Πέτρος Κοσμάς, Λεμεσός
Την απόλυτη κατακραυγή συνάντησε από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού η κυπριακή κυβέρνηση , η οποία υλοποιώντας το ισραηλινό σχέδιο αποτροπής της αποστολής στη Γάζα, αρνήθηκε τον ελλιμενισμό των πλοίων στα κυπριακά λιμάνια και την επιβίβαση σε αυτά βουλευτών και ευρωβουλευτών, που είχαν καταπλεύσει στο νησί με σκοπό να ενσωματωθούν στην αποστολή του στόλου της ελευθερίας. Έτσι, κατάφεραν να αποδυναμώσουν την αποστολή από μια επιπλέον «ανθρώπινη ασπίδα».
Ο απόηχος απ’ ότι δείχνουν οι εξελίξεις θα είναι πολύ βαρύς για την Κύπρο, σε σχέση με όσα ερασιτεχνικά υπολόγισε η κυβέρνηση Χριστόφια. Ακόμη κι ο κυπριακός Τύπος έχει τρομοκρατηθεί για τη θέση που θα κατέχει η Κύπρος κατά το μέλλον στη διεθνή σκακιέρα. Οι δυσκολίες που επέβαλε σε ξένους βουλευτές και ευρωβουλευτές (Έλληνες, Ιρλανδούς, Σουηδούς κ.λπ.), οδήγησε την Κύπρο να κατηγορείται ως υποχείριο του Ισραήλ.
Ο κυπριακός λαός κι ο ημερήσιος Τύπος αντίθετα δεν μπήκαν καν σε αυτό το δίλημμα: Nα υποστηριχθεί η αδικημένη και αδύναμη Παλαιστίνη ή το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ. Η Κύπρος έχει βέβαια να αντιμετωπίσει την ξένη κατοχή και το πρόβλημα επιβίωσης της. Στην τελευταία περίπτωση, η κυβέρνηση Χριστόφια στάθμισε τις αποφάσεις της στη βάση αυτής της λογικής, σύμφωνα με το φιλοκυβερνητικό Tύπο. Δεν παύει όμως να λειτουργεί για πολλοστή φορά ενάντια στο συναίσθημα του κυπριακού λαού, που στην παρούσα φάση δεν είναι άλλο από τη μεγάλη συμπάθεια που τρέφει προς την παλαιστινιακή υπόθεση και το βασανισμένο παλαιστινιακό λαό. Πέρα από το πλήγμα που επέφερε στην αποστολή, το ισραηλινής επιταγής σχέδιο που εκτυλίχθηκε τις προηγούμενες μέρες στη Λευκωσία υπό την καθοδήγηση της Μοσάντ, ένα μείζον για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της κυπριακής υπόθεσης και του κυπριακού λαού ζήτημα έχει δημιουργηθεί.
Η Iστορία στην ανατολική Μεσόγειο διαμόρφωσε ισχυρότατους δεσμούς φιλίας και εμπιστοσύνης με τους γειτονικούς αραβικούς λαούς. Ειδικότερα με τον υπό καθεστώς κατοχής αντιστεκόμενο παλαιστινιακό λαό, κοινή κληρονομιά αντικατοχικών αγώνων για την ελευθερία, που εν μία νυχτί απεμπολήθηκαν, αποκόπτοντας την Κύπρο από τους στρατηγικούς της συμμάχους. Μαζί με αυτούς κινδυνεύει να χάσει την εύνοια όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου, ο οποίος είχε ευαισθητοποιηθεί το ίδιο, τόσο στην περίπτωση του κυπριακού ζητήματος, όσο και του Παλαιστινιακού.
Η μάχη για το στρατηγικό έλεγχο της ευρύτερης περιοχής αποκτά νέες διαστάσεις μετά την επιβάρυνση των σχέσεων Τελ Αβίβ και Άγκυρας. Μετά τον πόλεμο που κήρυξε το Ισραήλ τόσο στο Λίβανο όσο και στη Γάζα, η Άγκυρα αξιοποίησε τις εξελίξεις αναπτύσσοντας σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Ο Ερντογάν έφτασε στο σημείο στις αρχές του 2009 να αποχωρήσει από τη διεθνή διάσκεψη στο Ντάβος, για να μη μοιραστεί το ίδιο βήμα με τον Σιμόν Πέρες, χαρακτηρίζοντας την τότε επιδρομή του Ισραήλ ως κρατική τρομοκρατία.
Το τουρκικό καθεστώς πέτυχε το στόχο του κερδίζοντας τη συμπάθεια του αραβικού κόσμου και των Παλαιστινίων. Όπως έδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα, η Κύπρος βρίσκεται στη μέση. Εκεί που ήταν μόνο το θύμα του τουρκικού ιμπεριαλισμού, τώρα είναι και όμηρος του κράτους - τρομοκράτη, του Ισραήλ.
