Αγώνες: Η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων

Φθινοπωρινά πρωτοβρόχια που προμηνύουν χειμωνιάτικες θύελλες

 Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα / αντιλαμβάνονται. Η ακοή / αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών / ταράττεται. Η μυστική βοή / τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν / έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί» («Σοφοί δε προσιόντων», Κ. Καβάφης, 1915)

Με φθινοπωρινά πρωτοβρόχια που προμηνύουν χειμωνιάτικες θύελλες μοιάζουν οι εργατικές, λαϊκές και νεανικές κινητοποιήσεις, που πύκνωσαν απότομα αυτή την εβδομάδα. Ασφαλώς, την επικαιρότητα «έκλεψαν» οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού: Η εικόνα της βάρβαρης επίθεσης των ΜΑΤ στην Ακρόπολη, που έκανε το γύρο του κόσμου, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις για το δίκιο του αγώνα τους και τη γύμνια της κυβέρνησης.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ 

Τις ημέρες που πέρασαν, προηγήθηκαν διάφορα μικρά παζλ που όλα μαζί συγκροτούν μια εικόνα, η οποία αποτυπώνει τις αυξανόμενες διαθέσεις των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων να αντισταθούν στον οδοστρωτήρα του μνημονίου.  Την περασμένη Τρίτη, περίπου 3.000 εργαζόμενοι, όπως εκτίμησαν οι εφημερίδες, κατέβηκαν σε διαδήλωση που κάλεσαν ενάντια στις απολύσεις, το Σωματείο Eργαζόμενων στα Ελληνικά Γράμματα, η Επιτροπή Αλληλεγγύης, το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου και ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα. Την Πέμπτη, περίπου 1.500 εργαζόμενοι του ΟΣΕ συναντήθηκαν με την πορεία 1.000 φοιτητών των δέκα καταλήψεων της Αθήνας. Πολύ μαζική ήταν, την ίδια μέρα, η κινητοποίηση των μαθητών των μουσικών σχολείων, ενώ το κύμα των μαθητικών καταλήψεων δεν φαίνεται να κοπάζει. Ταυτόχρονα, πραγματοποιήθηκαν διάφορες άλλες μικρότερες κινητοποιήσεις, που λόγω χώρου δεν μπορούμε να αναφέρουμε.

Τα ρυάκια αυτά καταμαρτυρούν την αγωνιώδη προσπάθεια τμημάτων του εργατικού κινήματος να ξεπεράσουν τον παροιμιώδη δοσιλογισμό της ΓΣΕΕ, η οποία εδέησε να προκηρύξει απεργία στις… 15 Δεκέμβρη, για τον προϋπολογισμό.

Η σφοδρότητα της επίθεσης και η αφαίρεση δικαιωμάτων σε συνδυασμό με την παγερή απραξία της ΓΣΕΕ και το «θεσμικό» και νυσταλέο προσανατολισμό της ΑΔΕΔΥ, αναγκαστικά θα οδηγήσουν σε αναζήτηση νέων δρόμων αγώνα, συντονισμού και μετώπων. Τα πρώτα σημάδια είναι εδώ.

Η Αριστερά –ειδικά η αντικαπιταλιστική– και οι εργατικές πρωτοπορίες ακούν τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων που έρχεται. Ωστόσο, καθόλου δεν ταιριάζει μια εξιδανικευμένη εικόνα, ούτε μια χιλιαστική πίστη στους αγώνες που ως δια μαγείας θα συντονιστούν μόνοι τους, θα ενωθούν σε ένα ποτάμι και θα ανατρέψουν, ένα ωραίο πρωί, την κυβέρνηση και το μνημόνιο. Περισσότερο, όταν δεν έχει ακόμη λυθεί η στάση της Αριστεράς απέναντι στη ΓΣΕΕ, η ανεξάρτητη διακριτή συσπείρωση και η αγωνιστική ταξική ενότητα, ενός τμήματος έστω, των μαχόμενων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, που θα υποδεχτεί και θα δώσει συνειδητό χαρακτήρα στις εκρήξεις που έρχονται. Οι αριστερές δυνάμεις που δρουν στο εργατικό κίνημα, παραπαίουν ακόμη ανάμεσα στην υποταγή της ΓΣΕΕ, στην κομματική περιχαράκωση του ΠΑΜΕ και στην αναρχοσυνδικαλιστική «σύγκρουση για τη σύγκρουση».

