Με τη δύναμη της ...πειθούς και όχι του κινήματος η
διαπραγμάτευση με ΕΕ και κεφάλαιο
Στην ισπανική υποχώρηση στο σκάκι, η θυσία ενός κομματιού
οδηγεί στη νίκη. Η ελληνική πολιτική εκδοχή της υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ, αν
μείνει στην ιστορία, αυτό θα είναι γιατί η νίκη θα είναι πύρρειος. Ο λόγος; Η
σταδιακή μετάπτωση των αιτημάτων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την
ερχόμενη Κυριακή την πρωτιά στις εκλογές, διευρύνει μεν το πολιτικό ακροατήριο
λόγω των αμφίσημων και γενικόλογων τοποθετήσεων, όμως περιορίζει δραστικά κάθε
δυνατότητα για κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων.
του Γιώργου Λαουτάρη
Για παράδειγμα, κατά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην
Ελευσίνα την Τετάρτη έγινε μια συστηματική προσπάθεια να τονιστεί ότι με τον
ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει φόβος να διακοπεί η δανειοδότηση της χώρας από την τρόικα.
«Αν οι δανειστές αντιδρούσαν στην ακύρωση του Μνημονίου με διακοπή της
δανειοδότησης, ποιον θα έβλαπταν;», ρώτησε ρητορικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ για
να δώσει την απάντηση «πρώτα και κύρια τους εαυτούς τους». Δεν έθιξε φυσικά το
μείζον πρόβλημα αν τα δάνεια αυτά είναι πράγματι επιθυμητά, τι χρέος φορτώνουν
στον ελληνικό λαό και τι δεσμεύσεις τα συνοδεύουν. Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε με
τον πιο εύκολο και καθησυχαστικό τρόπο στο τρομοκρατικό δίλημμα «τι θα γίνει αν
κόψει η τρόικα κλείσει τη στρόφιγγα», επειδή δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει
επουδενί το «όπλο» όπως έλεγε κάποτε της στάσης πληρωμών ή πιο πρόσφατα του
«μορατόριουμ». Όλα θα κυλήσουν κανονικά και στις 18 Ιουνίου ήταν το μήνυμα...
Και όχι μόνο αυτό: «Το Μνημόνιο δεν είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας, δεν
ήταν προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη», δήλωσε στους κατοίκους
της Ελευσίνας, για να συμπληρώσει πως «μόνο η δημοσιονομική σταθερότητα είναι».
Έτσι ξαφνικά, μια νεοφιλελεύθερη έννοια, ένα πολιτικό άλλοθι που
χρησιμοποιείται πανευρωπαϊκά από τις δεξιές ηγεσίες των κυβερνήσεων της ΕΕ για
να δικαιολογεί πολιτικές λιτότητας, παρεισέφρησε στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ,
δήθεν ως επιχείρημα προς τους εταίρους.
Για υποχωρητικότητα και δουλοφροσύνη κατηγορούσε (και
δικαίως) από τα έδρανα της αντιπολίτευσης το κόμμα της Κουμουνδούρου τη μέχρι
σήμερα πολιτική ηγεσία. Αντί όμως η διεκδικητικότητα να ανεβαίνει (έστω για
προεκλογικούς λόγους!) ενώ πλησιάζει η ώρα μιας αριστερής κυβέρνησης, αντίθετα
κυριαρχούν μετριοπαθείς τόνοι: «Μας λένε πολλοί ότι θέλουμε να εκβιάσουμε τους
εταίρους μας», είπε ο Αλ. Τσίπρας αυτή την εβδομάδα στους πρεσβευτές των χωρών
της G20 και διευκρίνισε αμέσως προς άρση κάθε παρεξήγησης: «Θέλουμε να πείσουμε
τους εταίρους μας ότι η δική μας πολιτική επιλογή αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική
επιλογή», είπε σε σχεδόν απολογητικό τόνο, εισάγοντας την έννοια της πειθούς
στο κυβερνητικό οπλοστάσιο και αφαιρώντας κάθε αναφορά στο εργατικό και λαϊκό
κίνημα.
Η ευγένεια όμως έχει και τα όριά της, ειδικά αν μιλάμε για
το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, που απολαμβάνει προκλητικές φοροαπαλλαγές:
«Θα ζητήσουμε από τον εφοπλιστικό κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι όταν η πατρίδα
μας βρίσκεται σ’ αυτή την κρίση, όταν ο λαός μας στενάζει, δεν μπορεί αυτοί να
σφυρίζουν κλέφτικα και να μην έρχονται εδώ να κάνουν επενδύσεις», είπε στο
Πέραμα ο Αλέξης Τσίπρας. Πώς θα γίνει αυτό; «Θα τους ζητήσουμε να αποδείξουν
ότι την ελληνική σημαία στα πλοία τους δεν την έχουν μονάχα για καιροσκοπικούς
λόγους», είπε αφήνοντας εμβρόντητους τους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής
Ζώνης, συμπληρώνοντας μάλιστα ότι κατά την εκτίμησή του «θα υπάρξουν πολλοί που
θα συμμεριστούν αυτή την αλήθεια». Οι καραβοκυραίοι κατά την ελληνική
επανάσταση του ’21 πείστηκαν να δώσουν τις οικονομίες και τα πλοία τους στον
Αγώνα, αναμένοντας τουλάχιστον ότι θα πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. Οι
σημερινοί εφοπλιστές τι κίνητρο πιστεύουν οι επιτελείς της Κουμουνδούρου ότι
έχουν να προσφέρουν στην «εθνική υπόθεση»; «Ξέρω τη δύναμη των λέξεων», έγραφε
ο Μαγιακόφκσι, αλλά αυτά ισχύουν στον κόσμο της ποίησης, όχι στην ταξική
διαπάλη με το κεφάλαιο!
Ένα άλλο παράδειγμα της υποχωρητικότητας που διαπνέει το
τελευταίο διάστημα τις θέσεις της κυβερνώσας Αριστεράς είναι η πρόσφατη θέση
του ΣΥΡΙΖΑ για το Ελληνικό. Επισκεπτόμενος την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος
τον δήμαρχο Ελληνικού, Χρήστο Κορτζίδη, ο Αλέξης Τσίπρας επιφύλαξε μια
δυσάρεστη έκπληξη: Αντί να επαναλάβει την πάγια θέση των κινημάτων πολιτών, των
κατοίκων της περιοχής αλλά και όλης της Αριστεράς για «μητροπολιτικό πάρκο
υψηλού πρασίνου», δεν έκανε καμία αναφορά στο στόχο αυτό, παρά μίλησε μόνο για
«χώρο που μπορεί να αποτελέσει πνεύμονα ζωής για το Λεκανοπέδιο». Αντί να
εξαγγείλει την υιοθέτηση και άμεση εφαρμογή της σχετικής επιστημονικής μελέτης
του ΕΜΠ όπως έκανε τόσα χρόνια, περιορίστηκε να δηλώσει πως η πρόταση του
καθηγητή Μπελαβίλα θα είναι «μπούσουλας» και «πυξίδα» που θα αξιοποιηθεί με
προσθήκες.
