Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Ένα νέο, ακόμη πιο αιματηρό κεφάλαιο στην πρωτοφανούς αγριότητας επίθεση που διεξάγεται εδώ και ένα χρόνο ανοίγει ο Εφαρμοστικός νόμος του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Δράσης που ψηφίστηκε στις 30 Ιούνη από 155 βουλευτές και επίσης το νέο επικαιροποιημένο Μνημόνιο που δόθηκε στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών την Πέμπτη 7 Ιουλίου. Και τα δύο κείμενα περιγράφουν με σαφήνεια ένα πλήθος μέτρων άγριας λιτότητας που θα επιδεινώσουν ραγδαία το βιοτικό επίπεδο όλης σχεδόν της κοινωνίας και πολύ περισσότερο των μισθωτών οδηγώντας μας στην φτώχεια και την πείνα, θα εξαφανίσουν και το τελευταίο ίχνος δημόσιου αγαθού και, το σημαντικότερο, θα υπαγάγουν την Ελλάδα σε ένα νεο-αποικιοκρατικό καθεστώς οικονομικής υποδούλωσης προς όφελος των δανειστών.
Πρόκειται για ένα καθεστώς περιορισμένης και αμφισβητούμενης κυριαρχίας, όπως το έθεσε και ο πρόεδρος του Γιουρογκρούπ, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, χωρίς προηγούμενο για χώρα μέλος του ΟΟΣΑ, που παραπέμπει στις μέρες του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα πριν σχεδόν έναν αιώνα.Ο Εφαρμοστικός νόμος αναφέρεται σε τέσσερα μέτωπα στα οποία θα επικεντρωθεί η δράση της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα: Ιδιωτικοποιήσεις, φορολογική λεηλασία, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων και ανατροπές στα εργασιακά και τέλος αναθεώρηση επί το δυσμενέστερο της ασφαλιστικής νομοθεσίας.
Το Μνημόνιο που συμπληρώνει και εξειδικεύει τον Εφαρμοστικό (ο οποίος… εξειδικεύει το Μεσοπρόθεσμο) αποτελεί μνημείο νεοφιλελεύθερης χούντας. Ούτε ο Μίλτον Φρίντμαν δεν θα κατασκεύαζε τέτοιο έκτρωμα σαν κι αυτό που έδωσε στη δημοσιότητα ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι στόχοι του, πέντε στον αριθμό, περιγράφονται με σαφήνεια από το τρίτο του κιόλας άρθρο: Περικοπές με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων («εξασφάλιση δημοσιονομικής προσαρμογής»), στήριξη των τραπεζών («εξασφάλιση μεγαλύτερων κεφαλαιακών αποθεμάτων στις τράπεζες»), ιδιωτικοποιήσεις («μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου σε πιο παραγωγικές χρήσεις του ιδιωτικού τομέα»), νεοφιλελεύθερες αλλαγές στη νομοθεσία («εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων») και τέλος, το καλύτερο, «έναρξη της χρηματοδότησης για τη στήριξη της εφαρμογής των πολιτικών του προγράμματος». Τι σημαίνει αυτό; Νέα μέτρα, που θα ανοίξουν το δρόμο για το νέο, δεύτερο δάνειο, μετά τα 110 δισ. ευρώ και τα οποία αυτά μέτρα θα ενσωματωθούν σε ένα ακόμη Μνημόνιο, το οποίο θα δοθεί στη δημοσιότητα τον Σεπτέμβρη. Ο κυβερνητικός μάλιστα εκπρόσωπος, διαβεβαίωσε την Πέμπτη πως για την ψήφιση και αυτού του Μνημονίου από την Βουλή η κυβέρνηση θα ζητήσει 151 ψήφους, όπως ακριβώς έκανε και πέρυσι, με το πρώτο Μνημόνιο.
Περιττό δε να ειπωθεί πως ακόμη κι αν εφαρμοστούν όλα αυτά τα μέτρα του Εφαρμοστικού και του τελευταίου Μνημονίου, το αποτέλεσμα θα είναι βαθύτερη ύφεση και χρεοκοπία. Το μοναδικό που θα αφήσουν πίσω τους θα είναι μια τεράστια μεταφορά ισχύος προς τη μεριά του κεφαλαίου. Αυτό είναι το ζητούμενό τους.
