Του Γιάννη Ελαφρού
Όσοι περιμένουν ότι το πρωτόγνωρο κίνημα που συγκλόνισε την Ελλάδα και τον κόσμο, το Μάη και τον Ιούνη του 2011, θα «σκουπιστεί» από τον Καμίνη ή από την επέλαση των «τανκς» του Μεσοπρόθεσμου είναι βαθιά γελασμένοι. Ανεξάρτητα από τις καμπές που θα έχει ο ξεσηκωμός, όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα οδηγηθεί σε ακόμα κρισιμότερη αναμέτρηση με τη νέα τυραννία κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια θα είναι η συμβολή της Αριστεράς σε αυτή την ελπιδοφόρα διαδικασία.
Μια Αριστεράς που δεν θα σταθεί κομπλεξικά απέναντι στο λαϊκό ξέσπασμα, με φόβο ή δέος, με γλείψιμο - υποταγή ή με δασκαλίστικη νοοτροπία. Πολύ περισσότερο με λογική πολιτικής καθήλωσης στο κατώτερο επίπεδό του και άρα εύκολου καπελώματός του (από Κουμουνδούρου μεριά) ή καταδίκης του και αναμονής της (προεξοφλημένης) αποτυχίας του, αντί να συμβάλλει για να ξεπεράσει τα όρια του (εκ Περισσού). Μια Αριστερά που συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να πει μία από τα ίδια, δεν μπορεί να βάζει την ίδια κασέτα, όταν ακούγεται το ελπιδοφόρο τραγούδι των πλατειών και των δρόμων, που μπορεί να λέει τα «δικά μας» παλιά τραγούδια και συνθήματα, αλλά με νέο τρόπο και περιεχόμενο. Γιατί κάθε άνοδος του αυθόρμητου (αποτέλεσμα και της δράσης του συνειδητού αλλά και των αντικειμενικών αναγκών) απαιτεί μια νέα εκτίναξη του συνειδητού.
Καταρχάς, η Αριστερά θα έπρεπε να σταθεί ως δύναμη κοινωνικής αναγκαιότητας και όχι μικροκομματικής σκοπιμότητας. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι ένα μίζερο παζάρι για το ποιος και πόσο θα αυξήσει την εκλογική του επιρροή, αλλά μια ρηξικέλευθη αναζήτηση, αφήνοντας πίσω τις εύκολες απαντήσεις, για την πολιτική εκείνη γραμμή που μπορεί να είναι νικηφόρα για τους εργαζόμενους στη σημερινή συγκυρία.
Υπό αυτό το πρίσμα, η Αριστερά θα έπρεπε σήμερα, άμεσα, μαζί με τους δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους που συμμετέχουν στο κίνημα, να θέσει το στόχο μιας μεγάλης πανεργατικής και παλλαϊκής εξέγερσης για την ανατροπή της άθλιας ταξικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο, πριν αποσυρθεί από το ίδιο το σύστημα υπέρ μιας διάδοχης κατάστασης, που θα συνεχίσει την ίδια κανιβαλική πολιτική. Βεβαίως ανατροπή της κυβέρνησης δεν σημαίνει ανατροπή συνολικά της επίθεσης, του αστικού συνασπισμού εξουσίας ή πολύ περισσότερο του καπιταλιστικού συστήματος της κρίσης, που γεννά τα αλλεπάλληλα εξοντωτικά «πακέτα» κατά της εργασίας. Θα αποτελέσει όμως μια πρώτη νίκη στον παρατεταμένο αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή, στριμώχνοντας τις εφεδρείες του συστήματος, ειδικά εάν πραγματοποιηθεί σε συνθήκες μαζικής εξέγερσης του λαού, παροξυσμού των αγώνων και με τη διαμόρφωση νέων αυτοτελών οργάνων επιβολής της θέλησης των εργαζομένων, της νεολαίας και των λαϊκών μαζών.
