Άρση μπαρών: Κίνημα ανυπακοής στην καθημερινή ληστεία

Μαζική άρνηση πληρωμών στα διόδια, έκφραση γενικής δυσαρέσκειας

  

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»! Αυτή είναι η προμετωπίδα του κινήματος, που γιγαντώνεται τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα της κρίσης και του ΔΝΤ. Δεν πρόκειται για ατομική στρατηγική επιβίωσης και διαχείρισης της μιζέριας και της φτώχειας μας, αλλά για μια μαζική και συλλογική αυτοοργανωμένη απάντηση στην καθημερινή καταλήστευση της ζωής μας. Το αυθόρμητο και ραγδαία αναπτυσσόμενο κίνημα απειθαρχίας και ανυπακοής των πολιτών έχει σηκώσει κεφάλι και δεν διστάζει να «βγάλει τη γλώσσα» στις άνωθεν εντολές της εξουσίας και των συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί.

Μια πτυχή αυτού του φαινομένου είναι και το κίνημα ενάντια στα διόδια. Την προηγούμενη Κυριακή, μάλιστα, πραγματοποίησε πανελλαδική κινητοποίηση σηκώνοντας τις μπάρες για δύο ώρες σε 16 σταθμούς διοδίων, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καλαμάτα. Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι το μπλόκο στις Αφίδνες, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από χίλια άτομα, επιτρέποντας την ελεύθερη διέλευση των οδηγών.

ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

Το κίνημα για ελεύθερους δρόμους, για κατάργηση των χαρατσιών και ακύρωση των συμβάσεων παραχώρησης στο κατασκευαστικό κεφάλαιο που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ αναπτύσσεται ραγδαία. Δεν είναι μόνο οι τακτικές, συλλογικές κινητοποιήσεις. Χιλιάδες οδηγοί ακόμη και ατομικά δηλώνουν ανυπακοή, αρνούμενοι κατά τη διέλευσή τους να πληρώσουν τα διόδια. Οι πολίτες αρνούνται έμπρακτα την κοροϊδία και το ξεζούμισμα. Δεν δέχονται να πληρώσουν διόδια για δρόμους που δεν έχουν κατασκευαστεί, ούτε να καταβάλλουν αντίτιμο κάθε 20 χλμ. μόνο και μόνο για να θησαυρίζουν οι μεγαλοεργολάβοι.

Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει με τις τιμές των διοδίων που αυξάνονται διαρκώς, σε μια εποχή μάλιστα αιματηρής λιτότητας για τους εργαζόμενους. Και ενώ το πορτοφόλι των χαμηλόμισθων στενάζει, το τελευταίο δεκάμηνο έχουν γίνει τρεις συνεχείς αυξήσεις. Πού οφείλονται; Μα στο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχουν παραδώσει τους οδικούς άξονες της χώρας στους μεγαλοεργολάβους, υπογράφοντας αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις εκμετάλλευσης (για 30-35 χρόνια) που προβλέπουν τουλάχιστον δύο αυξήσεις το χρόνο, μια λόγω τιμαριθμικής αναπροσαρμογής και μια λόγω προόδου των έργων… Ήδη από τις πρώτες μέρες του 2011, έχουν ανακοινωθεί αυξήσεις περί του 7%, λόγω τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, στα διόδια Αθήνας - Θεσσαλονίκης αλλά και Αθήνας - Καλαμάτας και στον αυτοκινητόδρομο Μαλιακός - Κλειδί. Στον τελευταίο μάλιστα, από το Φεβρουάριο, επίκεινται και νέες τσουχτερές ανατιμήσεις της τάξης του 33%. Χρυσάφι πληρώνουμε κάθε χιλιόμετρο, αφού το κόστος του έχει φτάσει περί τα 3-4 λεπτά…

Το… νταβατζιλίκι δε ορισμένων από τις 19 κατασκευάστριες κοινοπραξίες ξεπερνάει κάθε όριο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου ΑΕ που έβαλε κάγκελα, εμποδίζοντας την πρόσβαση των κατοίκων στους παράπλευρους δημοτικούς δρόμους, υποχρεώνοντας τους οδηγούς να καταβάλλουν 2,60 ευρώ καθημερινά για να πάνε στα σπίτια και τα κτήματά τους. Επιπλέον, ακύρωσε και τις 1.000 κάρτες ελεύθερης διέλευσης των κατοίκων της Πελασγίας. Οι κάτοικοι, μαζί με το δήμαρχο Στυλίδας, Απόστολο Γκλέτσο, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, ξηλώνοντας τα κάγκελα και απελευθερώνοντας το δρόμο. Με τσαμπουκά απάντησε η εταιρεία που ξαναέστησε τα κάγκελα, για να τα βρει κατεβασμένα την ίδια μέρα… Για να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις, επιστρατεύτηκε ακόμη και ο εισαγγελέας κατόπιν εντολής του οποίου, συνελήφθη ο δήμαρχος.