Ο Εφαρμοστικός νόμος που ψηφίσθηκε στις 30 Ιούνη και το νέο Μνημόνιο που δόθηκε στη δημοσιότητα την Πέμπτη σηματοδοτούν ένα νέο γύρο υφαρπαγής των κοινωνικών δικαιωμάτων: Ιδιωτικοποιήσεις, αμφισβήτηση της κυριαρχίας, τσάκισμα μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων και νέοι φόροι. Κι απ’ την άλλη, διαίτερη μέριμνα για τις τράπεζες που θα συνεχίσουν να απομυζούν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Μέχρι τα μέσα Αυγούστου θα πάει στη Βουλή και νέος Εφαρμοστικός νόμος
Τα περισσότερα από τα 50 άρθρα του Εφαρμοστικού νόμου περιγράφουν τους όρους και τις λεπτομέρειες των ιδιωτικοποιήσεων, από τις οποίες η κυβέρνηση ελπίζει να εισπράξει μέχρι το τέλος του 2015 τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ, μειώνοντας έτσι το δημόσιο χρέος. Αναφέρεται δε ρητά στο νόμο, περισσότερες μάλιστα από μία φορές, ότι τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις κατευθύνονται αποκλειστικά και μόνο στη μείωση του δημοσίου χρέους. Όρος που επιτρέπει, κατά τη γνώμη μας, στους δανειστές ευθέως να «βάλουν χέρι» σε τμήματα της ελληνικής περιουσίας, συμψηφίζοντας την αξία των ΔΕΚΟ με τα χρήματα που έχουν να λαβαίνουν από τη συμμετοχή τους για παράδειγμα στο πρώτο δάνειο των 110 δισ. ή στο δεύτερο δάνειο που τώρα συζητιέται, σε περίπτωση χρεοκοπίας. Γι’ αυτό το λόγο έχει συμπεριληφθεί και ο ταπεινωτικός όρος του διορισμού γκαουλάιτερ από την Τρόικα οι οποίοι θα αποφασίζουν για όλα τα κρίσιμα θέματα, λειτουργώντας σα να βρίσκονται σε κατεχόμενη χώρα. Ειδικότερα προβλέπεται πως στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ, όπου θα μεταβιβαστεί κάθε περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού δημοσίου (από ακίνητα και δικαιώματα διαχείρισης μέχρι και κινητές αξίες, δηλαδή το ρευστό που έχουν χρυσοφόρες ΔΕΚΟ, όπως ο ΟΠΑΠ) την εισήγηση για τα ξεπουλήματα κάνει το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων στο οποίο τα 3 από τα 7 μέλη διορίζονται από την Τρόικα. Αυτό το όργανο θα εισηγείται τι να πουληθεί και που, μεταφέροντας στην πραγματικότητα εκτός Ελλάδας τις σχετικές αποφάσεις. Σ’ αυτό το πλαίσιο καθόλου εθιμοτυπική δεν ήταν η συνάντηση το υπουργού Οικονομικών, Βαγγέλη Βενιζέλου, με εκπροσώπους της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο.
Η παρουσία των αξιωματούχων του ΔΝΤ και της ΕΕ έρχεται να βάλει ένα όριο και μάλιστα αυστηρό στις ωφέλειες που θα προκύψουν για τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης από το μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Γιατί, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι από το ξεπούλημα θα ευνοηθεί σημαντικά και ένα τμήμα της εγχώριας αστικής τάξης. Πρόκειται για το πιο παρασιτικό και απατεωνίστικο τμήμα, που τείνει να αποκτήσει ηγεμονικά χαρακτηριστικά, γνήσιοι απόγονοι των μαυραγοριτών και των συνεργατών των Ναζί, οι οποίοι θα εκμεταλλευτούν την μοναδική ευκαιρία για να πάρουν φιλέτα της δημόσιας γης και να εμπλακούν σε δουλειές με σίγουρο κέρδος, έστω και με μειοψηφικά ποσοστά, πουλώντας στους διεθνείς επενδυτές εγχώρια τεχνογνωσία. Είναι η αστική τάξη των πορτοφολάδων και μεσαζόντων, που ξέρει τα κατατόπια του υπουργείου Οικονομικών πολύ καλύτερα από τους περαστικούς υπουργούς. Το κομμάτι αυτό είναι που αποτελεί και την κοινωνική βάση της εγχώριας αστικής τάξης που συναινεί με το ξεπούλημα, αντιμετωπίζοντας την κρίση σαν ευκαιρία για «αρπαχτές», συμφωνώντας με τα νεοαποικιακά αυτά μέτρα.