Ειδικά σήμερα, είναι περισσότερο αναγκαία η κοινή δράση της Αριστεράς, μέσα στο μαζικό κίνημα, με το διπλό κοινό στόχο της ανατροπής της επίθεσης και της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Το διεθνές συνέδριο του Αριστερού Βήματος, επιχείρησε να συμβάλει σε αυτή τη μεγάλη αναγκαιότητα. Και είναι στα θετικά του. Ωστόσο, δεν έχει ακόμη απαντηθεί, από ολόκληρη την Αριστερά, το βασικό περιεχόμενο και ο προσανατολισμός της κοινής δράσης. Η ιστορία, όμως, προσφέρει πολύτιμες απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα: Για τον κλονισμό της χούντας, καθοριστικό ρόλο δεν έπαιξαν τόσο οι άκαρπες προσπάθειες για προγραμματική ενότητα των αντιδικτατορικών οργανώσεων, όσο η κοινή δράση τους στους ανασυγκροτημένους αντιδικτατορικούς φοιτητικούς συλλόγους. Για τη νικηφόρα αντιμετώπιση της μεταπολιτευτικής καραμανλικής επίθεσης, καθοριστικό ρόλο δεν έπαιξαν τόσο οι αριστερές κοινοβουλευτικές συμμαχίες ή οι κινήσεις για την (κοινοβουλευτική) ενότητα της Αριστεράς, όσο η κοινή δράση των δυνάμεων της ΕΣΑΚ, του ΑΕΜ ( του ΚΚΕ εσωτ.) και εξωκοινοβουλευτικών ρευμάτων, μαζί με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, μέσα στις Συνεργαζόμενες Αγωνιστικές Δημοκρατικές Εργατοϋπαλληλικές Οργανώσεις (ΣΑΔΕΟ) των 800 σωματείων και των περίπου 10 ομοσπονδιών.

Σήμερα, το εργατικό κίνημα χρειάζεται την κοινή δράση της Αριστεράς, μαζί με τις δυνάμεις που απαγκιστρώνονται από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τη ΝΔ, για ένα «νέο ΣΑΔΕΟ», με ανεξαρτησία από τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Χωρίς, μάλιστα, να επαναληφθεί το θεμελιώδες λάθος της μεταπολίτευσης: Ο προσανατολισμός στο θεσμοποιημένο κοινοβουλευτισμό, που οδήγησε στη ρεφορμιστική, «ομαλή», πασοκική εναλλαγή.

Πίσω, βέβαια, από όλα τα προβλήματα προσανατολισμού της Αριστεράς και των εργατικών πρωτοποριών, βρίσκεται η προγραμματική αφασία, η οποία αναδείχτηκε πολύ τραγικά, μέσα από την ιστορική κρίση του καπιταλισμού. Η κρίση αυτή, έχει πετυχημένα παρομοιαστεί με τον «σεισμό του Αιώνα» των 8,8 Ρίχτερ της 27ης Φεβρουαρίου 2010, στη Χιλή, ο οποίος άλλαξε το χωροχρόνο και την τροχιά της γης. Η «κρίση του Αιώνα» αλλάζει το χωροχρόνο και την τροχιά του εργατικού κινήματος. Για την ώρα, οι αριστερές, κομμουνιστικές και εργατικές πρωτοπορίες μοιάζουν εγκλωβισμένες στα έγκατα της γης, όπως οι 33 χιλιανοί εργάτες. Ωστόσο, το γεωτρύπανο της ιστορίας δουλεύει, η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων ακούγεται. Οι εργατικές και νεανικές εξεγέρσεις θα απεγκλωβίσουν την Αριστερά και ειδικά το νέο κομμουνιστικό ρεύμα από τα υπόγεια. Τότε, όμως, για να μην παραδοθούν σε μια αισχρή συναλλαγή και, περισσότερο, για να μην ξαναγυρίσουν στα έγκατα, θα χρειαστεί να έχουν έτοιμο ένα «προγραμματικό GPS», ένα νέο σύστημα διεθνούς πλοήγησης, ένα καινοτόμο κομμουνιστικό πρόγραμμα στρατηγικής και τακτικής. Με τον αστρολάβο και την πυξίδα, δεν ταξιδεύουν σήμερα, όχι μόνον οι υπερσύγχρονοι δορυφόροι, αλλά ούτε κανένα σοβαρό καράβι. Ούτε καν οι ταξιτζήδες.