Ευδιάκριτος δεν είναι
ο σαρκασμός του ημερολογίου; Ο χρόνος
που έχει στη διάθεσή της η κυβερνώσα
«τρόικα εσωτερικού», έως ότου κόψει το
λαιμό της (δηλαδή το δικό μας) και
σχεδιάσει από πού και πώς ακριβώς θα
«τσεκουρώσει» άλλα τρία δισεκατομμύρια
ευρώ, εκπνέει στις 24 Ιουλίου. Ακριβώς
στην επέτειο της κατάρρευσης –και της
τυπικής κατάρρευσης– της χούντας!
Του Διονύση Ελευθεράτου
Να λοιπόν που οι
συμπτώσεις θυμίζουν, σε τούτες τις
αδυσώπητες ημέρες, τη Μεταπολίτευση.
Την πρώιμη Μεταπολίτευση. Την ...ένοχη
για όλα Μεταπολίτευση... Μωρέ, αλήθεια,
πού στην ευχή χάθηκε εκείνος ο ανεκδιήγητος
Λοβέρδος; Αυτός είναι ικανός να
ενοχοποιήσει το «μεταπολιτευτικό
λαϊκίστικο τερατούργημα» ακόμη και για
τον τρέχοντα καύσωνα, ισχυριζόμενος
ίσως ότι υποτιμήθηκε ο κίνδυνος της
κλιματικής αλλαγής επειδή από το 1974 και
για μερικά χρόνια ο κόσμος τραγουδούσε
κατά κόρον άσματα όπως το αντάρτικο
«Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια» ή το
σαββοπουλικό «έρχεται βροχή, έρχεται
μπόρα, έρχεται μπόρα και παγωνιά»... Ας
το ομολογήσουμε, όμως, έτσι όπως ακονίζουμε
τη μνήμη μας, με αφορμή την ημέρα κατά
την οποία οι γλείφτες θα «αναφερθούν»
εκ νέου, σε στάση προσοχής, στους
τοκογλύφους: Δεν είχαμε, τότε, επαρκή
φαντασία – μολονότι το αντίθετο μας
νουθέτησε, λίγα χρόνια νωρίτερα, ο
γαλλικός Μάης.
Πού να φανταστούμε
τότε, στην Ελλάδα του καραμανλικού
«Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία» και του
καθολικού, παλλαϊκού «ΝΑΤΟ - CIA - Προδοσία»
ότι κάποτε θα φθάναμε στο δόγμα «Ευρώπη
- Ασία - Ινδονησία»; Ότι κάποια ημέρα,
μια καγκελάριος - επικυρίαρχος στην
Ευρώπη θα «εξέλισσε» την «οστπολιτίκ»
του Βίλι Μπραντ σε τόσο ...«οστ» ατραπούς,
ώστε να θεωρεί παράδειγμα προς μίμηση
για τις χρεωμένες χώρες την Ινδονησία
των λίγων «πειθαρχημένων» αριθμών και
των αναρίθμητων εξαθλιωμένων ανθρώπων;
Πού να φανταστούμε ότι κάποτε της Ευρώπης
η κοινωνική - οικονομική «Μάγκνα Κάρτα»
θα ’χε σφραγίδα από Τζακάρτα; Πού να
φανταστούμε ότι μια τέτοια προέκταση
«οστ» στους εργασιακούς ...παραδείσους
Ινδίας, Κίνας και Ινδονησίας, θα έμενε
–επί δυο χρόνια– αστιγμάτιστη από ένα
στεντόρειο «ουστ» των λαών του ευρωπαϊκού
Νότου; Και να ’ταν αυτή η μόνη μας
αδυναμία να «ψηλαφίσουμε» το μακρινό
μας μέλλον, δηλαδή το παρόν...
Όσο κι αν ελάχιστοι
συμμερίζονταν τις κωμικοτραγικές
«βεβαιότητες» του Λεωνίδα για την
αγγελική προοπτική του «ευρωπαϊκού
ιδεώδους», μας ήταν κάπως δύσκολο να
φανταστούμε τον καταιγισμό πλαστικών
σφαιρών («στις πύλες της Μαδρίτης...»),
σταλμένων από τους πραιτοριανούς όχι
του φασίστα Φράνκο, αλλά ενός εκλεγμένου
τραπεζο-σωτήρα που έκανε σμπαράλια τις
προεκλογικές του δεσμεύσεις, χωρίς «να
τρέχει τίποτε». Εκτός φυσικά από το αίμα
στα πρόσωπα των διαδηλωτών.
Όλα ανάποδα, λοιπόν;
Όχι ακριβώς. Να, ας πούμε το μουσικό
«σάουντρακ» της εποχής εκείνης το
χαρακτήριζε γοητευτική ποικιλία,
αντίστοιχη της οποίας παρατηρείται και
σήμερα. Δεν ήταν –τότε– μόνο ο Μίκης,
ο Λοΐζος, ο Μικρούτσικος, ο Λεοντής, ο
Μαρκόπουλος. Ασταμάτητα εντρυφούσες
στο ρεμπέτικο, χάρη στη σειρά των δίσκων
που είχε επιμεληθεί ο Κώστας Χατζηδουλής
και στο ροκ, ακούγοντας τις ραδιοφωνικές
εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη. Ε, ας είμαστε
δίκαιοι: Έχει κι η «τρόικα εσωτερικού»
την ηχητική της ποικιλία. «Απαντά» ο
Στουρνάρας στα περί επαναδιαπραγμάτευσης
και νομίζεις ότι τον ακούς να σφυρίζει
το «It Takes Two», του Μάρβιν Γκέι, για να
«εξηγήσει» το «αμ δε»... Τους ακούς να
μιλούν για «αξιοποίηση της δημόσιας
περιουσίας» και είναι σαν να ...ρίχνουν
στροφές στο ρυθμό του «Πωλείται όπως
είναι επιπλωμένο». Δεν βαριέστε...
Σε λίγες ημέρες θα
χορεύουν πάλι σαν γιουσουφάκια, μπροστά
σε κάτι τυχάρπαστους υπαλλήλους του
ευρω-φρενοκομείου. Κι ο μήνας θα ’ναι
24, επέτειος Μεταπολίτευσης...
