Τον Οκτώβριο του 2009 το ΠΑΣΟΚ επέστρεφε στην
εξουσία με ένα θριαμβευτικό ποσοστό 44%, ενώ η Νέα Δημοκρατία κατέγραφε τη
μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κόντρα στο κλίμα της ευφορίας
περί δήθεν ανάκλησης των αντιλαϊκών πολιτικών της ΝΔ, μιλούσε για την
καταιγιστική επίθεση που ερχόταν από την «χούντα του κεφαλαίου και της ΕΕ».
Πολλοί, και εντός Αριστεράς, μιλούσαν για μικροψυχίες και Κασσάνδρες. Ποιος το
φανταζόταν τότε, ότι σήμερα, ούτε τρία χρόνια μετά, θα είχαμε 1,5 εκατομμύριο
ανέργους, 500.000 να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, 25% καταγεγραμμένη πτώση
των μισθών, πλήρη κοινωνική καταστροφή;
του Παναγιώτη Μαυροειδή
Κύλησαν πολλά από τότε. Στις εκλογές της Κυριακής
είναι παρούσα η δυνατότητα για ένα νέο ηχηρό χτύπημα στην πολιτική των
μνημονίων και της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να μη
δώσει τη μάχη με όρους αριστερής πολιτικής. Η σύγκρουση της επόμενης μέρας θα
είναι ακόμη πιο βαθιά και αδυσώπητη. Ακόμη και αν κάποιος από φόβο δεν θέλει να
δώσει τη μάχη, η αναμέτρηση έχει μια δυναμική που δεν αναστέλλεται. Απλά, σε
αυτή τη περίπτωση, η συντριβή του κόσμου της εργασίας θα είναι βέβαιη και
συντριπτική.
Οι πολιτικές της λιτότητας, της μαζικής ανεργίας,
της εξάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και της βύθισης των δημόσιων κοινωνικών
πολιτικών, σε όλη την ΕΕ, δεν αποτελούν συγκυριακές πολιτικές επιλογές
κυβερνήσεων και πολύ περισσότερο πολιτικών προσώπων. Είναι μονόδρομος χωρίς
επιστροφή για τον κόσμο του κεφαλαίου. Είμαστε στο μέσο μιας μεγάλης
καπιταλιστικής κρίσης και ενός δυνατού κλονισμού της ευρωζώνης. Η ευρωπαϊκή
κεφαλαιοκρατία επείγεται να διαμορφώσει τις δικές της «κινεζικές ζώνες»
ληστείας της εργασίας και να επιβάλει ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό κανιβαλισμό,
ώστε να κερδίσει κάποιους πόντους στη μάχη ανταγωνιστικότητας με τα άλλα
καπιταλιστικά κέντρα σε Ασία και Βόρεια Αμερική.
Η Αριστερά κρίνεται στη σωστή πρόβλεψη και πολύ
περισσότερο στην πολιτική προετοιμασία για τις μεγάλες μάχες της επόμενης
μέρας. Δεν γνωρίζουμε αν αύριο οι κάλπες θα βγάλουν μια κυβέρνηση δεξιάς
αντεκδίκησης και επιτάχυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης ή μια κυβέρνηση με κέντρο
τον ΣΥΡΙΖΑ που θα επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, αναζητώντας αποφυγή της
αναμέτρησης και ανακούφιση του λαού μέσα στο πλαίσιο του χρέους και της
παραμονής στην ευρωζώνη. Το σίγουρο είναι ότι η ΕΕ σημαδεύει προς μισθούς
100-200 ευρώ για την Ελλάδα, σε συνθήκες κοινωνικής ερήμωσης και θάλασσας
ανεργίας, σε περιβάλλον εχθρικό προς κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής
κυριαρχίας. Γνωρίζουμε ότι η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται σε υπουργικές
αποφάσεις αλλά στην οικονομική δομή, στο βαθύ κράτος που υπηρετεί το κεφάλαιο,
στον κατασταλτικό μηχανισμό που ψηφίζει κατά 50% και στελεχώνει τη Χρυσή Αυγή,
στους μηχανισμούς της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ.
