Τρεις εβδομάδες πριν τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν την ιδιαίτερα μεγάλη σημασία της αναμέτρησης αυτής, της πρώτης συνολικής εκλογικής και άμεσα πολιτικής αναμέτρησης μετά το μνημόνιο. Aκόμα και ο Γ. Παπανδρέου, αντικρίζοντας το φάσμα μιας οδυνηρής ήττας για την κυβέρνηση, προσπαθεί να πολιτικοποιήσει από την πλευρά των κυρίαρχων και των πιστωτών τη μάχη, απειλώντας ότι εάν καταψηφισθεί το μνημόνιο, θα στείλουμε κακό μήνυμα στις αγορές...
Mόνο ο Φ. Kουβέλης κάνει πως δεν καταλαβαίνει, λέγοντας προχθές στη Θεσσαλονίκη ότι το πολιτικό μήνυμα των εκλογών είναι η ενίσχυση της... περιφερειακής αυτοδιοίκησης. Eιδικά ο κόσμος της Aριστεράς και του αγώνα συνειδητοποιεί ότι βρισκόμαστε σε έκτακτη κατάσταση, σε συναγερμό κοινωνικού πολέμου. Πώς απαντάμε σε αυτό; Δεν είναι μία η απάντηση. Και δεν θα μπορούσε να είναι, γιατί και η Aριστερά δεν είναι μία. Δεν είναι μόνο ο πολλαπλός κατακερματισμός της, αποτέλεσμα της κρίσης της και της έλλειψης επαναστατικής στρατηγικής και αριστερής πολιτικής. Eίναι ότι πάντα υπάρχει στο εσωτερικό της, από τη μια το ρεύμα της ρήξης και από την άλλη αυτό της ενσωμάτωσης.
Σήμερα όμως, στη μεγάλη –ιστορικών διαστάσεων– αναμέτρηση με το σύστημα, όπου ο καπιταλισμός ανέδειξε όλα τα αποκρουστικά, αντικοινωνικά του χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα απειλεί να καταπιεί τις κοινωνικές αντιστάσεις, απαιτούνται βαθιές, ριζικές, στρατηγικού χαρακτήρα απαντήσεις, από μια Aριστερά με λογική μετώπου. Όχι αναπαραγωγή του παλιού, έστω και στην πιο αγωνιστική του εκδοχή, ούτε απλή συνένωση των όποιων κομματιών του. H «καραμέλα για την ενότητα της Αριστεράς έχει προ πολλού λιώσει», λέει η Mάρω Δούκα (Kυριακάτικη Eλευθεροτυπία).
Tο NAP και η ANTAPΣYA παλεύοντας για την αντικαπιταλιστική, επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Aριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας, έχουν διαμορφώσει μια πρόταση αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης και ρήξης, πάνω στο οποίο πρέπει να δράσει από κοινού η Aριστερά μέσα στο μαζικό κίνημα, κατοχυρώνοντας τον αυτοτελή πολιτικό του ρόλο. Aυτή την πολιτική πρόταση μαζί με την ανάγκη για μια άλλη Aριστερά, για ένα άλλο νικηφόρο κίνημα, εξυπηρετούν με την παρέμβασή τους και στις εκλογές.
Aπό ορισμένες πλευρές αντιμετωπίστηκε αυτή η πολιτική λογική ως «σεχταρισμός» ή άγχος «καταγραφής». Bεβαίως το τελευταίο που θα ενέπνεε το δυναμικό της ANTAPΣYA είναι η εκλογική καταγραφή... Eπανέρχεται όμως αυτή η υποτίμηση του προγράμματος, του αναγκαίου περιεχομένου (όχι για το φύλο των... κομμουνιστικών αγγέλων, αλλά για την ανατροπή της επίθεσης), που τελικά οδηγεί σε διασπαστικές ενότητες τύπου ΣYPIZA.
H ενίσχυση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς στις επερχόμενες εκλογές δεν μπορεί βεβαίως να απαντήσει στο όλο πρόβλημα της Aριστεράς. Θα αποτελέσει όμως ένα σαφέστατο μήνυμα για μια αλλαγή πορείας, για μια αντικαπιταλιστική ανατρεπτική στροφή, για μια άλλη «σκληροτράχηλη» Aριστερά που θα μπορεί να παλέψει και να νικήσει σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Γιατί «το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» (τίτλος του νέου βιβλίου της Mάρως Δούκα).