Μπροστά σε αυτό το κύμα αντιδράσεων, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σφυρίζει αδιάφορα. Μάλιστα, ο Δ. Ρέππας προσπαθώντας να αποσείσει τις κυβερνητικές ευθύνες, δήλωσε ότι οι «αυξήσεις δεν αποφασίζονται τώρα», «προβλέπονται από τις συμβάσεις του 2007». Είναι απορίας άξιο πάντως, πώς το κράτος που συμμετέχει με 37% στα έργα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τη συγκράτηση των διοδίων, ενώ οι ιδιώτες, με μόλις 8%, επιβάλλουν ετσιθελικά πολιτική καταλήστευσης. Επιπλέον, ο υπουργός με περίσσεια αναλγησία υπεραμύνθηκε της επιλογής των διοδίων, η οποία «είναι σωστή στην κατασκευή δρόμων γιατί υποκαθιστά μέρος της κρατικής δαπάνης», επιβεβαιώνοντας ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας στοχεύει στη μετατροπή κάθε κοινωνικού αγαθού (και των μετακινήσεων) σε εμπόρευμα. Μάλιστα, το υπουργείο Υποδομών, τασσόμενο ξεκάθαρα με τους μεγαλοεργολάβους, προέβη έπειτα από αίτημά τους σε ταυτοποίηση οδηγών που δεν πλήρωναν, καρφώνοντάς τους στις κοινοπραξίες.

Ο αγώνας για την κατάργηση των διοδίων συναντά τη μάχη που δίνεται για δημόσιες, σύγχρονες και δωρεάν συγκοινωνίες. Ο ηρωικός αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν αφορά μόνο τους ίδιους και την κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Η προβλεπόμενη αύξηση των εισιτηρίων κατά 40%, η μείωση των δρομολογίων, η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση εντάσσει στον αγώνα και κάθε χαμηλόμισθο, που θα πληγεί από τις αναδιαρθρώσεις κυβέρνησης και τρόικας. Γέφυρες για να χτιστεί από κοινού μέτωπο πάλης έχουν στήσει ήδη οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, απέχοντας από τα καθήκοντα πώλησης των εισιτηρίων πριν τις απεργίες τους ή προσκαλώντας το επιβατικό κοινό να μην ακυρώνει το εισιτήριό του. Η απήχηση της ενέργειας αυτής ήταν τεράστια, διαλύοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό στον οποίο έχει επενδύσει η κυβέρνηση, αποδεικνύοντας ότι η πάλη για τη μη μετατροπή του δημόσιου αγαθού των μεταφορών σε εμπόρευμα, μπορεί και πρέπει να δοθεί από ένα ευρύτερο κίνημα εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών. Σε αυτό το πλαίσιο, το κάλεσμα της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική και πολλών αντικαπιταλιστικών κινήσεων πόλης για μαζική ανυπακοή την πρώτη ημέρα (1/2/2011) εφαρμογής της αύξησης των εισιτηρίων , ακυρώνοντας έτσι στην πράξη την απόφαση της κυβέρνησης, αποτελεί εικόνα απ’ το μέλλον των αγώνων: Εκεί που οι μαχόμενοι εργαζόμενοι από ένα κλάδο θα συναπαντώνται με ευρύτερα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα συγκροτώντας ένα αρραγές μέτωπο, διεξάγοντας έναν πιο αποτελεσματικό και κοστοβόρο για την κυβέρνηση αγώνα.

Ο… ιός της μαζικής ανυπακοής λοιπόν επεκτείνεται στην «κατεχόμενη» Ελλάδα του ΔΝΤ, με απρόβλεπτες κοινωνικές διαστάσεις. Από τους ανυποχώρητους κατοίκους της Κερατέας ως τους ανυπάκουους επιβάτες των λεωφορείων και τους απείθαρχους πελάτες των διοδίων, το μήνυμα είναι ένα: Η κόκκινη γραμμή, πέρα απ’ την οποία δεν υποχωρούμε, έχει ήδη χαραχθεί. Ή εμείς ή αυτοί. Το στοίχημα (για την Αριστερά) είναι όλα αυτά τα ποτάμια των αντιστάσεων να ενωθούν σε ένα χείμαρρο, μέσα στον οποίο θα γκρεμοτσακιστεί κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ.