Τελευταία λέξη: Συγγραφείς και ευαισθησία

Η ισραηλινή αλητεία ξεπέρασε όλα τα όρια που ο κόσμος, ο «πολιτισμένος» μας κόσμος, είχε θέσει. Το έγκλημα δεν ήταν πρωτοφανές. Διεξάγεται πολλά χρόνια τώρα εναντίον Αράβων, Παλαιστινίων και πρωτίστως εναντίον των κατοίκων της Γάζας. Αλλά πολλοί στη Δύση δεν έβλεπαν ή έκαναν πως δεν έβλεπαν.
του Θανάση Σκαμνάκη



Και περί αυτού είναι το θέμα. Μήπως οι αξιότιμοι συγγραφείς, έλληνες και ισραηλινοί, που έπαιρναν μέρος στις ελληνο-ισραηλινές συναντήσεις υπό τη φροντίδα της ισραηλινής πρεσβείας και του κράτους του Ισραήλ, συνειδητοποιούν τώρα ότι το να κάνεις ότι δεν βλέπεις δεν σημαίνει πως το έγκλημα δεν υφίσταται;
Οι διανοούμενοι που έκαναν πως δεν ήξεραν τα εγκλήματα του Χίτλερ πριν τον πόλεμο, καταδικάστηκαν στην οργή των λαών. Το ίδιο συνέβη και άλλες φορές στην Ιστορία. Οι συνομιλητές της δικής μας χούντας, ακόμη κι αν κάποιοι φιγουράρουν ακόμη στη μόστρα της δημοσιότητας, δέχθηκαν τη μεγάλη περιφρόνηση του λαού.
Θυμάμαι πως κάποιοι έλληνες καλλιτέχνες είχαν πάει στη Νότια Αφρική την εποχή του απαρντχάιντ, τη δεκαετία του ’80, κι επειδή δήλωναν αριστεροί δικαιολογούσαν μετά την πράξη τους λέγοντας πως κλήθηκαν μεν από τη ρατσιστική κυβέρνηση αλλά έπαιξαν για τους εργαζόμενους. Φυσικά εισέπραξαν οργή στην ελληνική κοινωνία.
Μήπως όμως οι συγκρίσεις είναι άστοχες;
Γιατί μπορεί οι συγγραφείς που πήραν μέρος τότε στις ελληνο-ισραηλινές συναντήσεις της πρεσβείας να μην ήξεραν την έκταση της βίας του κράτους του Ισραήλ και στο κάτω-κάτω σε συναντήσεις με τους συναδέλφους τους, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι είναι «προοδευτικοί», πήραν μέρος.
Φυσικά η αφέλεια έχει τα όρια της. Και το ελαφρυντικό της άγνοιας δεν μπορεί να το επικαλεστεί κάποιος, για ένα Ισραήλ που επί πολλά χρόνια τώρα δρα ως γκάγκστερ που σκοτώνει και δεν πληρώνει, τόσο με τα όπλα του κράτους στην περιοχή μας, όσο και με το χρήμα των ισραηλινών λόμπι σε όλη την υφήλιο.
Και εν πάση περιπτώσει η ευαισθησία του καθενός μας δοκιμάζεται κάθε στιγμή. Δεν μπορεί να κάνουμε πως δεν βλέπουμε, ή δεν μας αφορά, όταν γίνονται εποικισμοί παλαιστινιακών εδαφών, όταν δολοφονούνται άμαχοι, όταν ασκείται τρομοκρατία εναντίον των πάντων.
Ούτε μπορεί να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε την πρόθεση του Ισραήλ να σπάσει τη διεθνή απομόνωσή του στήνοντας συναντήσεις συγγραφέων, με πολλές υποσχέσεις. Δεν είναι άραγε πράξη πολιτική αυτή; Και δεν το ξέρουν οι ευαίσθητοι διανοούμενοι;
Αλλά καλά, έστω πως μέχρι τώρα δεν ήξεραν. Σήμερα; Όταν συνέβησαν όλα αυτά; Ακόμα και τώρα έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν πως έπεσαν θύματα απάτης και να τους συγχωρεθεί η αφέλεια.
Ή μήπως θα προτιμήσουν και πάλι την πιο προσοδοφόρα λύση της σιωπής;