Η εκλογική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς δημιούργησε ερωτήματα, καλοπροαίρετα και κακοπροαίρετα. «Μα καλά, ακόμα ένα ψηφοδέλτιο της Αριστεράς;», ρωτούν εργαζόμενοι, που νιώθουν έντονα την ανάγκη μιας ισχυρής, ενωμένης και ανατρεπτικής Αριστεράς, αντίπαλο δέος στην επίθεση του κεφαλαίου. «Άλλη μία Αριστερά;», ρωτούν και στελέχη της «εντός των τειχών» Αριστεράς, θέλοντας να αποκλείσουν από τη συζήτηση το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την αντικαπιταλιστική δυνατότητα, κι αυτό μάλιστα στο όνομα της… ενότητας!
Κι όμως η πολιτική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων της μη ενσωματωμένης Αριστεράς δεν εκφράζει την τάση για άλλη μία, αλλά τη συμβολή σε μια άλλη Αριστερά, που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να νικήσουν στην αναμέτρηση με το σύστημα. Tα ψηφοδέλτια και η πολιτική πρόταση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχουν ένα θετικό, γόνιμο για την αντεπίθεση του κινήματος και γι’ αυτό ανατρεπτικό φορτίο, που διαφέρει από τις παρεμβάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ (βεβαίως και της Δημοκρατικής Αριστεράς).
Τα ψηφοδέλτια μάχης και ανατροπής:
1. Αποτελούν την πιο αποφασιστική καταδίκη του μνημονίου και του «Καλλικράτη», γιατί αυτή γίνεται από αντικαπιταλιστικές θέσεις. Αλλά δεν μένουν μόνο σ’ αυτό (κι εδώ είναι μια ουσιαστική διαφορά από άλλους «αντιμνημονιακούς» συνδυασμούς), έχουν κεντρικό πολιτικό στόχο τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και του αστικού συνασπισμού εξουσίας, για την ήττα της αντεργατικής και της αντιδραστικής πολιτικής, με ή χωρίς μνημόνιο. Παλεύουν για το σάρωμα του αντιλαϊκού Μεσαίωνα κεφαλαίου και τραπεζών και της «χούντας» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Δεν αντιτίθενται στην αγριότητα του Mνημονίου για να επανέλθουμε στο… προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, όπως ζητά ο Α. Μητρόπουλος, για να επανέλθουμε στην «κανονικότητα» της εκμετάλλευσης και της «ανάπτυξης» των προηγούμενων χρόνων, που μας οδήγησαν εδώ.
2. Είναι η πλέον ξεκάθαρη ψήφος «μαυρίσματος» συνολικά του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος και των πυλώνων της εκμετάλλευσης. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά βρέθηκε, με όλες της τις αδυναμίες, διαρκώς απέναντι στην αντεργατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στη διαφθορά της εξουσίας, στους επαγγελματίες της αστικής πολιτικής που διακρίνονται για τον κυνισμό τους και τη δουλεία τους στα μεγάλα συμφέροντα, στην άθλια διαχείριση των δήμων, στον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, στην κυριαρχία της τηλεδημοκρατίας των μεγιστάνων και της Μίζενς, στην υποταγή και στην ενσωμάτωση και της Αριστεράς στους διαδρόμους του κυρίαρχου πολιτικού παιχνιδιού.
3. Παλεύουν για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών και την ήττα κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρα), προβάλλοντας ξεκάθαρα τις πολιτικές προϋποθέσεις για την επιβολή των λαϊκών διεκδικήσεων. Είναι ενάντια σε κάθε λογική κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς διαχείρισης της επίθεσης, ενάντια στην ΠΑΣΟΚοποίηση της Αριστεράς, στην υποταγή της στην αστικά μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία. Δεν διεκδικούν την επαναφορά στο «καλό ΠΑΣΟΚ» των προηγούμενων μηνών, ούτε των προηγούμενων δεκαετιών, όπως κάνουν οι συνδυασμοί που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
4. Τολμούν, την ώρα της άγριας αστικής επίθεσης, όχι μόνο να υψώνουν τα απαραίτητα «όχι» στη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά να διεκδικούν βασικά εργατικά αιτήματα: αύξηση των μισθών και των συντάξεων (τουλάχιστον στα 1.400 ευρώ), απαγόρευση των απολύσεων, μείωση των ωρών εργασίας (7ωρο - 35ωρο άμεσα, στην προοπτική του 30ωρου) με αύξηση μισθών και σταθερή εργασία, κατάργηση της ελαστικής εργασίας και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, δωρεάν - δημόσια και ποιοτική κάλυψη των αναγκών για παιδεία - υγεία - κοινωνική ασφάλιση - πολιτισμό, αξιοπρεπής διαβίωση για τους ανέργους, μείωση της φορολογίας για τους εργαζόμενους και τα φτωχά στρώματα αυτοαπασχολούμενων, ελεύθεροι χώροι - πράσινο και προστασία του περιβάλλοντος, με αντίσταση στα σχέδια φαστ - τρακ κερδοσκοπικής λεηλασίας και «βάζοντας χέρι» στη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Πρόκειται για αιτήματα που αμφισβητούν τους νόμους της αγοράς και της εκμετάλλευσης “για παράδειγμα η απαγόρευση των απολύσεων, το διευθυντικό δικαίωμα του ιδιοκτήτη και η αγοραπωλησία της εργατικής δύναμης ή οι αυξήσεις μισθών/μείωση ωρών εργασίας τη σχέση μισθών - κερδών), αλλά ταυτόχρονα είναι επιτακτικά αναγκαία για την επιβίωση της εργατικής τάξης. Φαίνεται έτσι η αξία ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος της Αριστεράς και όχι απλώς κάποιων αδύναμων μεταρρυθμίσεων παζαρέματος των όρων χειροτέρευσης της ζωής.
