Εν αρχή ευφορία. Πρώτα
η είδηση σε όλα τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ:
Οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί δάνεισαν τις
ισπανικές τράπεζες, χωρίς να αυξηθεί
το δημόσιο χρέος της Ισπανίας(!). Ο Τσίπρας
δεν έχασε την ευκαιρία και κάλεσε την
ελληνική κυβέρνηση να απαιτήσει το ίδιο
και για τη χώρα μας.
Του Τάσου Σταυρόπουλου*
Μάλιστα, μετά τη σύνοδο
κορυφής κατηγόρησε από το βήμα της
Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του κόμματός
του τη νυν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις
«για υστέρηση πατριωτικής ευθύνης» και
σύγκρινε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης
με τη στάση του «τεχνοκράτη Ιταλού
πρωθυπουργού» και του «δεξιού πρωθυπουργού
της Ισπανίας». Ακόμη εξέφρασε την άποψη
ότι «υπήρχε ευκαιρία να κερδίσει κάτι
η χώρα μαζί με την Ισπανία και Ιταλία».
Έπειτα η είδηση με χαμηλούς τόνους: Πριν
αλέκτορα φωνήσαι, η Ισπανία ανακοίνωσε
μέτρα λιτότητας 65 δισ. Έμπρακτη εφαρμογή
της λιτότητας: Πλαστικές σφαίρες για
τους ανθρακωρύχους. 76 τραυματίες, 8
συλλήψεις, απίστευτη βία.
Όταν η πολιτική διεξάγεται
στο επίπεδο των εντυπώσεων και
επιστρατεύεται ο λεκτικός πληθωρισμός
και όλα τα ΜΜΕ, είναι δύσκολο να
αποκαλύπτεις καθημερινά τη γύμνια των
πολιτικών θέσεων του συστήματος και
της Αριστεράς που θέλει να Πασοκίζει.
Στην αρχή θριαμβικός τόνος για τη δήθεν
επιτυχία της Ισπανίας. Μετά ρεαλιστική
προσγείωση, αντί να καταγγελθεί η
πολιτική που ευθύνεται για τους
ανθρακωρύχους που πετιούνται στο δρόμο,
για την αιματοβαμμένη πορεία τους 20
ημερών, στο δρόμο τους προς την πρωτεύουσα,
μέσα από τις πόλεις και τα χωριά της
Ισπανίας, στη διάρκεια της οποίας
ξυλοκοπούνταν από τις δυνάμεις καταστολής.
Τα πράγματα δεν είναι
απλά, για να εφησυχάζουμε, ούτε να
νιώθουμε ευφορία, γιατί ένα κόμμα της
Αριστεράς πήρε 27% και κτυπάει την πόρτα
της εξουσίας. Οφείλουμε να δούμε τα
πράγματα χωρίς παρωπίδες. Μπροστά μας
έχουμε ένα τέρας που λέγεται ΕΕ. Που,
για να είναι ανταγωνιστική και να
αντιμετωπίσει την κρίση του συστήματος,
αποφάσισε να ξεζουμίσει τους εργαζόμενους
και να τους παραδώσει βορά στα αρπακτικά
που θέλουν να δώσουν ένα ξεροκόμματο
για εργασία όλη την ημέρα, χωρίς ασφάλεια,
χωρίς φάρμακα, χωρίς δημόσια υγεία και
σχολεία. Που θέλει να φτάσει ο Έλληνας
εργαζόμενος σε τέτοια εξαθλίωση, που
στο τέλος να δεχθεί να εργασθεί για 200
ευρώ το μήνα, για να είναι ανταγωνιστικός
με τους γείτονές του στα νότια Βαλκάνια.
Που έχει ξυπνήσει μέσα της το τέρας της
αποικιοκρατίας και θα οδηγήσει τους
Έλληνες σε πόλεμο με τις ανυπάκουες
χώρες στη γειτονιά μας. Που έχει οδηγήσει
εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία και
κάθε μέρα κάποιοι συνάνθρωποί μας
οδηγούνται σε αυτοκτονία. Κι όμως, αυτή
η ΕΕ που είναι υπεύθυνη για το θάνατό
τους, υποστηρίζεται από ένα μεγάλο
κομμάτι της Αριστεράς, στην ουσία, με
το να διατυμπανίζει ότι θα υπερασπισθεί
την παραμονή της χώρας μέσα στην ευρωζώνη.
Οι Ισπανοί ανθρακωρύχοι,
οι δικοί μας απεργοί της Ελληνικής
Χαλυβουργίας για 8 μήνες, έπρεπε να είχαν
ξυπνήσει την Αριστερά που δε θέλει να
καταντήσει σαν την Αριστερά της Ευρώπης.
Που δε σαγηνεύεται με ολίγη ανακούφιση
που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στα πλαίσια
της ευρωζώνης και της ΕΕ. Που βλέπει ότι
η χρεοκοπία της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ
θα είναι αναπόφευκτη, αν φτάσει μέχρι
την εξουσία. Που βλέπει ότι, αν δε
διαμορφωθεί ταχύτατα μια πειστική
πρόταση εξόδου από την κρίση σε σύγκρουση
με την ευρωζώνη και την ΕΕ, το κενό θα
το καλύψει η Χρυσή Αυγή –το τελευταίο
δεκανίκι του συστήματος– και τότε θα
είναι αργά.
Στις εκλογές της 17ης
Ιουνίου λειτούργησε η καβαφική ρήση
«ήταν μια κάποια λύσις», γιατί ο πόλος
που μπορούσε να προβάλλει την άλλη λύση,
την πραγματική, για τα συμφέροντα των
εργαζομένων δε διείδε ή δεν εκτίμησε
σωστά την απελπισία εκατοντάδων χιλιάδων
απελπισμένων που ήθελαν κάπου να
πιαστούν. Η απογοήτευση αυτών των
ανθρώπων επιβάλλει, έστω και την ύστατη
στιγμή, τη συσπείρωση της Αριστεράς που
θέλει να είναι ειλικρινής και με τον
εαυτό της και με τον δοκιμαζόμενο λαό.
Αδυναμίες υπάρχουν αλλά η κρίση είναι
τόσο μεγάλη που δεν υπάρχουν περιθώρια
για εφησυχασμό ή για μοναχικούς δρόμους.
Παρά τις δυσκολίες, τη
μάχη πρέπει να τη δώσουμε. Και οι δυσκολίες
να ειπωθούν και τα βήματα που πρέπει να
γίνουν με το λαό στο δρόμο. Σωτήρες δεν
υπάρχουν. Διαφορετικά μας περιμένει
ιταλοποίηση της Αριστεράς, δηλαδή
εξαφάνιση, αν δεν ανταποκριθούμε στις
προσδοκίες όλων αυτών που στενάζουν
από το βρόγχο της ΕΕ. Η κρίση είναι και
πρόκληση για την Αριστερά που επιμένει
και δε θέλει να ενσωματωθεί.
* Συντονιστής του Μετώπου
Αλληλεγγύης και Ανατροπής
