του Δημήτρη Σταμούλη
Διαστάσεις καταιγισμού έχουν λάβει πλέον οι αντεργατικές εξαγγελίες της κυβέρνησης που σπεύδει άρον - άρον να υλοποιήσει μέχρι «κεραίας» τις διατάξεις του περιβόητου μνημονίου ΔΝΤ - ΕΕ - κεφαλαίου. Τα θέατρα σκιών σαν του Λοβέρδου, που μπροστά στις κάμερες ωρύεται δήθεν υπέρ των ασφαλισμένων και όταν τα φώτα σβήνουν υλοποιεί όλο το μεσαιωνικό σχεδιασμό των εγχώριων και διεθνών αστικών επιτελείων, δεν φαίνεται να πείθουν τον κόσμο του μόχθου, που βλέπει πια ότι θα του μείνουν μόνο οι... αλυσίδες του. Γι’ αυτό σπεύδουν οι ελεγκτές της κομισιόν, στην πρώτη έκθεσή τους μετά την υπογραφή του μνημονίου, να προειδοποιήσουν πως πίσω από την «κοινωνική αναταραχή» υπάρχουν «κίνδυνοι εκτροχιασμού της δημοσιονομικής πολιτικής»!
Η επίθεση λοιπόν γενικεύεται! Ήδη από 1η Ιουνίου, τέθηκε σε ισχύ η περικοπή των ειδικών επιδομάτων, αποζημιώσεων και απολαβών, βάσει των επιταγών της τρόικας, που κυρώθηκε από τη Βουλή τον περασμένο μήνα. Στο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γράφει ιστορία. Ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα στη σύνταξη και στη ζωή των απόμαχων της δουλειάς υιοθετώντας το δόγμα «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν», καθώς η τελική μορφή του ασφα-ληστρικού νομοσχεδίου είναι ακόμα χειρότερη από το πρώτο σχέδιο Λοβέρδου, αφού η μάχη του υπουργού στα μαρμαρένια αλώνια του ΔΝΤ ήταν ...εικονική. Άλλωστε, «το μνημόνιο θα τηρηθεί απαρέγκλιτα», είπαν σε συγχορδία όλοι οι υπουργοί. της κυβέρνησης. Κι έτσι, οι ασφαλισμένοι θα δουλεύουν 40 χρόνια, θα λαμβάνουν τη βασική ψωρο-σύνταξη των 360 ευρώ στο 65ο έτος, και θα ζουν με την «ανταποδοτική» σύνταξη κουτσουρεμένη, στο 51-53% των συντάξιμων αποδοχών. Επίσης, μητέρες ή εργαζόμενοι με βαρέα θα βγαίνουν μετά τα 60 (από 55), οι συντάξεις χηρείας θα κοπούν πριν τα 50, οι επικουρικές θα μειωθούν στο 12% (από 20%), η αναπροσαρμογή των νέων ορίων ηλικίας θα γίνει το 2011.
Η κυβέρνηση ακολουθεί το δρόμο το σωστό, κατά ΔΝΤ, και στους τομείς της κοινής ωφέλειας, εξαγγέλλοντας ένα σαρωτικό πρόγραμμα ξεπουλήματος σε ό,τι έχει απομείνει Δημόσιο. Η ιδιωτικοποίηση θα πλήξει ολικώς ή μερικώς τα δημόσια τρένα (ΟΣΕ-Τραινοσέ), τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), την παροχή ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ - ΕΥΑΘ). Θα ξεπουληθεί πλήθος δημόσιων ακινήτων, ενώ και οι δρόμοι θα δοθούν στο κεφάλαιο (Εγνατία κ.ά.). Όλη αυτή η πολιτική ξεπουλήματος θα έχει ολέθριες επιπτώσεις στην τσέπη και την ποιότητα των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών.
Εντατικά προχωρά και η εκ βάθρων ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με βάση το αντεργατικό μνημόνιο των ΔΝΤ - ΕΕ. Το ανώτερο όριο απολύσεων θα γίνει από 2% σε 4% για επιχειρήσεις με πάνω από 200 εργαζόμενους, θα καταργηθεί η αποζημίωση της απόλυσης, έως και 25% και η καταβολή της αποζημίωσης πλέον θα γίνεται σε έξι μηνιαίες δόσεις, αντί εφάπαξ που ισχύει τώρα. Οι συμβάσεις «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» θα ρίξουν τους κατώτερους μισθούς στα 590 ευρώ μεικτά (80% του κατώτερου μισθού με την Εθνική Σύμβαση) για τους νέους αλλά και τους μακροχρόνια άνεργους, ενώ θα καταργηθεί η υπερωριακή αμοιβή και θα γενικευθούν μορφές ελαστικοποίησης όπως το 4ωρο και η εκ περιτροπής απασχόληση, ανάλογα με τις ορέξεις της εργοδοσίας. Όσον αφορά το θεσμό της μεσολάβησης και διαιτησίας (ΟΜΕΔ) οδεύει προςŸ μαρασμό, μέσω της κατάργησης της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής, καθώς κυρίως η εργατική πλευρά προσέφευγε στον ΟΜΕΔ.
Στη συντριπτική επιδείνωση της κατάστασης για τους εργαζόμενους, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία απαντά μεŸ διαπραγματεύσεις για τη διάσωση δήθεν του θεσμού Eθνικής Σύμβασης. Μάλιστα τα όσα μαγειρεύονται αυτόν τον καιρό με το ΣΕΒ και όπως φαίνεται θα σερβιριστούν ως «επιτυχία», θα ωχριούν μπροστά στην προηγούμενη διετή σύμβαση πείνας. H ΓΣΕΕ και οι βιομήχανοι «διαπραγματεύονται» τριετή εργασιακή ειρήνη (!) εν μέσω ενός πρωτοφανούς κοινωνικού, με μηδενικές (κατά ΣΕΒ) ή το πολύ Ÿ0,5% (κατά ΓΣΕΒΕΕ) αυξήσεις, κι αυτές γιαŸ ψυχολογικούς λόγους. Το σωσίβιο όμως μιας τέτοιας Eθνικής Σύμβασης θα είναι Ÿτρύπιο, για τους εργάτες, καθώς την ίδια ώρα βιομήχανοι, κυβέρνηση και ΔΝΤ - ΕΕ θα έχουν βάλει μπρος τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης με μισά μεροκάματα και θα έχουν καταργήσει τις κλαδικές συμβάσεις.
Οι μέχρι τώρα σημαντικοί αγώνες των εργαζομένων αποτελούν μια πολύτιμη εμπειρία που πρέπει να εκτιμηθεί από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους εργάτες και να αναζητηθεί η παραπέρα συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης με όρους νίκης κι όχι τυπικής διεκπεραίωσης. Αυτό όμως που συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι είναι ότι ο αλλεπάλληλος καταιγισμός αντεργατικών μέτρων δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε «κατά μόνας», ούτε με λογικές «εξαίρεσης», ούτε με τουφεκιές στον αέρα κατά του ενός ή του άλλου μέτρου. Απαιτείται ενιαίος πανεργατικός αγώνας για να σπάσει και να ανατραπεί το μνημόνιο, απαιτείται αποφασιστικός πολιτικός αγώνας ενάντια στο μπλοκ κυβέρνησης - τρόικας - κεφαλαίου, που θα ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της κυβέρνησης και της αντεργατικής επίθεσης συνολικά.
Η γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ παίζει αντικειμενικά το παιχνίδι της κυβέρνησης, παρά τους όποιους ελιγμούς επιχειρεί. Συνειδητά προωθεί την αποκλιμάκωση του αγώνα, κατάπιε τη νέα απεργία ενάντια στο ασφαλιστικό, αγνοεί επιδεικτικά τις φωνές σωματείων και αγωνιστών για 48ωρη απεργιακή κλιμάκωση. Τα αγωνιστικά αποθέματα υπάρχουν και τροφοδοτούνται από τη διαρκή επίθεση. Η απεργία στα μέσα μεταφοράς νέκρωσε την Αθήνα, ενώ οι ΔΕΚΟ που θα βιώσουν το νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων (ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ κ.ά.) εξαγγέλλουν απεργίες, αν ζητούμενο είναι ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο. Από την άλλη, αγωνιστικές προτάσεις όπως αυτή της ΟΕΝΓΕ (νοσοκομειακοί γιατροί), που καλεί σε πανεργατική ημέρα αγώνα για το δικαίωμα στη δωρεάν υγεία για όλους, είναι κομβικής σημασίας. Το Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, η ΟΛΜΕ αλλά και άλλες ομοσπονδίες, και σωματεία αναμένεται να δώσουν το «παρών» έξω από το υπουργείο Υγείας, την ερχόμενη Τρίτη 15/6 στις 6 μ.μ.
Κρίσιμο χαρακτήρα αποκτά και η αυριανή ανοικτή συνέλευση των πρωτοβάθμιων σωματείων (6 μ.μ., γραφεία ΕΚΑ, 3ης Σεπτεμβρίου 48Β) όπου θα συζητηθούν και θα παρθούν πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το μέτωπο κατά των απολύσεων και της ανεργίας, αλλά και ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια σε κάθε μορφή κρατικής και αστυνομικής καταστολής, που τελευταία έχει λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις.
