Πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο η Ελλάδα βρίσκεται σε τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι από πολιτική σκοπιά. Το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο με πολιτικό όργανο το μέτωπο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ επιχειρεί να καταλύσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα και να επαναφέρει τον εργασιακό Μεσαίωνα του 19ου αιώνα. Μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των όρων αποπληρωμής των δανείων, το ξένο κεφάλαιο βελτιώνει θεαματικά υπέρ του το συσχετισμό δυνάμεων και επιβάλλει αναπροσαρμογές, τις οποίες το ελληνικό κεφάλαιο σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να τις αποφύγει έστω και αν το οδηγούν σε δυσμενέστερη θέση και έτσι βαθμιαία τις αποδέχεται. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, ακόμη και οι μικρομεσαίοι και οι συνταξιούχοι συνειδητοποιούν ή διαισθάνονται ότι αυτοί θα είναι τα μεγάλα θύματα της επέλασης και της διαμάχης του κεφαλαίου και σε πρωτοφανή βαθμό κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες δεκάδων άλλων ελληνικών πόλεων τόσο αυθόρμητα όσο και οργανωμένα. Ο λαός προβάλλει έτσι ως ο παράγοντας που απειλεί να διαταράξει αρχικά τις επιδιωκόμενες ισορροπίες, απειλώντας όμως σοβαρά ακόμη και να τινάξει στον αέρα όλα τα σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ. Αυτό πανικοβάλλει βεβαίως την αστική τάξη, το ΠΑΣΟΚ και την ΕΕ. Προκαλεί όμως αμηχανία και στη ΝΔ, η οποία ναι μεν τηρεί μια επίμονη «αντιμνημονιακή» ρητορική που την έφερε ήδη στη θέση του πρώτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις, αλλά κατά κανένα τρόπο δεν θα ήθελε να αναλάβει την εξουσία αν καταρρεύσει η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαιτίας μιας λαϊκής εξέγερσης.
Αυτό θα καθιστούσε αδύνατη τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής με απλές βελτιώσεις, όπως επιθυμεί ο Α. Σαμαράς. Το σημαντικότερο όμως διακύβευμα είναι για την Αριστερά. Θα αποδειχθεί άραγε ικανή, τώρα που τεράστιες μάζες λαού έχουν σιχαθεί το ευρώ και την ΕΕ, τώρα που η απαξίωση όλου του πολιτικού προσωπικού και του πολιτικού συστήματος είναι πλήρης, να στηρίξει αποφασιστικά μια πολιτική ρήξης και εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ; Η ζωή θα δείξει. Θα αποτελούσε πάντως πολιτική τραγωδία με μοιραίες συνέπειες, αν την ώρα που όλη η Ελλάδα «φτύνει» τη Βουλή και την κυβέρνηση, η Αριστερά να στρέφει την προσοχή της στην αποκόμιση κερδών από ενδεχόμενες εκλογές αντί να ρίξει όλες τις δυνάμεις της στους δρόμους και τις πλατείες.
