Του Άρη Χατζηστεφάνου
Κατέρρευσε λοιπόν με τον ίδιο θόρυβο με τον οποίο ξέσπασε η πολύκροτη υπόθεση του Ντομινίκ Στρος Καν. Όταν πλέον ήταν βέβαιο ότι ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος άνδρας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχε χάσει την ηγεσία του οργανισμού αλλά και την κούρσα για τη διεκδίκηση του προεδρικού χρίσματος στις γαλλικές εκλογές, ήρθαν στην επιφάνεια ενοχοποιητικά στοιχεία για την περίφημη καμαριέρα του πολυτελούς ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη. Μέσα σε λίγα 24ωρα ο διεθνής Τύπος πλημμύρισε από πληροφορίες για το ύποπτο παρελθόν της ως συνοδού πολυτελείας αλλά ακόμη και για διασυνδέσεις με κυκλώματα ξεπλύματος χρήματος και διακίνησης ναρκωτικών.
Όποιες και αν είναι οι πληροφορίες του ρεπορτάζ για την συγκεκριμένη γυναίκα και όποιες και αν ήταν οι πραγματικές της προθέσεις, ένα είναι πλέον βέβαιο: Ο πολύς, Ντομινίκ Στρος Καν, έπεσε σαν πρωτάρης σε μια προφανή παγίδα με στόχο την πολιτική του εξόντωση. Κοιτάζοντας πλέον με μεγαλύτερη ψυχραιμία τη διαδικασία προσαγωγής, σύλληψης και κράτησής του, προκύπτουν δεκάδες παρατυπίες οι οποίες θα είχαν χαρακτηριστεί απάνθρωπες αν συντελούνταν σε κάποια δικτατορία της κεντρικής Ασίας, αλλά θεωρούνται αποδεκτές για τις ΗΠΑ. Παραβιάζοντας, σε όλα τα στάδια της δίωξης, το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο θα έπρεπε να ισχύει μέχρι της αποδείξεως του εναντίου, οι αμερικανικές αρχές αντιμετώπισαν τον αποκαλούμενο DSK χειρότερα και από σεσημασμένο κακοποιό. Η φωτογράφησή του με χειροπέδες ήταν μια καλοστημένη επικοινωνιακή επιχείρηση που έδωσε τη χαριστική βολή σε κάθε πολιτική φιλοδοξία του Ντομινίκ Στρος Καν. Σήμερα ακόμη και στη Γαλλία, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού θεωρεί τον γάλλο πολιτικό αθώο, πάνω από το 50% τον θεωρεί ακατάλληλο να διεκδικήσει πολιτικά αξιώματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πληροφορίες που αφήνονταν να διαρρεύσουν από την αστυνομία ότι προσπαθούσε να διαφύγει πανικόβλητος από τις ΗΠΑ αποδείχθηκαν επίσης ανακριβείς. Ο Ντομινίκ Στρος Καν θα αναχωρούσε με προγραμματισμένη πτήση. Ακόμη και αν πραγματικά είχε βιάσει μια γυναίκα όλα έδειχναν ότι θα το έκανε με την υπεροψία ενός ανθρώπου που μέχρι πριν από μερικούς μήνες βρισκόταν στην κορυφή του κόσμου.
Η αντιμετώπιση από την αμερικανική δικαιοσύνη της υπόθεσης Ντομινίκ Στρος Καν αποτελεί μια πολιτική δολοφονία και δεν είναι λιγότερο εξωθεσμική από την εν ψυχρώ εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν. Το αν η πολιτική αυτή «εκτέλεση» έγινε με εντολή κύκλων στο Παρίσι ή την Ουάσινγκτον είναι ακόμη αδύνατον να εξακριβωθεί. Η διαδικασία πολιτικού εξευτελισμού μέσω ενός σεξουαλικού σκανδάλου έχει όλα τα χαρακτηριστικά δράσης αμερικανικών κέντρων εξουσίας – με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις υποθέσεις του Μπιλ Κλίντον, του αμερικανού γερουσιαστή Έλιο Σπίτζερ (ο οποίος ερευνούσε μεγάλα σκάνδαλα στη Γουόλ Στριτ) και πολύ πιο πρόσφατα του Τζούλιαν Ασάνζ για τη διαρροή απόρρητων αμερικανικών εγγράφων μέσω του Wikileaks. Παρόλ’ αυτά, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νικολά Σαρκοζί είχε πιο προφανή κίνητρα για να επιχειρήσει την εξόντωση του επικρατέστερου πολιτικού του αντιπάλου.
Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία και είναι προφανές ότι οι απόφασεις ελήφθησαν σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Κανένας δικαστής, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, δεν θα τολμούσε να παραβιάσει με τόσο εξώφθαλμο τρόπο βασικά άρθρα του αμερικανικού Συντάγματος εάν δεν γνώριζε με βεβαιότητα ότι θα είχε πολιτική κάλυψη από το Λευκό Οίκο.
Οι πληροφορίες φυσικά ότι ο Ντομινίκ Στρος Καν καθαιρέθηκε από τη θέση του γιατί ήταν υπέρ το δέον «κεϋνσιανός» ή γιατί βοηθούσε πραγματικά χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως η Ελλάδα σε μια κρίσιμη στιγμή, ήταν τόσο αστείες ώστε μόνο Έλληνες δημοσιογράφοι μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών τόλμησαν να τις εκστομίσουν.
Μιλώντας βέβαια για ανυπόστατη, φιλοκυβερνητική δημοσιογραφία που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, δεν μπορεί κανείς να μη σχολιάσει την κατάπτυστη στάση του αμερικανικού Τύπου. Ιδιαίτερα ύποπτη υπήρξε η στάση της αμερικανικής εφημερίδας Νιου Γιορκ Τάιμς που ανέλαβε σχεδόν εργολαβικά τον καθημερινό διασυρμό του γάλλου πολιτικού. Αρθρογράφοι όπως η Μορίν Ντόουντ χαρακτήριζαν τον Ντομινίκ Στρος Καν σαν «τρελαμένο, γεροξεκούτη, σάτιρο». Μόλις η υπόθεση φάνηκε να καταρρέει, η εφημερίδα επιχείρησε να στηρίξει πολιτικά τους δικαστές οι οποίοι είχαν ξεπεράσει κάθε όριο νομιμότητας. Γενικότερα, ο αμερικανικός Τύπος είχε να επιτεθεί με τόση χυδαιότητα εναντίον ενός γάλλου πολίτη από την εποχή που η Αμερική του Τζορτζ Μπους ξεκινούσε την επιχείρηση εισβολής και κατάληψης του Ιράκ.
Ερωτηματικά προκύπτουν και για τη στάση του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε ο Ντομινίκ Στρος Καν. Είναι αδιανόητο ένα τέτοιο ξενοδοχείο να έστελνε σε έναν από τους καλύτερους πελάτες του μια «ερωτική συνοδό» με τόσο βεβαρημένο παρελθόν διακινδυνεύοντας τη φήμη του στα μάτια των άλλων «μπερμπάντηδων» πελατών του. Είτε λοιπόν ο Στρος Καν παρέκαμψε τις «υπηρεσίες δωματίου» είτε συμβαίνει κάτι ακόμη πιο ύποπτο. Το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της γαλλικής αλυσίδας ξενοδοχείων, στην οποία διέμενε ο υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία, συνδέεται φιλικά με τον πρόεδρο Σαρκοζί, είναι λογικό να προκαλεί ορισμένες υποψίες.
Στο σημείο αυτο όμως είναι εμφανής ο κίνδυνος να περάσουμε στο χώρο των θεωριών συνωμοσίας. Το αν και με ποιο τρόπο μεθοδεύτηκε η επίθεση εναντίον του DSK έχει πλέον ελάχιστη σημασία. Όπως επίσης έχει ελάχιστη σημασία και η αλλαγή στην ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όση ενδόμυχη ικανοποίηση και αν μας προκαλεί η ταπείνωση ενός προσώπου που πίστευε ότι μπορεί να καθορίζει τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε πολιτικό επίπεδο δεν μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Η επόμενη καθαίρεση του επικεφαλής του ΔΝΤ αλλά και του ίδιου του οργανισμού θα πρέπει να γίνει από τους λαούς που έχουν πέσει θύματα του μισητού αυτού οργανισμού.