5. Πήραν έγκαιρα ξεκάθαρη θέση απέναντι στο χρέος. Χωρίς στάση πληρωμών εδώ και τώρα, άρνηση και διαγραφή του χιλιοπληρωμένου, ιμπεριαλιστικού και ταξικού δημόσιου χρέους δεν μπορεί να υπάρχει υπεράσπιση της θέσης των εργαζομένων. Τα χρήματα πρέπει να πάνε στο λαό και όχι στους διεθνείς και έλληνες τραπεζίτες - σύγχρονους τοκογλύφους. Απεναντίας ο ΣΥΝ δεν υιοθετεί το αίτημα για στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους για να μη χαλάσει την πειθαρχία της ευρωζώνης, το ΚΚΕ (ύστερα από μήνες πολεμικής σ’ αυτό το αντικαπιταλιστικό εργατικό αίτημα) αναφέρει δειλά ότι δεν αναγνωρίζει το χρέος, ενώ το ψηφοδέλτιο A. Αλαβάνου μιλά για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, υπό τη σκέψη βέβαια της παραμονής στην ΟΝΕ και στην ΕΕ.
6. Καλούν σε απειθαρχία στις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών, σε αγώνα για την έξοδο από το «ζουρλομανδύα» της ΟΝΕ και του ευρώ, για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. Τώρα είναι πια καθαρό: Η ΕΕ δεν είναι το κοινό σπίτι των ευρωπαϊκών λαών, αλλά ένα σφαγείο των πολυεθνικών, ένας διακρατικός συνασπισμός του κεφαλαίου για την επιβολή των πιο στυγνών αντεργατικών επιλογών. Μαζί με το ΔΝΤ, η ΕΕ επέβαλε το μνημόνιο και υπόσχεται μια διαρκή πολιτική μνημονίου, καθώς μεταλλάσσεται σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Δεν μπορεί σήμερα να υπάρχει πολιτική υπέρ των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους (όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά και σε αυτό των ελευθεριών, της εκπαίδευσης, της υγείας κ.λπ.) χωρίς ρήξη με την ΕΕ και έξοδο από την ολοκλήρωση. Έχει μεγάλη σημασία η ψήφος υπέρ μιας τέτοιας ξεκάθαρης θέσης, την ώρα που ο ΣΥΝ πάσχει από ευρωλάγνο δογματισμό και βγαίνει ακόμα πιο μαχητικά υπέρ του ευρώ και της ΕΕ, ο Α. Αλαβάνος μιλά για επαναδιαπραγμάτευση της θέσης μας μέσα στο ευρώ (ούτε καν τίθεται θέμα εξόδου από την ΕΕ), ενώ το ΚΚΕ έχει υποβαθμίσει το ζήτημα στο πλαίσιο γενικά της «λαϊκής εξουσίας».
7. Προβάλλουν ένα συνολικό ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, βασικά στοιχεία του οποίου αποτελούν οι παραπάνω εργατικές διεκδικήσεις, η διαγραφή του χρέους και η ρήξη με ΟΝΕ - ΕΕ. Τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τονίζουν ότι «λεφτά υπάρχουν» και παλεύουν: για την κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινωνικών υποδομών και στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και λειτουργία υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο για το δημόσιο συμφέρον, μεγάλη φορολογία στο κεφάλαιο και στα επιχειρηματικά κέρδη, δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας κ.λπ. Δεν αναζητούν τρόπους να μοιράσουμε τη φτώχεια μας, διεκδικούν να μοιράσουμε τον πλούτο που δημιουργούν οι εργαζόμενοι και έχει αρπάξει το κεφάλαιο.