Οι σκανδαλώδεις όροι για το περίφημο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας, το οποίο φτιάχτηκε κατ’ αντιστοιχία με το ταμείο που ιδρύθηκε στην ανατολική Γερμανία, μετά την επανένωση και με αποκλειστικό στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν σταματούν εδώ. Συνεχίζονται με την εξαίρεσή του από την πληρωμή «κάθε φόρου, τέλους, εισφοράς, αμοιβής ή δικαιώματος υπέρ του Δημοσίου ή οποιουδήποτε τρίτου, συμπεριλαμβανομένου του φόρου εισοδήματος για το κάθε μορφής εισόδημα που προκύπτει από τη δραστηριότητα του Ταμείου, του φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίου, του φόρου έναρξης δραστηριότητας», κ.λπ. Οι φόροι έτσι παραμένουν αποκλειστικό προνόμιο των εργαζομένων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι σκανδαλώδεις όροι, που καθιστούν τους 155 βουλευτές που ψήφισαν τον Εφαρμοστικό υπόλογους για κακουργηματικές πράξεις εφ’ όρου ζωής και θέμα στοιχειώδους αξιοπρέπειας για ένα κυρίαρχο κράτος την ακύρωση όλων των «επενδύσεων» που τυχόν θα γίνουν με βάση αυτό το νόμο, συνεχίζονται με λεόντειες προβλέψεις βάση των οποίων το κόστος παραμένει στο Δημόσιο. «Η δαπάνη της αποζημίωσης για την αναγκαστική απαλλοτρίωση βαρύνει το Δημόσιο» αναφέρεται για παράδειγμα ρητά στο παράγραφο 8 του δεύτερου άρθρου. Οι σκανδαλώδεις όροι συνεχίζονται με την δέσμευση της σιωπής που αναλαμβάνει η διοίκηση του Ταμείου. «Τα μέλη του ΔΣ του Ταμείου υποχρεούνται να τηρούν απόλυτη εχεμύθεια όσον αφορά στα δεδομένα των υπηρεσιών, εργασιών, στατιστικών στοιχείων ή άλλων δεδομένων που αφορούν στη δραστηριότητα του Ταμείου». Ενώ δηλαδή ΕΕ, ΔΝΤ θα έχουν πλήρη γνώμη για την ατζέντα του Ταμείου και θα αποφασίζουν για τα πάντα μέσω των τοποτηρητών τους, που θα συμπεριφέρονται ακόμη και σε υπουργούς σαν να είναι οι σκυλίτσες τους, η ενημέρωση του Τύπου και του ελληνικού λαού θα αποτελεί ποινικό αδίκημα! Οι σκανδαλώδεις όροι φθάνουν στο αποκορύφωμα με την υπερεξουσία του Ταμείου να διασπά και να διαλύει τις εταιρείες προς ιδιωτικοποίηση, απομονώνοντας τα κερδοφόρα τμήματα που θα ιδιωτικοποιούν από τα ζημιογόνα που θα αφήνουν στο Δημόσιο, με τη δυνατότητα του να παρεμβαίνει στην τιμολογιακή τους πολιτική, αυξάνοντας έτσι κάθετα τις χρεώσεις, κ.α. Από τον οδοστρωτήρα της «αξιοποίησης» δεν εξαιρείται ακόμη και η χρήση του αιγιαλού και των παραλίων, τα αρχαιολογικά μνημεία και οι σχετικοί χώροι, τα φυσικά πάρκα κ.α.
