τους μισθούς, προστασία των ανέργων, κατάργηση όλων των χαρατσιών, για να υπάρξει ουσιαστική κατάργηση των μνημονίων και όλων των μέτρων του, απαιτείται μονομερής ρήξη με τη δανειακή σύμβαση και την μηχανή του χρέους, παύση πληρωμών στους τοκογλύφους (τράπεζες και κράτη) και διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, πέρασμα στο Δημόσιο, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, των τραπεζών και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, κτύπημα του κεφαλαίου και του πλούτου.
Οι εκπρόσωποι του συστήματος ακριβώς σε αυτή τη γραμμή επιτίθενται. Ακόμα κι όταν κτυπούν –συχνά με μανία– τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ (κι ευρύτερα της Αριστεράς) επιμένουν σε αυτά τα θέματα: «Θέλετε να μας βγάλετε από το ευρώ και την ΕΕ», «ακυρώνετε την ανάπτυξη και τις επενδύσεις» κ.λπ. Δείχνουν ποια γραμμή φοβάται το σύστημα. Αυτή τη γραμμή δεν την εκφράζει η Κουμουνδούρου. Γνωρίζουν ότι πίσω από το εντυπωσιακό εκλογικό «φούσκωμα» του ΣΥΡΙΖΑ που έχει αναδειχθεί ως το κύριο μέσο έκφρασης της κοινοβουλευτικής αντίστασης του κόσμου κι ελπίδας για μια αλλαγή πορείας, υπάρχει η λαϊκή ορμή και η εργατική απαιτητικότητα για μια ουσιαστική νίκη, σε σύγκρουση με τα ιερά και όσια του συστήματος. Αυτή τη δυναμική θέλουν να ακρωτηριάσουν και να καθυποτάξουν.
Τα βασικά κέντρα του συστήματος, όχι όλα, αγωνίζονται ακόμα για την εκλογική επικράτηση της ΝΔ. Καθώς όμως το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο ισχυρό από το ασθενές του Σαμαρά, υπάρχει σε ετοιμότητα και το σχέδιο Β’, το εναλλακτικό σενάριο, για την ενσωμάτωση και καθυπόταξη της κυβερνητικής Αριστεράς, με συνδυασμό μέτρων μαστίγιου και καρότου. Η δέσμευση για παραμονή στο ευρώ, η λογική της διαπραγμάτευσης, η θεσμολαγνεία και η υποταγή στην αστική νομιμότητα, που ηγεμονεύει ασφυκτικά πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ - συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία, διευκολύνουν το έργο των αστικών κέντρων.
Γι’ αυτόν τον λόγο, κρίσιμο σημείο όλων αυτών των σχεδίων είναι η περιθωριοποίηση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, πρώτα και κύρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πολιτική αποδυνάμωση του προγραμματικού της λόγου και το κτύπημα της δυνατότητας αντεπίθεσης ενός ισχυρού και ετοιμοπόλεμου, ανεξάρτητου από το σύστημα και την κυβέρνηση, εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μιας Αριστεράς κι ενός κινήματος που θα επιβάλλει τις λαϊκές διεκδικήσεις, θα στηρίξει τον λαό στη δύσκολη μάχη ενάντια στην εξαθλίωση, θα σπρώξει τα πράγματα προς τα αριστερά και θα αντιμετωπίσει αποφασιστικά τη λυσσαλέα αντίδραση της Δεξιάς και της μαύρης αντίδρασης.
Όσοι θεωρούν ότι ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμος, όχι στον εκλογικό πίνακα της 17ης Ιούνη, αλλά στην πραγματική ζωή, στην ταξική πάλη από 18 Ιούνη και μετά, πρέπει να γνωρίζουν ότι η ενίσχυση αυτού του ρόλου περνά μέσα από τη μαζική αταλάντευτη ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ την επόμενη Κυριακή, μέσα από την υπεράσπιση του σήμερα και του αύριο μιας ανατρεπτικής, αντιΕΕ, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Γι’ αυτό η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια πολλαπλά κερδισμένη ψήφος. Λέει όχι στο πισωγύρισμα γαλάζιο, πράσινο και μαύρο του κατάμαυρου μετώπου. Ξεπερνά τη λογική για μη περαιτέρω επιδείνωση, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ ...και μη χειρότερα. Υπερβαίνει το σημειωτόν επί τα αυτά του ΚΚΕ. Και εμπνέει για το άλμα μπροστά, με ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά. Γιατί στην εποχή των τεράτων της καπιταλιστικής κρίσης, όπως είπε θαυμάσια ο Αλέξανδρος Χρύσης στις Αναιρέσεις, ουτοπία είναι το εφικτό και ρεαλισμός αυτό που φαίνεται ανέφικτο...