8. Απαντούν στο ερώτημα «ποιος θα τα κάνει αυτά;» δίνοντας τον πρώτο ρόλο στο μαζικό κίνημα, στα ίδια τα εκατομμύρια των εργαζομένων με τη συμμετοχή τους. Όχι βέβαια με αυτό το κίνημα που έχουμε σήμερα, ούτε με το συνδικαλισμό της υποταγής και της συναλλαγής των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Την ώρα που η ρεφορμιστική Αριστερά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζεσταίνει τις καρέκλες δίπλα στους κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ ή αρνείται την αγωνιστική ταξική ενότητα στη βάση για να ανατραπεί η επίθεση (ΠAME), η αντικαπιταλιστική Αριστερά συμβάλλει στο Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, στην αναζωογόνηση της πάλης στη βάση, εκεί όπου υπάρχει η πραγματική ελπίδα. Το υποκείμενο της ανατροπής είναι ένα ταξικά ανασυγκροτημένο πολιτικό μαζικό κίνημα εργαζομένων και νεολαίας, η ανατρεπτική δημοκρατική πάλη των μαζών στους δρόμους του αγώνα και όχι η διαπάλη μέσα στους διαδρόμους των θεσμών (ΣΥΝ), το κόμμα και τα μετωπικά εξαπτέρυγά του (ΚΚΕ) ή ο… περιφερειάρχης, που θα αξιοποιήσει μάλιστα τον «Καλλικράτη» (Α. Αλαβάνος)! Tο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης δεν είναι συμβουλές προς την κυβέρνηση, ούτε μπορεί να υλοποιηθεί ως κυβερνητικό πρόγραμμα εντός του καπιταλισμού. Πλευρές του μπορεί να επιβάλονται μόνο από ένα πανίσχυρο μαζικό κίνημα, ενώ συνδέεται με την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Ψηφοδέλτια ανατροπής, ελπίδας και προοπτικής
Τα ψηφοδέλτια και οι παρεμβάσεις της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς, που κατεβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, πέρα από όσα αναφέραμε παραπάνω:
9. Έχουν ξεκάθαρη θέση για το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, ξεπερνώντας τις αυταπάτες της παλιάς ηττημένης Αριστεράς, που αναπαράγονται με νέο τρόπο σήμερα για δήθεν θεσμούς λαϊκής συμμετοχής και εκφράζουν λογικές διαχείρισης του συστήματος. Σε διαρκώς πιο ανεβασμένο επίπεδο και ειδικά με την αντιδραστική μεταρρύθμιση του «Καλλικράτη», οι δήμοι και οι περιφέρειες ολοκληρώνονται σε τοπικό κράτος, ενταγμένοι μέσα στο συνολικό αστικό κράτος, για να υλοποιήσουν την κυρίαρχη πολιτική. Καθήκον της Αριστεράς δεν είναι να διοικήσει ή να αλλάξει από τα μέσα - από τα πάνω τους δήμους και τις περιφέρειες, ούτε κυρίως να αλλάξει το συσχετισμό με μερικές έδρες. Το καθήκον της είναι να συμβάλει σε ένα ανταγωνιστικό προς την εξουσία (τοπική και κεντρική) και αυθεντικό μαζικό κίνημα στις γειτονιές, συγκροτημένο με λαϊκές συνελεύσεις και εκλεγμένες - ανακλητές επιτροπές, σε νέα όργανα πάλης για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων. Η συμμετοχή των αριστερών αντικαπιταλιστικών ψηφοδελτίων έρχεται να συμβάλει και σ’ αυτή την αναγκαιότητα. Η κατάληψη εδρών στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, που είναι πλέον δυνατή με το νέο εκλογικό νόμο (δίνοντας νέο πλήγμα σε λογικές «χαμένης ψήφου»), αυτή την προοπτική θα υπηρετεί.