Τι αντιπαρατάσσουμε σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Την πολιτική,
ιδεολογική και κινηματική προετοιμασία του δικού μας κόσμου. Των εργαζομένων,
των ανέργων, των φτωχών, των νέων, των μικρομεσαίων που διαλύονται.
Προτάσσουμε το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα
και την αριστερή πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτήν ακριβώς στην οποία
επιτίθεται ο Σαμαράς και ας μην προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη διαγραφή του
χρέους, για να ζήσει ο λαός. Την κατάργηση της δανειακής σύμβασης και μαζί των
μνημονίων που την υλοποιούν. Την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Τον
κλονισμό του κεφαλαίου και την ανακατανομή του πλούτου. Στόχοι αφετηριακοί, για
να μπορεί να επιβιώσει ο λαός, να διεκδικηθεί παραπέρα ένας άλλος δρόμος. Σε
σύγκρουση με τον καπιταλισμό, με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των
εργαζομένων, σε μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.
Υπερασπίζουμε το δρόμο της ταξικής πάλης σε όλα τα
πεδία και με όλες τις μορφές σε ρήξη και με επαναστατική τομή με τον κόσμο του
κεφαλαίου και τους πολιτικούς υπηρέτες του. Δεν θα μας σώσει ούτε η Ευρώπη,
αναζητώντας μια δήθεν «ευρωπαϊκή λύση» σε διαπραγμάτευση με τους σφαγείς μας.
Δεν θα επιβληθεί κανένα πρόγραμμα πραγματικής ανακούφισης ακόμη και από μια
αριστερή κυβέρνηση που θα κινείται μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας του
κεφαλαίου. Ο αποφασιστικός παράγοντας θετικών αλλαγών, άμεσης ανακούφισης και
ανατροπής, είναι μόνο ένα πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, ενωτικό
και απειλητικό προς τον αντίπαλο. Και εδώ απαιτείται ισχυρή αντικαπιταλιστική
επαναστατική Αριστερά και όχι περίσσευμα κοινοβουλευτικής αυταπάτης.
Η λογική της καταγγελίας των «μονομερών ενεργειών»
αποτελεί πραγματική παράδοση. Είναι σαν να επιδιώκεις να προστατευθείς από τον
αντίπαλο, προσχωρώντας στο στρατόπεδό του. Εδώ έχουμε προβλήματα. Το ΚΚΕ
δηλώνει απόν με το τέχνασμα «είτε με ευρώ είτε με δραχμή θα πεινάς» και την
παραπομπή αυτού του βήματος ανατροπής στην έλευση του σοσιαλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ,
ακόμη χειρότερα, αποδέχεται το πλαίσιο του χρέους και του ευρώ. Το ερώτημα δεν
είναι αν θα τηρήσει τις υποσχέσεις του για βελτίωση των πραγμάτων, όπως έμπαινε
το 1981 για το ΠΑΣΟΚ. Δεν θέτει καν στόχο για έξοδο από τον κύκλο της
κοινωνικής καταστροφής. Τις τελευταίες μέρες έγινε πιο σαφές. Δεν μιλούν
ουσιαστικά για κατάργηση μνημονίων, αλλά αντικατάσταση με ένα άλλο Μνημόνιο,
που ονομάστηκε «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης».
Δεν επενδύουμε στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Προκρίνουμε την
ανάγκη για ηγεμονία της αριστερής πολιτικής και του αναγκαίου
αντικαπιταλιστικού προγράμματος, με στόχο τη νίκη του λαού. Ενισχυμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ
λοιπόν. Το καλύτερο χτύπημα στους βρικόλακες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στα
φασιστικά τέρατα. Αφετηρία αντεπίθεσης του λαού για την επόμενη μέρα, με κοινή
μαχητική δράση της Αριστεράς.