Αξίζει να αναφερθεί πως οι μοναδικές ιδιοκτησίες που μένουν εκτός Ταμείου, όταν σε αυτό περνά κάθε περιουσιακό στοιχείο των δήμων για παράδειγμα, είναι της εκκλησίας. Τυχαία υμνεί το Μνημόνιο ο Ιερώνυμος;
Συνολικά πρόκειται για ένα νόμο – τερατούργημα που αναιρεί κυριαρχικά δικαιώματα και κουρελιάζει αυτονόητα κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς προηγούμενο για χώρα του βόρειου ημισφαιρίου. Τα σύγχρονα δε χρηματοοικονομικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται, όπως για παράδειγμα ο θεσμός της επιφάνειας, θα μετατρέψουν σε όνειρα καλοκαιρινής νυκτός τις προβλέψεις για έσοδα ύψους 50 δισ. ευρώ. Ακόμη δηλαδή και να ολοκληρωθεί το πλιάτσικο, έσοδα δεν πρόκειται να εισρεύσουν ούτε το δημόσιο χρέος να μειωθεί. Ειδικότερα ο «θεσμός της επιφάνειας» (όπως ορίζεται «το εμπράγματο δικαίωμα φυσικού ή νομικού προσώπου να κατασκευάζει κτίσμα σε έδαφος δημοσίου κτήματος που δεν του ανήκει και να ασκεί επ’ αυτού τις εξουσίες που παρέχει το δικαίωμα της κυριότητας») χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να παρακαμφθούν οι υψηλές τιμές της γης στην Ελλάδα και να πουληθούν φιλέτα έναντι πινακίου φακής, χωρίς τον άμεσο κίνδυνο να καθίσουν στο σκαμνί όσοι συνηγόρησαν για το ξεπούλημα, το οποίο θα περιγράφεται ως ενοικίαση. Ακόμη κι αν η εκμετάλλευση φθάνει τα 80 ή και τα 100 έτη, παραπάνω δηλαδή από τη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής.
Τεράστιες και κυρίως ανεπανόρθωτες θα είναι οι συνέπειες και στο περιβάλλον σε περίπτωση που υλοποιηθούν οι προβλέψεις του Εφαρμοστικού. Αναφέρεται για παράδειγμα η δυνατότητα αλλαγής του ανώτατου επιτρεπόμενου συντελεστή δόμησης που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι και οκταπλάσιος του συντελεστή που ισχύει για τους… κοινούς θνητούς. Αλλού (παρ. 5, άρθρο 12) αναφέρεται πως «με προεδρικά διατάγματα μπορεί να τροποποιούνται εγκεκριμένα ρυμοτομικά σχέδια και σχέδια πόλεως καθώς και πολεοδομικές μελέτες ή/και να καθορίζονται ειδικές χρήσεις γης… ακόμη και κατά παρέκκλιση από τους ισχύοντες στην περιοχή όρους και περιορισμούς δόμησης καθώς και από τις διατάξεις του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, προκειμένου να αποδοθεί ο βέλτιστος πολεοδομικός – επενδυτικός προορισμός στο προς αξιοποίηση ακίνητο». Πρόκειται για τόσο γενικόλογες διατυπώσεις που μπορούν να χωρέσουν τα πάντα, νομιμοποιώντας έτσι ακόμη και τις πιο μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές.
Ο Εφαρμοστικός πέρα από την περιβαλλοντική υποβάθμιση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (που θα οξύνει το δημοσιονομικό πρόβλημα καθώς θα μειώσει τα σταθερά ετήσια έσοδα του δημοσίου, έναντι αμφιβόλου ύψους εφ’ άπαξ εισπράξεις) φέρνει και φορολογική λεηλασία. Αποτέλεσμα της θα είναι η άμεση μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ειδικότερα προβλέπεται η μετάταξη προϊόντων ευρείας κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή του ΦΠΑ, η δυσμενής για τους φορολογούμενους αναθεώρηση του καθεστώτος των φοροαπαλλαγών μέσω προσκόμισης αποδείξεων, η επιβολή ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης σε εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ, έκτακτες εισφορές, επιβολή τέλους σε όσους ασκούν επιτήδευμα και ελεύθερο επάγγελμα εφ’ όσον τηρούν βιβλία Β’ ή Γ’ κατηγορίας, νέα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων κ.α. Πρόκειται για μέτρα που θα αυξήσουν την φτώχεια, θα βαθύνουν την ύφεση (μετατρέποντας σε ευσεβή πόθο την πρόβλεψη που διατυπώνεται στο Μνημόνιο ότι η οικονομία θα επιστρέψει σε θετική ανάπτυξη στις αρχές του 2012) και θα αποδώσουν, επομένως, πολύ λιγότερα από τα αναμενόμενα.
Στο Μνημόνιο αναφέρεται ότι μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα κατατεθεί στη Βουλή φορολογικό νομοσχέδιο σκούπα που θα αφορά ΦΠΑ και το φόρο εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων. Δηλαδή, το σύνολο της φορολογίας. Δεν είναι επομένως απίθανο η κυβέρνηση να επιδιώξει να επιβάλει αν όχι τον ενιαίο φορολογικό συντελεστή, τουλάχιστον ένα προοίμιό του, με δύο πιθανά συντελεστές, που θα ανοίξει το δρόμο μετά από έξη μήνες για να επιβληθεί ο ενιαίος, ο οποίος αποτελεί την επιτομή της ταξικής φορολογίας καθώς καταργεί κάθε ίχνος προοδευτικότητας στον επιμερισμό των φορολογικών βαρών.