10. Συμβάλλουν στην ταξική αγωνιστική ενότητα μέσα στο μαζικό κίνημα, στην κατάκτηση μιας ενωτικής λογικής στην Αριστερά και στο κίνημα (μακριά από τον καταστροφικό ενδοαριστερό εμφύλιο χωρίς αρχές), χωρίς όμως υποτίμηση του αναγκαίου περιεχομένου και προγράμματος πάλης. Γι’ αυτό καλούν στην επιτακτικά αναγκαία, ιδιαίτερα σήμερα, ανατρεπτική κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, πρώτα και κύρια μέσα στο ίδιο το μαζικό κίνημα. Πέρα από μεγάλα λόγια έχουν ήδη δείγματα γραφής με τη συμβολή τους στην Πρωτοβουλία Σωματείων για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, στους συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων σε πολλές πόλεις, στην Πρωτοβουλία Οικονομολόγων για παύση πληρωμών - έξοδο από το ευρώ, στο φοιτητικό κίνημα κ.λπ. Δεν χρησιμοποιούν την ενότητα για να καπελώσουν - φιμώσουν τις άλλες απόψεις, ούτε για να ευνουχίσουν το ανατρεπτικό περιεχόμενο, ούτε για να πολυδιασπασθούν τελικά (όπως συμβαίνει στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ). Δεν δέχονται την ιδιαίτερα αρνητική στάση του ΚΚΕ, που υψώνει ένα κόμμα - φρούριο, απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα ρεύματα της Αριστεράς, αρνούμενο το καθήκον ενός μετώπου ανατροπής της επίθεσης.
11. Tοποθετούνται συνολικά ενάντια στον καπιταλισμό, το βάρβαρο κι εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα, που έχει στο DNA τους τις κρίσεις κι όπως στην τρέχουσα ιστορικής σημασίας κρίση του 21ου αιώνα, τρέφεται σαν το ζόμπι από το αίμα των ζωντανών. Δεν διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και καλούν για τη συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης σήμερα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική ανατροπή του συστήματος και μάλιστα με τον επαναστατικό δρόμο, για την εργατική εξουσία - δημοκρατία, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική της εποχής μας. Δεν έχουν αυταπάτες για ένα «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», δεν ελπίζουν σε μια άλλη διαχείριση με αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, ούτε για μια ακαθόριστη «λαϊκή εξουσία» χωρίς επανάσταση.
12. Συμβάλλουν στην πράξη στο μεγάλο καθήκον μιας άλλης Aριστεράς, πρώτα και κύρια με την προώθηση του ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Aριστεράς. Κι έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι φέτος κατεβαίνουν συνδυασμοί αντικαπιταλιστικής ανατροπής στη συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών της χώρας, διαμορφώνοντας πανελλαδικό πολιτικό ρεύμα. Σ’ αυτές τις εκλογές, όλο το δυναμικό που εμπνεύστηκε από την Aριστερά που αγωνίζεται και δρα εξωκοινοβουλευτικά μπορεί και πρέπει να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της εκτός των τειχών Aριστεράς.
13. Συγκρότησαν τα ψηφοδέλτιά τους με ανθρώπους του καθημερινού μόχθου και του αγώνα για την απελευθέρωση της εργασίας και όχι με επαγγελματίες πολιτικούς. Aγωνιστές της Aριστεράς από όλες τις γενιές του κινήματος και από πολλά ρεύματα, με ιδιαίτερη συμμετοχή από την ANTAPΣYA, την Kομμουνιστική Oργάνωση Aνασύνταξη, ανένταχτους αριστερούς, που δεν αντάλλαξαν τον αγώνα τους με το «πρυτανείο» του συστήματος. Iδιαίτερα έντονη είναι η παρουσία αγωνιστών του εργατικού κινήματος και ξεχωριστή της νεολαίας. Άνθρωποι της μαχόμενης διανόησης, μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι και μετανάστες, γυναίκες που ανοίγουν «με το σπαθί τους» το δρόμο για την ολόπλευρη απελευθέρωση. Eίναι αυτός ο κόσμος, που με το αγωνιστικό του ήθος και την ταξική του αξιοπρέπεια, έχει κατακτήσει μεγάλη εκτίμηση μέσα στους τόπους δουλειάς.
14. Διαλέγουν το δρόμο της ελπίδας και της αισιοδοξίας εκείνου που αγωνίζεται, εκείνου που σκέφτεται με το ρεαλισμό της ανατροπής. Aπέναντι σε μια Aριστερά που έχει μάθει να κινείται με τη λογική του μικρότερου κακού και της τέχνης του εφικτού (που τα έκανε όλα ανέφικτα), που δεν εμπιστεύεται την εργατική τάξη και δεν πιστεύει στη δυνατότητα νίκης των αγώνων και τα παραπέμπει όλα στην κομματική ενίσχυση και στη «λαϊκή εξουσία» (KKE) ή που δεν πιστεύει ότι υπάρχει ζωή έξω από την EE και έξω από τους νόμους της αγοράς τελικά (ΣYN/ΣYPIZA), η αντικαπιταλιστική Aριστερά εκφράσει την ελπίδα για μια διαφορετική ζωή. O χαμένος τελικά τα παίρνει όλα.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου