Του Δημήτρη Σταμούλη
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τους βουλευτές αυτού του τόπου: Tο φάντασμα του «αντικοινοβουλευτικού» απολυμένου, του «ακραίου» ελαστικά απασχολούμενου εργάτη, του «υποκινούμενου» ανέργου, του «εκτροπέα» συνταξιούχου. Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, είναι τουλάχιστον …εκατό, όπως τους έχει μετρήσει ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου, μάλλον από τις …αφίσες που κυκλοφορούν ανά την Ελλάδα με τις φάτσες τους, οι βουλευτές που έχουν πέσει θύματα …επιθέσεων.
Ας σοβαρευτούμε όμως! Η κυβέρνηση και ο Γ. Παπανδρέου έχουν αποκτήσει ντοκτορά στην απάτη, στην υποκρισία, στο να κάνουν το άσπρο μαύρο. Οι βουλευτές της κυβέρνησης και της καθεστωτικής αντιπολίτευσης δήθεν παριστάνουν τα θύματα σκοτεινών και υποχθόνιων δυνάμεων που τους κατατρέχουν, ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, απεργοί, «αγανακτισμένοι» διαδηλωτές, που δέχτηκαν τη βία των άπειρων οβίδων καρκίνου και χημικής μόλυνσης, των κλομπ, των συλλήψεων και των εξευτελισμών, όλοι αυτοί είναι οι… θύτες που υπονομεύουν το κοινοβουλευτικό καθεστώς!
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, τα άλλα αστικά κομματικά υποστυλώματα και τα ΜΜΕ, δεν αναδεικνύουν τυχαία σε κορυφαίο ζήτημα τη στάση του κόσμου απέναντι στους ταγούς του σημερινού άθλιου και βαθύτατα αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος. Διότι πίσω από το γιαούρτωμα, το κράξιμο ή την αφίσα των «καταζητούμενων» βουλευτών, όλοι τους «βλέπουν» τη διαρκώς αναπτυσσόμενη τάση της καθολικής αμφισβήτησης του σημερινού σάπιου και απόλυτα αποξενωμένου από την κοινωνία αστικού πολιτικού συστήματος, την ογκούμενη λαϊκή οργή ενάντια στους κυρίαρχους θεσμούς, το κοινοβούλιο, το βουλευτιλίκι, τα …τάγΜΑΤα ασφαλείας, τις δικαστικές αρχές…
«Να συζητηθούν και από κοινού να αποφασιστούν πολιτικές και μέτρα, για την προστασία των θεσμών, τη διασφάλιση της ευνομίας, την καλύτερη οργάνωση των δημοσίων συναθροίσεων», είπε στις πρόσφατες σχετικές δηλώσεις του ο πρωθυπουργός, τις οποίες διέκρινε ο φόβος για «το κλίμα ενάντια στο βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας» και τον «αντικοινοβουλευτισμό», ενώ ευθαρσώς απείλησε με επαπειλούμενη «αντιδημοκρατική εκτροπή»! Πώς να καταδικάσει η κυβέρνηση τον Πάγκαλο για το δίλημμα «μεσοπρόθεσμο ή τανκς», αφού το ίδιο μότο ουσιαστικά αναπαράγει ο ίδιος ο πρωθυπουργός;
Στο ίδιο πολιτικό σχέδιο απομόνωσης των αντικοινοβουλευτικών και αντισυστημικών τάσεων, που ενισχύονται από τη γενική κρίση του αστικού συστήματος εξουσίας, εντάσσεται και η θεωρία των «ακραίων πολιτικών ομάδων» ή όπως είπε και η Ντόρα πρόσφατα, «οι…. ανταρσίες και δεν ξέρω ’γω τι άλλο»! Αυτές οι «ακραίες πολιτικές ομάδες», κατά τον Γ. Παπανδρέου, οργανώνουν λοιδορίες κατά βουλευτών, βιαιοπραγίες κ.ά. Όχι βέβαια οι φτιασιδωμένοι «συνδικαλιστές» ακροδεξιοί που συναγελάζονταν με τα ΜΑΤ στη Bουλή ή οι κουκουλοφόροι ασφαλίτες που έκαιγαν ανενόχλητοι τα Μακ Ντόναλντς στο Σύνταγμα…
Η κυβέρνηση προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συναίνεση όλων των κομμάτων της Bουλής για να αναστυλώσει το χαμένο κύρος του κοινοβουλίου και των ενοίκων του, και εν γένει της καθεστωτικής λειτουργίας του. Μπορεί η Διακομματική Επιτροπή να μην «προχώρησε» λόγω άρνησης των κομμάτων της Αριστεράς και του Σαμαρά, αλλά όλοι συμφώνησαν ότι μπορούν να τα πούνε στην Επιτροπή Θεσμών για τις από κοινού πολιτικές πρωτοβουλίες, που θα «αναχαιτίσουν» τις «επιθέσεις βίας», καθότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μαζί και της Αριστεράς, έσπευσαν ταχέως να δηλώσουν «απεταξάμην τη βία», αναπαράγοντας τα διλήμματα που θέτει το καθεστώς της μνημονιακής δικτατορίας. Έτσι καθίστανται κενές περιεχομένου δηλώσεις, όπως του ΚΚΕ, για «κλιμάκωση της πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» ή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για «οργανωμένους μαζικούς λαϊκούς αγώνες».
Η καθημερινή έκφραση οργής του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτούς που «εκπροσωπούν» το σημερινό σύστημα εξουσίας, που ψηφίζουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα εξόντωσης των εργατικών δικαιωμάτων, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «δαιμόνιου» σχεδίου, πολύ περισσότερο δε του ΣΥΡΙΖΑ, που στοχοποιείται κατά κόρον από την κυβέρνηση επειδή πολύ απλά είναι εύκολος και βολικός στόχος, στρατηγικά ακίνδυνος για την εξουσία του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η κυβέρνηση νιώθει «καυτή» την ανάσα και την οργή των μυριάδων καταπιεσμένων που αφήνει πίσω της η πολιτική που εφαρμόζει. Και γι’ αυτό εντείνει την καταστολή και προετοιμάζει την «απομόνωση» των ανυπότακτων τάσεων, του μαχητικού αγώνα διαρκείας και αντικαπιταλιστικής προοπτικής.
Μεθοδεύει διάφορα μέτρα περιορισμού και ελέγχου των διαδηλώσεων ή οικονομικής –άρα και πολιτικής– δίωξής τους, όπως διαφαίνεται από το ρόλο που διεκδικεί να αναλάβει ο Γ. Καμίνης, οποίος θα ζητήσει δικαστικά «να επωμιστούν το κόστος οι υπαίτιοι». Zητώντας δηλαδή να αναγνωριστεί η αστική ευθύνη του Δημοσίου και παρεμβαίνοντας ως πολιτική αγωγή σε ενδεχόμενες δίκες όσων «πρωτοστάτησαν στις βίαιες συγκρούσεις». Ο δήμαρχος, ίσως για να θολώσει τα νερά κατήγγειλε τη χρήση χημικών, για να σπεύσει να αναλάβει ο ίδιος τη χρήση μαζικών αγωγών, σκιαγραφώντας τους αυριανούς «κατηγορούμενους» σε σωματεία, συλλογικότητες και αγωνιστές του μαχόμενου εργατικού κινήματος…
