Του Τάσου Πανταζόπουλου
Απέναντι σε αυτή την αδυσώπητη επίθεση της κυβέρνησης που προσπαθεί να φέρει το πανεπιστήμιο στα μέτρα της εποχής ΕΕ-ΔΝΤ, δεν μπορεί να μείνει κανείς άπραγος. Είναι χρέος του φοιτητικού, του πανεκπαιδευτικού αλλά και του εργατικού - λαϊκού κινήματος συνολικότερα να αντιπαλέψουν το νόμο Διαμαντοπούλου, στο πλαίσιο του αντικυβερνητικού αγώνα που εδώ και εβδομάδες έχει δείξει τα δόντια του στις πλατείες και τις απεργίες.
Αυτή τη φορά, ο οδοστρωτήρας του κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλος, που μόνο μια μαζική, πλατιά αντίσταση όλων των κοινωνικών στρωμάτων μπορεί να τον στείλει στον κάλαθο των αχρήστων. Αυτό για δύο διαφορετικούς λόγους: Πρώτον, η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι θα κάνει τα πάντα για να περάσει οποιοδήποτε νομοθετικό πλαίσιο χρειάζεται για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του Mνημονίου, ακόμα και χωρίς συμμαχίες, ακόμα κι αν χρειαστεί τη χειρότερη καταστολή για να αντιμετωπίσει τους αγωνιζόμενους κλάδους. Δεύτερον, διότι η προκείμενη επίθεση αφορά ολόκληρη την κοινωνία: Tους φοιτητές, που βλέπουν τις σχολές τους να κλείνουν, να τους διαγράφουν, να μην τους δίνουν παροχές, να τους προσφέρουν μόρφωση φαστ φουντ για να είναι χρήσιμη στην εποχή της παρτ τάιμ ανεργίας, να τους βλέπουν σαν είλωτες κι όχι εκπαιδευόμενους. Τους καθηγητές, που (με την εξαίρεση μιας ελίτ) υποβιβάζονται, γίνονται μηχανήματα του υπουργείου και των επιχειρήσεων και επιβιώνουν με ισχνές απολαβές μόνο εάν εφαρμόζουν τα παραπάνω σε σχέση με τους φοιτητές. Τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων που απολύονται και βρίσκουν δουλειά μόνο μέσω εργολάβων. Τις οικογένειες των φοιτητών που έχουν την ελπίδα να σπουδάσουν τα παιδιά τους μόνο εάν έχουν την οικονομική άνεση να τους πληρώνουν δίδακτρα, βιβλία, διαμονή, σίτιση κι αυτό αν είναι ανάμεσα στους τυχερούς που θα αποφοιτήσουν.
Τελικά, το νομοσχέδιο επιτίθεται στην κοινωνία συνολικά, που βλέπει τα πανεπιστήμια από ακαδημαϊκά κέντρα εκπαίδευσης και ικανοποίησης αναγκών της (με τις όποιες ανεπάρκειες κι αντιφάσεις, στον καιρό της παραγωγικότητας και της επιχειρηματικοποίησης) να μετατρέπονται με τη βούλα σε Ανώνυμες Εταιρείες, που έχουν σκοπό το κέρδος για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι αρχικά και να λειτουργούν ως θησαυροφυλάκια για το κεφάλαιο στη συνέχεια, χάνοντας κάθε έννοια μόρφωσης και πραγματικής έρευνας για την κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω στρώματα λοιπόν πρέπει να τεθούν στην προμετωπίδα του αγώνα που επίκειται ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και συνολικότερα στις αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και την κοινωνία που φέρνει με καταιγιστικούς ρυθμούς η κυβέρνηση ακόμα και μέσα στον Αύγουστο για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ-ΔΝΤ. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να λειτουργήσει καταλυτικά με μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις, όπως το 1990-91, το 1998 και στους ηρωικούς αγώνες του 2006-07, μαχητικά κι ανυποχώρητα, με τα μάτια στραμμένα σε όλη την κοινωνία, που αντίστροφα το παρακολουθεί για να πάρει θάρρος κι έμπνευση ξεσηκωμού.
Οι πανεπιστημιακοί, όπως το 2006-07 ήταν αρωγοί κι όχι σαμποτέρ των φοιτητών, να προχωρήσουν σε λοκ άουτ των σχολών και να ανοίξουν το θέμα της απελευθερωτικής παιδείας που δεν γίνεται να υπάρχει στο πανεπιστήμιο του Mνημονίου που θέλουν να περάσουν μέσα σ’ ένα θερινό τμήμα της Bουλής. Μαζί με τους εργαζόμενους (μόνιμους και συμβασιούχους, Έλληνες και μετανάστες) και τους δασκάλους - καθηγητές να οδηγηθούν σε απεργίες διαρκείας (δίδαγμα η ηρωική απεργία των δασκάλων το 2006), στο πλαίσιο του μαχητικού εργατικού κινήματος και της ταξικής πτέρυγάς του, που μέσα από τις πρόσφατες απεργίες διαχωρίζεται από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Τελικά, να χρησιμοποιηθεί η εμπειρία του Συντάγματος και των πλατειών, για τη δημιουργία κέντρων αγώνα όπου θα συμμετέχει κάθε εργαζόμενος και νέος, συμμέτοχος ή όχι της τριτοβάθμιας παιδείας, αφού πλέον είναι καταφανές ότι κάθε νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι συμπληρωματικό του καταστροφικού Mνημονίου - μεσοπρόθεσμου προγράμματος, άρα η αντίσταση σε αυτό σημαίνει συνέχιση του αγώνα διαρκείας. Ενός αγώνα, που έχει επανακατακτήσει τους δημόσιους χώρους και τους έχει μετατρέψει σε λαϊκά ορμητήρια, που δεν δέχονται την καταστροφή της ζωής μας μέσα από μερικές ψηφοφορίες στη Bουλή.
Εν ολίγοις, αν η κυβέρνηση γίνει ακόμα πιο επικίνδυνη καθώς καταρρέει, χρειάζεται η απάντηση της Αριστεράς, του πανεκπαιδευτικού κινήματος και της κοινωνίας να είναι ακόμα πιο επιθετική. Θα μπούμε μπροστά στις πύλες των πανεπιστημίων πριν μπουν σε αυτά τα τανκς του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των επιχειρήσεων.
Απαιτείται άμεσα κοινό μέτωπο με φοιτητές, πανεπιστημιακούς και εργαζόμενους, μέσα από τους συλλογικούς τους φορείς για να μπλοκάρουν οποιαδήποτε διαδικασία κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου μέσα στον Ιούλη ή τον Αύγουστο.
Από Σεπτέμβρη, θα βρουν τις σχολές κατειλημμένες, σε απεργίες και στο δρόμο, μαζί με τα ποτάμια που εβδομάδες τώρα γεμίζουν τις πλατείες.
Η επίθεση στην εκπαίδευση γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων και των παιδιών τους. Ολόκληρη η κοινωνία να βρεθεί στο πλάι του πανεκπαιδευτικού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης σε εκπαίδευση - εργασία - δημοκρατία.
