του Γιάννη Ελαφρού
Καταιγισμό πολεμικής προκάλεσε το αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης και ανατροπής, που προβάλλουν το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όχι μόνο από τους αστούς κονδυλοφόρους, που ανατριχιάζουν όταν ακούν διεκδικήσεις όπως παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, αυξήσεις στους μισθούς - 1.400 ευρώ, αντικαπιταλιστική έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ, απαγόρευση των απολύσεων και πέρασμα στο Δημόσιο όλων των τραπεζών, των επιχειρήσεων «κοινής ωφέλειας» και στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο. Ούτε μόνο από το ΣΥΝ και το ευρω-ρεφορμιστικό ρεύμα, τους τελευταίους «ιππότες του ευρώ». Αλλά και από το ΚΚΕ, καθώς και δυνάμεις της μη ενσωματωμένης Αριστεράς [ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ], με άρθρα σε Ριζοσπάστη, Προλεταριακή Σημαία και Λαϊκό Δρόμο, ενώ ανάλογες απόψεις εκφράζουν και αντικαπιταλιστικοί ελευθεριακοί κύκλοι. Παρά την αριστερή ρητορεία και τις εύκολες κατηγόριες για «ρεφορμισμό» του ΝΑΡ, στην πραγματικότητα –και όπως δείχνει και η εμπειρία από το κίνημα– βγάζουν φλας αριστερά για να στρίψουν δεξιά. Εμείς βέβαια δεν ταυτίζουμε αυτές τις δυνάμεις μεταξύ τους ή περισσότερο με το σύστημα, ούτε θέλουμε να τους «κοντύνουμε» για να ξεχωρίσουμε, απεναντίας επιδιώκουμε κοινή δράση και διάλογο. Θα απαντήσουμε όμως σε μερικές κοινές μεθοδεύσεις, αντανακλαστικό αποτέλεσμα της εμβέλειας και της επίδρασης που έχει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα:
Πρώτο, διαστρέβλωση, ακρωτηριασμός και πολιτικός ευνουχισμός τελικά της αντικαπιταλιστικής απάντησης ΝΑΡ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αρκετά κείμενα π.χ. εμφανίζονται το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παλεύουν μόνο για έξοδο από το ευρώ και όχι και από την ΕΕ! Κι όμως, «η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος απαιτεί την απειθαρχία στις συνθήκες της ΟΝΕ και της χρεοκοπημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης! Τη ρήξη - αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΟΝΕ και την ΕΕ, των οποίων ο ρόλος αποκαλύπτεται ώρα την ώρα στην εργατική τάξη. Για μια άλλη εργατική σοσιαλιστική διεθνή ένωση και συνεργασία στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο», υπογράμμιζε η πρωτομαγιάτικη ανακοίνωση του ΝΑΡ. Βεβαίως, παρά τον υπερθεματισμό στην ανάγκη εξόδου από την ΕΕ, οι δυνάμεις αυτές δεν θέτουν ανάλογη λογική στο μαζικό κίνημα, ούτε βέβαια μπορούν να επικοινωνήσουν με δυνάμεις που διαφοροποιούνται προς τα αριστερά, χωρίς να υποστηρίζουν ακριβώς το πρόγραμμά μας, αλλά είναι σε τροχιά ρήξης με ΟΝΕ και ΕΕ.
Δεύτερο, απόπειρα «τσουβαλιάσματος» της λογικής των ΝΑΡ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με δυνάμεις του... ΠΑΣΟΚ (Αριστερή Πρωτοβουλία) («Ρ» 30/5/10)! «Είτε καθαρά - είτε θολά, τόσο η “προοδευτική διέξοδος από τη κρίση’’ του ΣYN και του ΣYPIZA, όσο και το “αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μέτρων’’ του NAP και της ANTAPΣYA, αναπαράγουν μια ρεφορμιστική πολιτική, συγγενική με εκείνη της “λαϊκής εξουσίας’’ και “λαϊκής οικονομίας’’ του KKE», γράφει ο Λαϊκος Δρόμος του Μ-Λ ΚΚΕ. Ατύχησαν όμως όσον αφορά το ΚΚΕ... Η Προλεταριακη Σημαία (15/5) του ΚΚΕ (μ-λ) φτάνει στον παραλογισμό να πει ότι είμαστε «οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος» με τις απόψεις του Γ. Δραγασάκη, αν και παραδέχεται ότι το στέλεχος του ΣΥΝ «επιλέγει να αποφύγει την περιπέτεια της παύσης πληρωμών και προτιμά την υπευθυνότητα της ανάπτυξης»! Έχει καμία σημασία ότι ο Γ. Δραγασάκης, όπως και η πλειοψηφία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ (πόσο μάλλον από την ΕΕ) και τα άλλα ανατρεπτικά μέτρα;
Τρίτο, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης αποτελείται από προτάσεις προς την κυβέρνηση ή δεύτερες σκέψεις του συστήματος. Η εκδοχή του συμβουλάτορα της κυβέρνησης δεν στέκει για τον απλούστατο λόγο ότι το ΝΑΡ έχει θέσει θέμα ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (ενώ το ΚΚΕ αλλά και οι άλλες δυνάμεις δεν θέτουν τέτοια αιτήματα). Όλοι καταλαβαίνουν –εκτός από όσους έχουν σκοπό να διαστρεβλώσουν– ότι αυτό το πρόγραμμα πάλης απευθύνεται στο μαζικό κίνημα. Κι ακόμα είναι δυνατόν να μη μπορούν να καταλάβουν αριστεροί άνθρωποι ότι άλλο παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους προς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, προς όφελος των εργαζομένων, και άλλο αναδιάρθρωση του χρέους υπό την καθοδήγηση ΕΕ - ΔΝΤ - κυβέρνησης, για να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι ξανά και ξανά στο μέλλον; Ότι άλλο αντικαπιταλιστική ρήξη με την ευρωζώνη και έξοδος από την ΕΕ, με το όπλο του μαζικού κινήματος στο χέρι και άλλο έξωση τιμωρίας από το ευρώ (για να επιβληθεί δρακόντειο αστικό πρόγραμμα) ή αναδιάρθρωση των διεθνών συμμαχιών του κεφαλαίου;
Όσο για το κατά πόσο είναι αστική αυτή η γραμμή, να πως απάντησε ο Γ. Παπακωνσταντίνου στην Ελευθεροτυπία (30/5/10), όταν ρωτήθηκε για το αίτημα κάποιων αριστερών για την παύση πληρωμών: «Το έργο του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω’’ είναι ωραίο, αλλά είναι μόνο για το θέατρο. Είναι πάντως ενδιαφέρουσα η ταύτιση μέρους της Αριστεράς με τους χειρότερους κερδοσκόπους – αυτούς που έχουν στοιχηματίσει στην αναδιάρθρωση του χρέους και στην έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ». Σας θυμίζει τίποτα αυτό το επιχείρημα;
Τέλος, υπάρχει η κριτική ότι κακώς προβάλλονται τώρα αυτοί οι στόχοι, γιατί δεν υπάρχει επαναστατική εξουσία να τους επιβάλει. Ή ότι δεν μπαίνει αυτή η προϋπόθεση. Άρα, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλληθωρίζουν προς ...«ριζοσπαστικές αριστερές» κυβερνήσεις (βλ. κριτική Μ-Λ ΚΚΕ). Ο «Ρ» τονίζει ότι «αποκαλύπτονται όταν φτάνουν να παραλληλίσουν την πρότασή τους με την άρνηση των μπολσεβίκων να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια. Ξεχνούν μια μικρή λεπτομέρεια: Ποια τάξη έχει κάθε φορά την εξουσία και διαπραγματεύεται το ύψος του χρέους. Το ΚΚΕ αναδεικνύει σταθερά και ανυποχώρητα τον πραγματικό αντίπαλο με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα: την εξουσία των μονοπωλίων».
Προκαλεί βεβαίως εντύπωση ότι το ΚΚΕ, παρότι σκίζει τα ρούχα του για την ταξική του ανάλυση, μιλά για εξουσία των μονοπωλίων (και όχι αστική εξουσία), για λαϊκή και όχι εργατική εξουσία αντίστοιχα. Αλλά με ποιους στόχους και με ποιο μέσο θα παλέψουμε για κατακτήσεις σήμερα και για μια άλλη εξουσία; Το ΝΑΡ πάντως στην πρωτομαγιάτικη προκήρυξή του υπογραμμίζει: «Η επιβολή αυτής της πολιτικής δεν βρίσκεται στα χέρια καμιάς “φωτισμένης” κυβέρνησης. Την πολιτική αυτή μπορεί να την επιβάλει μόνο η αναγκαία “πέμπτη εξουσία’’ των λαϊκών αγώνων! Ένα αυθεντικά πολιτικό - ταξικό εργατικό κίνημα, αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης, κλονισμού της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, ικανού να διαμορφώσει, μέσα από την επαναστατική διαδικασία, μια αυθεντική εργατική εξουσία».
YΠOTIMHΣH TOY XPEOYΣ
Aρνούνται την πολιτικοποίηση
Οι επιθέσεις σε ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι μόνο ανυπόστατες, αποκαλύπτουν βαθύτερες αδυναμίες. Πρώτο, υποτίμηση του προβλήματος του χρέους. Η «Π.Σ.» γράφει ότι «οι δυνάμεις που αγωνίζονται να δώσουν (“φιλολαϊκή’’, “προοδευτική’’, “αντικαπιταλιστική’’) λύση στο “πρόβλημα του χρέους’’ είναι πολιτικοί όμηροι των εκβιασμών του συστήματος και σχεδιάζουν συνειδητά ή όχι “λύσεις’’ στο πλαίσιό του». Δηλαδή η Αριστερά θα μείνει αδιάφορη στο χρέος και στο μηχανισμό εξυπηρέτησής του – δηλαδή απόσπασης επιπλέον υπεραξίας; Τι λέει γι’ αυτό το ΚΚΕ; Γιατί δεν προβάλλει το αίτημα της παύσης πληρωμών;
Δεύτερο, αρνούνται την πολιτικοποίηση του μαζικού κινήματος, τη διαμόρφωση συνολικών πολιτικών στόχων πάλης. Παραμένουν λίγο - πολύ στη λογική ότι το μαζικό κίνημα μπορεί να παλέψει μόνο για το «όχι», το «να μην περάσουν τα μέτρα», άντε και για ορισμένα άμεσα οικονομικά αιτήματα, αλλά όχι για πολιτικούς στόχους. Αυτό είναι δουλειά του κόμματος, το οποίο βάζει το θέμα της «εξουσίας» ή το επιβάλλει«από τα πάνω» στο μαζικό κίνημα. Γι’ αυτό τελικά «στρίβουν δεξιά», γιατί υποβιβάζουν τον πολιτικό αγώνα των εργαζομένων.
Τρίτο, παρότι ορκίζονται στην επανάσταση, η λογική αυτή δεν είναι επαναστατική. Γιατί βεβαίως η ταξική συνείδηση δεν αναπτύσσεται με πάλη για οικονομικούς μόνο στόχους ή την αντίσταση στη χειροτέρευση (γιατί «αυτό είναι ώριμο») και με κομματική ζύμωση για την εξουσία. Απαιτείται ένα πολιτικό πρόγραμμα, που εμπνέεται και έχει την κομμουνιστική στρατηγική στο τιμόνι, που εκφράζει τα άμεσα και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και συγκρούεται με την αστική πολιτική στο σήμερα. Που κατανοείται ως ρεαλιστικό από ευρύτερες πρωτοπόρες δυνάμεις , έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να αγωνίζονται, να κατακτούν και να οργανώνονται σε ανώτερο επίπεδο. Ένα πρόγραμμα κοινωνικά αναγκαίο και δυνατό, αλλά καπιταλιστικά ανέφικτο, που ωριμάζει στην πράξη τη δυνατότητα της επανάστασης. Ένα πρόγραμμα που δίνει περιεχόμενο στον αγώνα για μια άλλη, εργατική εξουσία.
Αυτή η πολιτική συμβάλλει από σήμερα σε ένα μαζικό πολιτικό κίνημα αντικαπιταλιστικής ανατροπής, που παλεύει να επιβάλει αυτό το πρόγραμμα, ανατρέποντας τον κοινωνικό και πολιτικό υλικό συσχετισμό προς όφελος της εργατικής τάξης, διαμορφώνοντας τα ανεξάρτητα όργανα εργατικής πολιτικής, τα οποία τελικά μετασχηματιζόμενα διαρκώς σε ανώτερο επίπεδο θα γίνουν φορείς της επανάστασης. Ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός πόλος και η σύγχρονη κομμουνιστική Αριστερά θα συμβάλουν σε αυτή την υπόθεση, αναπτύσσοντας και το δικό τους αυτοτελή ρόλο.