Στην εξαθλίωση οδηγούνται οι συνταξιούχοι
ΝΕΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΘΟΥΝ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ
Νέα δραματική επιδείνωση των όρων ζωής εκατομμυρίων συνταξιούχων θα σημάνουν και οι αλλαγές που δρομολογούνται στο ασφαλιστικό και αναφέρονται στον Εφαρμοστικό. Πρώτα και κύρια περιγράφονται μια σειρά μειώσεις: Στις συντάξεις του ΝΑΤ κατά 6%, με αναδρομική μάλιστα ισχύ από 1-1-2011. Στα εφ’ άπαξ των δημοσίων υπαλλήλων και της ΔΕΗ κατά 10% και 15% αντίστοιχα. Στις συντάξεις επιβάλεται μηνιαία εισφορά, κλπ.
Στο δε Μνημόνιο πέραν των προηγουμένων προβλέπονται ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα: Πρώτο, μείωση των επικουρικών συντάξεων που θα υιοθετηθούν μέχρι τέλος Σεπτέμβρη για να εφαρμοστούν από τον Ιανουάριο του 2012. Δεύτερο, μείωση των επαγγελμάτων που εντάσσονται στα Βαρέα και Ανθυγιεινά επαγγέλματα ώστε ο αριθμός τους να μην υπερβαίνει το 10% του συνόλου των εργαζομένων. Τρίτο, μείωση των δαπανών για συντάξεις αναπηρίας σχεδόν κατά το ήμισυ. Στόχος είναι η δαπάνη να φτάσει από 14,5% που είναι τώρα στο 10% του συνόλου των συνταξιοδοτικών δαπανών. Αντιλαβάνεται επομένως κανείς πως τα σχετικά αιτήματα για συντάξεις αναπηρίας δεν θα εγκρίνονται με βάση την κατάσταση της υγείας κάθε εργαζόμενου αλλά το όριο που θέτει το υπουργείο, δηλαδή ΔΝΤ και ΕΕ. Τέλος είναι και οι δρομολογούμενες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας, για τις οποίες αναλυτικότερο ρεπορτάζ υπάρχει στις σελίδες 16-17.
Η οργή για τα μέτρα περικοπών εις βάρος των εργαζομένων φθάνει στα ύψη αν δούμε στην άλλη πλευρά την κρατική γενναιοδωρία απέναντι στις τράπεζες. “Η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας θα συνεχίσουν να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας”, αναφέρεται κατά λέξη στο Μνημόνιο. Και παρακάτω: “Η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας έχουν δεσμευτεί να διατηρήσουν την επαρκή ρευστότητα του συστήματος”. Η ειδική μέριμνα που λαμβάνεται για τις τράπεζες δεν είναι μόνο λόγω των μέχρι σήμερα γνωστών αδυναμιών τους. Επιβαρυντικά σε αυτή την νοσηρή κατάσταση θα λειτουργήσουν δύο ακόμη παράγοντες: Η αύξηση των επιτοκίων του ευρώ που έχει δρομολογήσει η ΕΚΤ και η επιδείνωση της κατάστασης της οικονομίας, η εμβάθυνση της ύφεσης δηλαδή. Αποτέλεσμα και των δύο αυτών εξελίξεων θα είναι να αυξηθούν σημαντικά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και να επιδεινωθούν οι οικονομικές καταστάσεις των τραπεζών. Κι εδώ ακριβώς είναι που έρχεται ως καλός πατερούλης το κράτος να στηρίξει τους τραπεζίτες παρέχοντάς τους απλόχερα τα φορολογικά έσοδα…
ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ
Έρχονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων
ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Στρατηγικές σημασίας είναι και οι αλλαγές που επέρχονται στα εργασιακά μέσω του Εφαρμοστικού και του Μνημονίου. Κατ’ αρχήν προωθείται ακόμη παραπέρα η ελαστικοποίηση της εργασίας μέσω της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Αναφέρεται συγκεκριμένα στον Εφαρμοστικό ότι «σε επιχειρήσεις που εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα ωρών εβδομαδιαίως επιτρέπεται για μια χρονική περίοδο ο εργαζόμενος να απασχολείται δύο ώρες την ημέρα επιπλέον των οκτώ ωρών, υπό την προϋπόθεση ότι οι επιπλέον των σαράντα (ή του μικρότερου συμβατικού ωραρίου) ώρες εργασίας την εβδομάδα αφαιρούνται από τις ώρες εργασίας μια άλλης χρονικής περιόδου». Με αυτή την «διευθέτηση» η υπερωριακή αμοιβή πάει… περίπατο.