Αντί λοιπόν ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ζητούν διαρκώς εκλογές, όταν είναι γνωστό ότι οι κάλπες (από το Μάη του ’68 μέχρι τη δική μας μεταπολίτευση) αποτελούν «νεκροθάφτη» των κοινωνικών τάσεων ανατροπής, αντί να έχουν στο μυαλό τους πώς θα αυξήσουν τα κουκιά και την κοινοβουλευτική τους ομάδα σε μια Βουλή των μεγάλων συμφερόντων, θα έπρεπε να συμβάλλουν αποφασιστικά –μαζί με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος– στη συγκρότηση ανεξάρτητων οργάνων του μαζικού αγώνα, με λαϊκές συνελεύσεις σε πόλεις και γειτονιές, με συνελεύσεις σε πρωτοβάθμια σωματεία και σε χώρους δουλειάς, με μια άνθιση της πραγματικής δημοκρατίας των αγωνιζομένων, που θα μπορούσε να συγκλίνει στη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής (κι όχι παραπληρωματικής) προς την επίσημη, «Βουλής των κάτω», που θα στηρίζεται σε ένα ταξικά ανασυγκροτημένο νέο εργατικό κίνημα. Αναγνωρίζοντας ως υποκείμενο της ανατροπής ακριβώς το μαχόμενο λαό και τα δικά του όργανα.
Το πραγματικό ζητούμενο από την Αριστερά δεν είναι να υποκαταστήσει το λαϊκό αγώνα, αλλά να πάρει και να δώσει σε αυτόν. Δεν προκαλεί άραγε έκπληξη για παράδειγμα ότι ενώ η επίσημη Αριστερά (και όχι μόνο) συζητούσε μήνες ολόκληρους για το ζήτημα του δημόσιου χρέους (αναδιαπραγμάτευση εντός της ΕΕ πρότεινε ο ΣΥΝ, άρνησή του από τη λαϊκή εξουσία κατέληξε ο Περισσός, αφού για μήνες …αρνιόταν το θέμα) ήρθαν οι πλατείες να μιλήσουν για παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους; Θα γίνει άραγε το ίδιο και με το ζήτημα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλα δείχνουν ότι είναι ο Γόρδιος Δεσμός με την πολιτική σύνθλιψης των δικαιωμάτων; Είναι μήπως άκαιρο να τίθεται το θέμα, όταν όλος ο κόσμος το συζητά; Ή ήρθε η ώρα η Αριστερά να στηρίξει αποφασιστικά μια πολιτική ρήξης και εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, προς όφελος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων και μιας άλλης αντικαπιταλιστικής διεθνιστικής πορείας;
Η Αριστερά θα έπρεπε να στηρίξει, με την κοινή της δράση, με μια ενωτική μετωπική αντίληψη, μέσα στο μαζικό κίνημα, μια ανάλογη πολιτική λογική. Μπορεί ακόμα να το κάνει! Ταυτόχρονα όμως, η ανάγκη για μια άλλη Αριστερά, που θα έχει στον πυρήνα της μια αντικαπιταλιστική ανατρεπτική λογική και στόχο την επαναστατική υπέρβαση του συστήματος προς το σοσιαλισμό - κομμουνισμό της εποχής μας, αναδεικνύεται και μέσα από τις τολμηρές αναζητήσεις στις πλατείες, αλλά και μέσα από το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο των απαντήσεων στις προκλήσεις της κρίσης. Ένας αριστερός αντικαπιταλιστικός πόλος - μέτωπο (του οποίου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί ένα θετικό βήμα) με συμβολή στην πανεργατική παλλαϊκή εξέγερση για την ανατροπή της επίθεσης, είναι πολύ πιο χρήσιμος στο κίνημα από την αναπαλαίωση «λαϊκών μετώπων» ή τον περιορισμό του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού περιεχομένου απλά σε μια κατεύθυνση…
Σε κάθε περίπτωση, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν μπορεί να γίνει με τα παλιά υλικά, ούτε μεσοτοιχία με παράγοντες του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιούνται αντιμνημονιακά. Η μεγάλη συνάντηση με την εργατική και λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ (και της ΝΔ) δεν έγινε στο ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου, αλλά στις πλατείες και στους δρόμους, με ρήξη με το αστικό πολιτικό κατεστημένο, κάτω από το «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, ανατρέπουμε!».