Ο νόμος δεν αποκλείει ωστόσο την εφαρμογή ακόμη πιο απεχθών για τους εργαζόμενους όρων διευθέτησης. Αναφέρεται για παράδειγμα πως «με επιχειρησιακές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας μπορεί να καθορίζεται άλλο σύστημα διευθέτησης χρόνου εργασίας».
Το δεύτερο μέτρο που αποτελεί συντριπτικό πλήγμα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας αφορά την καθιέρωση του Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης, που οδήγησε σε εξέγερση τη γαλλική νεολαία το 2006: «Νέοι, ηλικίας από 18 έως 25 ετών, είναι δυνατόν να συνάπτουν με εργοδότες συμβάσεις εργασίας για την απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας, διάρκειας μέχρι 24 μήνες και με αποδοχές μικρότερες έως 20% από τις προβλεπόμενες» (αρ. 43). Το μέτρο αυτό θα φθηνύνει την εργασία, προς όφελος της εργοδοσίας προκαλώντας κύμα απολύσεων μεγάλων σε ηλικία εργαζομένων που έχουν υψηλότερες αποδοχές. Ή εναλλακτικά, απειλές και εκβιασμούς στην κατεύθυνση όλοι οι μισθοί, και όχι μόνο των 20άρηδων, να οδηγηθούν στο 80% της συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Στο Μνημόνιο οι αλλαγές στα εργασιακά των δημόσιων υπαλλήλων αποτελούν την αιχμή του δόρατος των μέτρων μείωσης του ελλείμματος. Συγκεκριμένα προκρίνεται: Μείωση των απασχολουμένων κατά 150.000 άτομα ή το 20% του προσωπικού μέχρι το 2015. Ξεχωριστή μνεία γίνεται στο θεσμό της εφεδρείας, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Προσέξτε όμως εκλεπτυσμένη διατύπωση που επιλέγεται για την εφεδρεία καθώς δεν “θα υπερβαίνει τους 12 μήνες με 60% του βασικού μισθού… Στο τέλος αυτής της περιόδου των 12 μηνών, η αποχώρηση θα είναι υποχρεωτική”! Το δεύτερο μέτρο που περιγράφει το Μνημόνιο σχετίζεται με την κατάργηση δημόσιων φορέων και οργανσιμών, πέραν των 4.500 φορέων που έχουν ήδη καταργηθεί ή συγχωνευτεί μέσω του Καλλικράτη. Η καμπάνα εδώ μάλιστα χτυπάει και για την δημόσια ραδιοτηλεόραση που θα συρρικνωθεί, κατ’ απαίτηση και προς όφελος προφανώς των εκδοτών. Το τρίτο μέτρο αφορά τη μείωση του συνολικού μισθολογικού κόστους στο δημόσιο, μέσω του νέου μισθολογίου που θα αρχίσει να εφαρμόζεται από τα μέσα Αυγούστου για να ολοκληρωθεί σε τρία χρόνια, οδηγώντας όπως ρητά αναφέρει τους μισθούς στα επίπεδα που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα. “Πετυχαίνοντας ίση αμοιβή για ίση δουλειά” γράφουν μάλιστα τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ στο Μνημόνιο, λες και θέλουν να λοιδορήσουν τα εργατικά αιτήματα, οι απατεώνες του ποινικού δικαίου.
Αναφέρεται μάλιστα πως εντός του Ιουλίου θα ψηφισθεί και νέος νόμος για τα εργασιακά στην κατεύθυνση της ελαστικοποίησης.
Συνολικά Εφαρμοστικός και Μνημόνιο συνθέτουν έναν οδοστρωτήρα που παρασέρνει κάιθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να φύγει άμεσα η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κάτω από εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, καθώς κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται η πιο επικίνδυνη και εχθρική απέναντι στους εργαζόμενους κυβέρνηση.
